Kilka listków paproci wplecionych w warkocz miało mówić innym, co zostało ofiarą elfiego łuku, ale teraz nie było na to czasu. Elf ostrożnie, wciąż ze strzałą na cięciwie, zaczął podchodzić do pobojowiska, nie bardzo mogąc zrozumieć, czemu ludzie, którzy tak nie cenili życia, teraz z taką powagą chcieli przesłuchiwać dwa młode ludzkie szczenięta. Skoro parzyły się ze zwierzoludźmi, to zasługiwały na jedno, zadane szybko i bezboleśnie. Ale coś się zdawało Szemrzącemu Strumieniowi, że dziewki jeśli nie rozpuszczą języków, to będą umierały długo i boleśnie. Człowiecza rasa była mistrzami w wymyślaniu barbarzyńskich tortur byleby tylko wywlec z kogo innego kilka słów, choćby nieprawdziwych. W łatwości w jakiej szafowali takowymi sadyzmami, nie ustępowali nawet podłym orkom.

Ten, który potrafił czarować, powiedział, co by się do tajemniczego posążka nie zbliżać. Elf, jakoż zresztą i mnóstwo jego rodzaju, potrafił wyczuwać wiatry magii, toteż posłuchał czarodzieja. Dostrzegł jednak wzrok zielarki, który posuwiście przesunął się po sylwetce elfa. Zdziwił się nieco, bo teraz w mroku, z twarzą pomalowaną orchą i roślinnymi sokami, bardziej musiał przypominać pysk wstętnego goblina, niźli swoje lico. Chyba jednak maskujujące twarz fluidy zrobiły swoje, bo wzrok zielarki szybko spoczął na Arvidzie i nieco to uspokoiło łowcę. Nie czuł się komfortow, gdy spozierano na niego lubieżnym wzrokiem.

Ani nie był rad, że ludzie chcą się brać za tortury, ani miał tym bardziej na to ochoty patrzeć. Oddalił się cichem zabezpieczyć teren i sprawdzić tropy. A nuż tego pomiotu czaić się mogło więcej wokół i tylko sposobić się aby chwili grupę ludzi ogarnąć.