23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec nekromanty Arforla

- Uszli! – wyrzuciła z siebie panna Hochberg, kiedy ścigani żądłami strzał dwaj morryci przepadli w mroku mokradeł – Uszli w kierunku Herrendorfu, chociaż pewnikiem i tak pobłądzą po drodze!

- Nie możemy zaryzykować tego, że szczęście się do nich uśmiechnie - oznajmił Czarodziej Cieni spoglądając na Katerinę Lautermann – Jeśli nawet wam obojętne są tego konsekwencje, mnie nie.

- Poczekaj! – Ametystowa Czarodziejka zrobiła krok w stronę Pana Wron pojmując, że ten zamierza opuścić grobowiec – Musisz mi wiele wyjaśnić! Kiedy...

- Jutro w Herrendorfie – mężczyzna uciął jej słowa tonem dającym do zrozumienia, że nie zamierza wchodzić z Kateriną w dysputę – Znajdę cię.

Nienawykła do tak obcesowego traktowania Lautermann poczerwieniała mimowolnie, ale Pan Wron najwyraźniej wcale się tym nie przejął. Zrobiwszy kilka kroków w stronę okna Olivii, uczynił w zamian coś, co wszystkim z wyjątkiem być może Kateriny zaparło dech w piersiach.

Kiedy Czarodziej Cieni przybył do wieży, zdezorientowani ptasim skrzekiem i łopotem skrzydeł ludzie przeoczyli dokładny moment jego transformacji; niektórzy zaś zorientowali się w nim dopiero poniewczasie. Teraz - kiedy uwaga wszystkich skupiona była w mniej lub bardziej otwarty sposób na osobie Pana Wron - prezentacja jego niezwykłej magii nikomu nie uszła.

I wszystkich zszokowała.

Idący ku oknu czarodziej rozpadł się w ułamku chwili na części, na całe mnóstwo skrzydlatych kształtów, które poderwały się pośród przeraźliwego skrzeku w powietrze i wyleciały stadnie poza wieżę. Zaskoczona tą magiczną prezentacją Olivia omal nie puściła kamiennych bloków, których się przytrzymywała.

Czarne stado przemknęło na tle srebrzystej tarczy księżyca, a potem runęło w dół ku bagnom. A chwilę później do uszu panny Hochberg dobiegł odległy rozedrgany ludzki krzyk, do którego zaraz dołączył drugi.

Wydawało się, że trwały w nieskończoność, nim na mokradłach ponownie zapadła cisza.

- Wracamy do wioski - powiedziała Katerina Lautermann - Nic tu po nas.

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec nekromanty Arforla

Spoglądając na zamkniętą w delikatną glinę, niszczycielską energię spoczywającą w jej dłoni, zadawała sobie pytanie, dlaczego nie cisnęła w dół bombą, czy oszczędzała ją na Wrońca? Patrzyła oniemiała, bo nie potrafiła uwierzyć w udaną ucieczkę wojaków, prawa nie mieli ujść, przed strzałami. I jeszcze fatum z cięciwą. Na delikatnej buzi służki, szkarłatna szrama.

Widmo nekromancji, strzępy jej emanacji osiadły na ubraniach, skryły się między włóknami, przykleiły do włosów, by przez najbliższy czas, nim nie znikną pod naporem szczęścia, śmiechu i miłości, pasożytować na vitalności Remerrczyków.

Szukając sposobu schwytania uciekinierów, adeptka ledwo zarejestrowała rozmowę czarodziei. Nim zdążyła otworzyć usta, by w ekstazie wyjawić sprytny zdawało się jej plan, Pomrocznik skierował się w jej stronę, przez mgnienie nie była już pewna czy, mówiła coś o błędnych ognikach i Wroniec postanowił pospołu czynić z nią magię, zaraz jednak postać w niemożliwej transformacji przybrała postać stada ptaków. Najpierw poczuła na twarzy wiatr i zapach mokrych piór, a zaraz muśnięcia delikatnych ptasich lotek. Odebrała jak pocałunek i uśmiechnęła się.

Śledziła je z blanków wpatrując oczy w mrok ustępującej nocy.

Nie bardzo było jej w smak szybko wracać do nędznej śmierdzącej wioski, gotowa była nawet sprzeciwić się czarodziejce. Uznała, że po opuszczeniu wieży przez Pana Wron, już mogła sobie na to pozwolić, nie była wszak pewna, czy to nie Dhar mąci jej wolę, łudząc potęgą.

Zgasiła pochodnie na miotle o blanki sypiąc dookoła iskrami. Opadła na kolana i wolno zaczęła zbierać wysypaną zawartość torebki. Widząc pogardliwy wzrok Leutermann i ponaglające spojrzenia kompanów w końcu nie wytrzymała.

- A sarkofagu i tego co zostało lepiej nie obejrzymy? Mogą tu być jakieś tajemnice nieujawnione. - chciała to wykrzyczeć, ale wypadło bez przekonania i słabo. Zgaszone przez zmęczenie, autorytet Katheriny i brak przekonania o racji.

Lalka na kolanach skąpana w magicznym reflektorze chłodnego blasku z końca kija.

Karl spokojnie przyjął zakończenie walki. Bo za takie uznał rejteradę obu morrytów. Pasowało mu takie rozwiązanie, bo i zmęczony był przeokropne całą tą hecą. Być może napięcie, które w walce trzymało go w ryzach odpuszczało powoli z każdą chwilą uwalniając jego spięte niczym postronki mięśnie, a być może po prostu miał już dosyć tej siekaniny.

Rozkaz Kateriny zabrzmiał nieco dziwnie. Po pierwsze nie było komu ich gonić. Większość z nich była albo ranna, albo zmęczona, Morryci byli już w połowie schodów których szczyt zawalony był leżącymi bezwładnie trupami ożywieńców. Karl gonić nie zamierzał. Jego wysokie, jeździeckie buty, podkute ostrogami nie nadawały się do pieszych gonitw, ani rejterad. Uciekających więc rzezimieszek ścigać nie miewał w zwyczaju w normalnej siekaninie, cóż dopiero w tym urokliwym niczym pacha Morra miejscu.

Karl postanowił jednak nieco bardziej przysłużyć się sprawie bogów, i na wszelki wypadek, jakby morrytom jednak udało się uciec do Herrendorfu i nakłamać kmiotkom, postanowił zabezpieczyć sobie przychylność kościoła którego znał, a który w tak niecny sposób został w tej całej sprawie zniesławiony. Sigmar Pan oczekiwałby od swojego pokornego, choć mało praktykującego wiernego, aby dobre imię kapłana nieco oczyścić, lub chociaż zadośćuczynić niecnym wyczynom.
Karl zdjął więc z ramion swój czarny płaszcz, aby pochylając się nad leżącym u stóp sarkofagu kosturem nekromanty, wziąć go ostrożnie, owijając tkaniną i schować go do podróżnej torby.

- Artefakt nekromanty zabezpieczony - powiedział do czarnowłosej czarodziejki - możemy wracać do Herrendorfu. W Remer odda się kostur do świątyni Sigmara, aby tam został zniszczony. Lub zamknięty na cztery spusty w kazamatach świątyni. Podobna sprawa nie powinna się już więcej wydarzyć. - wyjaśnił, patrząc spokojnie na czarodziejkę i czekając, aż otrząśnie się z chwilowego szoku. Na wszelki wypadek podał jej ramię, zgodnie z kawalerskim obyczajem.
- Pójdziemy? -

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec nekromanty Arforla

Panująca w grobowcu upiorna atmosfera zachęcała do żwawego opuszczenia tego miejsca, bo chociaż budząca gęsią skórkę magia Dharu już się rozpłynęła w powietrzu, fetor gnijących ciał i świeżo rozlanej krwi tworzył w powietrzu mieszaninę woni wręcz nieznośną dla powonienia zmęczonych obrońców mauzoleum. Nie każąc sobie powtarzać poleceń, przyboczni Kateriny rozproszli się po szczycie wieży zbierając wszelkie mające jakąkolwiek wartość przedmioty, od zdobionego długiego miecza Leto i jego kruczego medalionu, przez oręż poległej na szczycie schodów morrytki i poczerniały od sadzy pęknięty diadem, który wcześniej zdobił głowę Radamusa Arforla.

Stojący przy wejściu na schody Franz Mauer zapatrzył się na podrapaną martwymi paznokciami twarz kobiety w czarnej skórzni. Leżała na boku, z prawą ręką wyciągniętą za siebie w próbie osłonięcia karku, z podciągniętymi na brzuch kolanami. Kiedy nieumarły ogr sforsował zaporę z płyty sarkofagu i zgraja ożywieńców wylała się na posadzkę grobowca, zbrojna służbitka Leto nie zdążyła się na czas cofnąć i została odcięta od towarzyszy. Umarła walcząc do ostatniej chwili, brocząc krwią tryskającą z rozszarpanej arterii na szyi.

Spoglądający na nią w milczeniu przemytnik pomyślał, że ta śmierć była być może aktem prawdziwej łaski ze strony Morra – wszak oszczędziła jej gorzkiego smaku zdrady, której zaznali dwaj pozostali druhowie Śniącego. Kto wie, czy nie lepiej było zginąć w chwalebnym boju niż zaznać przelotnego smaku zwycięstwa, a potem bólu wbitego w plecy sztyletu?

- Znajdziesz drogę powrotną? – spytała Ametystowa Czarodziejka, która zaskakująco bezszelestnie objawiła się obok Mauera – Do errendorfu?

- Tak, pani – odpowiedział bezwiednie brodacz, odrywając w końcu zasępione spojrzenie od zakrwawionej twarzy kobiety w czarnej skórzni i ściskając palcami włożony do kieszeni spodni amulet – Znajdę.

- To dobrze – rzekła Lautermann mijając Franza i schodząc w dół schodów z łuczywem w dłoni. Czarodziejka stawiała kroki bardzo ostrożnie, za wszelką cenę starając się nie poślizgnąć na wilgotnych gnijących zwłokach zalegających warstwami na kamiennych stopniach wieży.

Mauer spoglądał na nią przez chwilę zadając sobie w duchu pytanie, czy gdyby uderzył mieczem Śniącego znienacka i bez ostrzeżenia, czy zdołałby odjąć Katerinie głowę spłacając dług grzesznego zaniechania wobec boga... lecz nie uczynił tego słysząc podniesione znajome głosy.

Olivia Hochberg i Karl Peter Niers stali twarzą w twarz nad leżącym na posadzce dziwacznym kosturem przeklętego nekromanty, ani chybi wszczynając wspór o prawa własności do przedmiotu, którego stary Fraz nie tknąłby doborowolnie nawet gdyby chciano mu za to zapłacić szczerym złotem.

- Nie możemy zaryzykować tego, że szczęście się do nich uśmiechnie - oznajmił Czarodziej Cieni spoglądając na Katerinę Lautermann – Jeśli nawet wam obojętne są tego konsekwencje, mnie nie.

"Człowieku, kurwa, jakie konsekwencje? Wszyscy myślą, że albo jesteś legendą, albo martwy. Niby jakie konsekwencje może na Ciebie sprowadzić dwóch nawiedzonych typów?!". Taka myśl, wzbogacona o jeszcze kilka niecenzuralnych zwrotów, miała być wygłoszona na głos przez Hansa Hansa, magyja Pana Wron była szybsza niż proces myślowy oprycha. Podzielić się nią z resztą kompanów już nie było sensu - zajęci byli czymś innym.

Hieny cmentarne. Hans nie miał nic przeciwko nim, w końcu każdy orze jak może, ale ręki raczej im nie podawał, z powodów stricte higienicznych. Zaskoczony był, jak każdy z Remerczyków właśnie stał się takową. Nawet Sraxa, Felix nawet nie musiał jej zbyt długo namawiać! Tylko oprych i Katerina mieli łupienie martwych gdzieś. Oczywiście nie bez powodu, w końcu pod ubraniem osiłka wciąż ciążyła sakiewka z monetami od czarodziejki. Dobrze jednak było dla odmiany nie być tym najgorszym, tym najbardziej zezwierzęconym w całej grupie. Dobrze było popatrzeć na wszystkich z wyższością i stwierdzić "co za obrzydliwy, biedny plebs".

Hans Hans dołączył do wychodzącej czarodziejki. Najgorszy fragment zlecenia który dostał od sędziego w Remer był już za nim, ale robota jako cała wciąż nie była skończona. Umowa zakładała, że Lautermann trzeba jeszcze do miasteczka odprowadzić. Oprych zamierzał bardzo sumienne wypełnić ten obowiązek, zwłaszcza, że w głowie układał się mu już bardzo przyszłościowy plan.

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec nekromanty Arforla

Uznając szarpaninę z rosłym miecznikiem za zajęcie dalece poniżej jej godności, Olivia Hochberg wyprostowała się dumnie i zmierzyła pana Niersa pełnym dezaprobaty spojrzeniem.

- Nie wypada niewiaście szarpać się z mężczyzną o coś, co winno jej przynależeć choćby przez zwyczajną grzeczność – oznajmiła wyniosłym tonem – Nie mnie zmagać się z samczą brutalnością, chociaż ciekawość nakazuje spytać, po co ci instrument adepta magii, skoro do sztuki tej równie ci daleko, co świni do lotów ponad górskimi szczytami. Po prawdzie chcesz go oddać sygmarytom w Remer?

- Jako rzekłem – odparł lodowatym tonem Karl Peter, trzymając zawinięty w czarne płótno kostur pod pachą i spoglądając bacznie na krewniaczkę sędziego – Niechaj bardziej biegli w magicznych arkanach i teologii zadecydują, co powinno się stać z tym przedmiotem.

Olivia zerknęła w stronę wylotu schodów, na których chwilę wcześniej zniknęła Katerina Lautermann, zmarszczyła gniewnie nosek.

- Zbyt często strażnicy zabobonu zamykają pod kluczem artefakty, które mogą się przysłużyć ludowi – odparła zaciskając i otwierając na przemian dłonie – Jak i tych niewyuczonych, którzy im takie instrumenty przynoszą. Bacz na to jaką historię opowiesz w Remer, kiedy kapłani cię wypytają jak ten kostur posiadłeś i czyś nie spotkał gdzie po drodze wysłanników świątyni Morra, co na południe zmierzali!

I nie czekając na odpowiedź Altdorfczyka odeszła w kierunku schodów zachowując przywilej ostatniego słowa dla siebie.

Karl jedynie ironicznie uśmiechnął się, słysząc słowa Felixa
- Sądzę, że masz tu swoją haniebną, niedokończoną robotę. Grab te trupy, ino chyżo, bo jeszcze wezmą, i wstaną - parsknął i ruszył w stronę trupa swojego konia, zamierzając zabrać siodło, czaprak i całe ogłowie, jakie tylko się uratowało.
Grzebanie w gnijącym ścierwie zostawiał dla sępów, te zaś, jak rzezimieszek dobrze wiedział, robiły się dosyć rozmowne po walce, kiedy przeciwników brakowało.

- Uważaj, tam jeszcze coś zostało - Karl podniósł swoje siodło i wskazał jednego z wyjątkowo nadgniłych truposzczaków.

Opinii prostego chłopka odnośnie kosturów należących do magików raczej nie brałby pod uwagę. Już trafniejsza byłaby uwaga Oliwii, ale po prawdzie, z takim fantem każdy poza licencjonowaną czarodziejką mógłby mieć problem z inkwizycją. Wpierw należało dotrzeć do Herrendorfu, a następnie do Remer.

"Wtedy się zobaczy" pomyślał i ruszył za prowadzącym ich przez bagno traperem.