Laura i Hans zareagowali błyskawicznie, wymyślonymi wcześniej zaklęciami idealnie wręcz dobranymi aby zlikwidować przymusowy piknik krasnoludów. Wiedźma przywołała niedurzą burzową chmurę, która donośnie przygrzmociła w pierwszą z potworzyc. Druid skupił moc natury, powiększając chmura burzową z rozmiaru rosłego krasnoluda do kilkudziesięciu metrów. Co prawda już nie siaa piorunami ale za to chłoszcząc wszystkich w środku strumieniem lodowatej wody i zupełnie zasłaniając widok.

Rufus zaszarował na ślepo w deszcz, w miejsce, w którym przed chwilą jeszcze widział maenadę, lecz gdy tylko wpadł w obszar rzęsistego, mroźnego deszczu, poślizgnął się i zamachał rękami. Ciężka zbroja nie ułatwiała utrzymania równowagi, ale półorkowi udało się nie przewrócić.

~ Co tu robi ta cholerna chmura? ~ syknął Jace nie mogąc uwolnić krasnoludów. Zamiast przygotowanego czaru musiał skorzystać z planu “b” jakim było wzmocnienie towarzyszy. Uniósł ręce, które rozbłysły delikatną bladą poświatą, którą skierował na wszystkich. Niczym podmuch wiatru omiótł drużynę powodując, że świat wokół nagle spowolnił.

Sprawy szły coraz lepiej: Mikel, wyćwiczony w walce z niewidocznym wrogiem, celnie trafił menadę.
Laura, w dobroci swojego małego, czarnego serduszka niziołki, rozpostarła w deszczu lepką, magiczną sieć, upewniając się że krasnoludy nie zrobią sobie ani nikomu innemu krzywdy. Rozległ się harmonijny ryk, oznajmiając że Hans przyjął jedną z tych pięknych, niebiańskich form, które tak dziwnie wyglądały kiedy były utyłane w krwi i flakach aż po barki.
Cios za ciosem, drużyna zdobywała przewagę.