Caspar nie wiedział ile golem może wytrzymać, na wszelki wypadek kazał mu znieruchomieć. Udawany bezruch mógł zmylić wroga. Miał zresztą też inne zmartwienia - skaveny zachowały się tak jak można się było tego spodziewać i postanowiły zdradzić. Nie żeby Caspar miał pretensje - na ich miejscu zrobiłby to samo. Zapewne były przekonane, że inaczej to one zostaną zdradzone.
Cóż, przynajmniej ułatwiło to magowi podjęcie decyzji, co dalej z Arką i skavenami.
- Ultrasonic strideo ex arca! - wypowiedział odpowiedni tekst zaklęcia, powodując, że ze skrzynki zaczęły wydobywać się ogłuszające dźwięki i paskudne, drażniące nawet zęby, piszczenie. Szczury były na takie dźwięki bardziej wrażliwe niż ludzie, oby skaveni również. Przy odrobinie szczęścia utrudni im to niesienie jej, może nawet zatrzyma na jakiś czas. Ale na pewno utrudni im to opuszczenie pola walki niepostrzeżenie. Nawet jeśli obrońcy mieli teraz problem ze znalezieniem ludzi do zatrzymania skavenów, nekromanta z pewnością ma kilka zapasowych szkieletów w odwodzie. A kiedy już zwróci uwagę na Arkę, z pewnością zobaczy zamkniętą w niej moc, a może i ją rozpozna. Przy odrobinie szczęścia rozproszy ona jego uwagę na tyle, że obrońcy zyskają chwilę oddechu.