- Nie możemy zaryzykować tego, że szczęście się do nich uśmiechnie - oznajmił Czarodziej Cieni spoglądając na Katerinę Lautermann – Jeśli nawet wam obojętne są tego konsekwencje, mnie nie.

"Człowieku, kurwa, jakie konsekwencje? Wszyscy myślą, że albo jesteś legendą, albo martwy. Niby jakie konsekwencje może na Ciebie sprowadzić dwóch nawiedzonych typów?!". Taka myśl, wzbogacona o jeszcze kilka niecenzuralnych zwrotów, miała być wygłoszona na głos przez Hansa Hansa, magyja Pana Wron była szybsza niż proces myślowy oprycha. Podzielić się nią z resztą kompanów już nie było sensu - zajęci byli czymś innym.

Hieny cmentarne. Hans nie miał nic przeciwko nim, w końcu każdy orze jak może, ale ręki raczej im nie podawał, z powodów stricte higienicznych. Zaskoczony był, jak każdy z Remerczyków właśnie stał się takową. Nawet Sraxa, Felix nawet nie musiał jej zbyt długo namawiać! Tylko oprych i Katerina mieli łupienie martwych gdzieś. Oczywiście nie bez powodu, w końcu pod ubraniem osiłka wciąż ciążyła sakiewka z monetami od czarodziejki. Dobrze jednak było dla odmiany nie być tym najgorszym, tym najbardziej zezwierzęconym w całej grupie. Dobrze było popatrzeć na wszystkich z wyższością i stwierdzić "co za obrzydliwy, biedny plebs".

Hans Hans dołączył do wychodzącej czarodziejki. Najgorszy fragment zlecenia który dostał od sędziego w Remer był już za nim, ale robota jako cała wciąż nie była skończona. Umowa zakładała, że Lautermann trzeba jeszcze do miasteczka odprowadzić. Oprych zamierzał bardzo sumienne wypełnić ten obowiązek, zwłaszcza, że w głowie układał się mu już bardzo przyszłościowy plan.