- No to mamy potwierdzenie, że nie chodzi o to by nas oskarżyć o kradzież jakiejś relikwii - powiedział Lothar, kiedy odkryli, że przedmiotów w skrzyni jest sześć, a nie cztery. I o ile pochwa, szata czy puchar mogły i kiedyś należeć do jakiegoś mało znanego świętego, o tyle księga... cóż, może nie była czarnomagiczna, jak Lothar się obawiał, ale sądząc po języku i przedmiocie opisu, raczej nie należała do wiernego Sigmaryty - Niestety zwiększa to szanse, że liczba pięć z listu odnosi się do nas. A choć nadepnęliśmy na odcisk wielu ludziom, na poważnie ścigają nas tylko tacy jedni dziwacy... Wybacz Leonard że Cię w to wplątaliśmy, jeszcze się możesz wycofać. Nasza czwórka ma pewien problem z namolnymi ludźmi, którzy pomylili Bernharda z niejakim Liberungiem? Lieberungiem? Mniejsza. Rzecz w tym, że uważają, że jest im winny duże pieniądze. W Bogenhafen... - Lothar pokrótce opowiedział wydarzenia i wspomniał skąd znają ojca panny młodej, nowej żony ich zleceniodawcy. Który, jak było widać, bardzo usilnie starał się ich namówić na wyjazd, posuwając się nawet do podpalenia barki.
- A właśnie - przypomniał sobie - co powiecie na pomysł, bym rozpuścił wici, że ten cały Liberung okazał się oszustem, okradł mnie na duże pieniądze i korzystając ze swoich znajomości zniknął w mieście? Wyjedziemy z miasta też we czwórkę, Bernhardt, a Ty wyjedziesz inną bramą i nas na trakcie dogonisz? Albo wyjdziesz pieszo, a my dogonimy Ciebie, jak wolisz.

- Umowę podpisałem, dla szlachcica nie dotrzymać słowa to śmierć społeczna, także ja jechać muszę. Poza tym, zasadzka wcześnie przez nas wykryta może się obrócić przeciwko naszym prześladowcom, co w sumie byłoby przydatne. A Wy jakie macie pomysły? - zapytał.