6-7-8 marca 2050, mieszkanie Jackie Smith
Chociaż Nowojorczyk podświadomie spodziewał się takiego właśnie obrotu spraw, przez krótką chwilę poczuł się całkowicie rozbity emocjonalnie. Cokolwiek zachodziło w Caligine zamykając jego mieszkańców w upiornej pętli cofającego się czasu, absolutnie nie skrywało w sobie racjonalnych korzeni. Przez moment Garcia rozważył w myślach scenariusz, w którym jego umysł pozostawał pod permanentnym wpływem jakiegoś wywołującego halucynacje farmaceutyku, ale idea ta nie trzymała się kupy jak każda inna skonstruowana naprędce w nadziei na wyjaśnienie tego przerażającego fenomenu.
Uwolniony z celownika gospodyni, Hector pozbierał swoje graty i wymknął się na zewnątrz domostwa obiecując rychły powrót w celu porąbania drewna. Objuczony plecakiem i bronią, postał przez dłuższą chwilę w mlecznych oparach poranka próbując bezskutecznie dojrzeć ukrytą w górze tarczę słońca. Rozdarty poczuciem bezsilności i zatracenia w otchłani postępującego obłędu, zmówił naprędce kilka koronek różańca, za siebie oraz pozostawioną w Nowym Jorku Rosę.
To właśnie wspomnienie Rosy Sanchez przełamało w końcy jego umysłowy marazm, pchnęło w kierunku desperackiej żądzy uratowania się z irracjonalnej matni. Jeśli Tornado uchodziło za narkotyk wywołujący zupełnie niewytłumaczalne racjonalnie wrażenia powrotu do przeszłości, być może otulające Caligine mgły posiadały zbliżone właściwości chemiczne i jedynie opuszczenie ich całunu mogło przynieść ratunek. Uczepiwszy się kurczowo tej nadziei, Hector pobiegł do opuszczonego domu, który dzień wcześniej obrał sobie za tymczasową kryjówkę. Jego umysł pracował jak szalony, krok po kroku formułując kolejne elementy ratunkowego planu.
Zamierzał schować do kryjówki wszystkie niepotrzebnie go obciążające graty i pobiec na stację benzynową, aby upewnić się, że na miejscu znajdzie po raz drugi zmarłego motocyklistę i jego maszynę – swój bilet ku wolności.