W ciągu kwadransa po wspięciu się na dach Hector się uspokoił, adrenalina spadła. Kilkukrotnie szedł nad skraj dachu, wyglądając w ciemność, próbując coś dostrzec. Raz chyba nawet coś zobaczył, ale było to na tyle niewyraźnie, że nawet nie próbował strzelać. Najważniejsze, że nikt nie dobijał się do drzwi.

W zamieszkałej części Caligine, co jakiś czas rozlegał się strzał, ale łącznie nie było ich więcej niż dziesięć, zdawało mu się że były to mierzone strzały z bezpiecznej pozycji, ale mógł się mylić. Było mu zimno, nie miał czym rozpalić ognia. Był zmęczony, co kilka minut oczy same mu się zamykały, "tylko na chwileczkę", zasypiał na stojąco, po chwili ponownie starał się nie zasnąć. Albo z tego nieprzyjemnego stanu wyrywał kolejny strzał gdzieś tam daleko.

Przeskok był natychmiastowy. W jednej chwili robił wymachy próbując się rozbudzić, a w drugiej... Gdy je otworzył, nie wiedział co się dzieje. A może i wiedział? Jak inaczej można opisać sytuację, kiedy człowiek stoi na dachu opuszczonego budynku w środku nocy, przemoczony, a potem nagle leży na kanapie, suchy i pod własnym kocem, a na dworze jest już jasno? Do tego jest to kanapa w domu Jackie Smith, a sama Jackie Smith stoi nad nim, a lufa jej strzelby jest kilka centymetrów od jego twarzy. Jackie się nie uśmiecha, ma zaciśnięte usta, patrzy na Hectora z wrogością.
-Kim jesteś i co tutaj robisz? - ta Jackie Smith nie była przedwczorajszą dobroduszną, nie była na skraju załamania jak poprzedniej nocy. Tym razem była ponownie zdecydowana.