Łowca tych którzy odwrócili się od nowiny Jedynego i jedynej właściwej drogi był w swoim żywiole. Po zapoznaniu się z zawartością kufra i dostaniu wytycznych od Pani Z dołączył wraz z resztą akolitów do oddziałów zwerbowanych do rozprawienia się z resztą Czarnego Kartelu na planecie. Kopiec zabłysnął pochodniami i stosami, a nozdrza tłumów na placach wypełniły się chmurami gęstego dymu i smrodem palonych ciał. Scipio nawykły do takich widoków grzmiał nad tłuszczą głosząc żarliwe litanie i kazania, przeklinając odstępców od wiary i tych którzy ośmielili się wejść w kontakt z technologią znienawidzonych obcych.

Gniew Inkwizycji nie omijał rodzin szlachty z wysokich Iglic, jak i handlarzy ze śródkopca czy pośredników przemytników z najniższych warstw podkopca. Oczyszczający płomień nienawiści palił do białości skażoną tkankę nie bacząc na przynależność klasową, polityczną czy głosy sprzeciwu. Raz rozpoczętego polowania nie dało się już zatrzymać i postronni mogli jedynie dołączyć aby i na nich nie padł cień podejrzenia sprzyjania knowaniom kartelu.

Gdy ostatnie kryjówki organizacji zostało przeszukane a podejrzani należycie osądzeni nastał czas pewnych wyborów co do kolejnych misji i przygotowań do opuszczenia planety. Kaznodzieja wraz z resztą komórki skorzystał z gościnności Inkwizytorki i skupił się na dalszym doskonaleniu swojego warsztatu śledczego oraz bojowego. Jak doświadczenie nauczało jeden wszak nierozerwalnie wiązał się z drugim. Po tym jak ich imiona zniknęły z listy podejrzanych oraz listów gończych poświęcił również nieco czasu na odwiedzenie kilku miejsc w których przyszło im spędzić sporo czasu w trakcie trwania tej misji. Ludność Witrażyków czy Starych Bud jeszcze przez długi czas wspominała pokrzepiające słowa jakie usłyszała od duchownego. Zapewniał zgromadzonych o potrzebie bycia wyczulonym na wszelkie wynaturzenia i działanie złych sił. Zachęcał do kontaktowania się z Adeptus Arbites i resztą oddziałów stacjonujących w okolicy gdyby usłyszeli w przyszłości pogłoski o czymś podejrzanym. Jak mawiał błogosławiony Eliasz, lepszy bezpodstawny donos niż pewne horrory. Scipio był całym sercem przekonany że zgromadzonej gawiedzi terror na tyle zajrzał w oczy w ciągu ostatnich tygodni aby liczba chętnych do sporządzania donosów przerosła najśmielsze oczekiwania.

Oferta inkwizytorki wydawała mu się jak najbardziej naturalna i zgodna z jego dotychczasową drogą. Czas w Ordo Xenos uznawał za niezwykle wartoścowy i towarzyszących mu akolitów oraz Pana X za ludzi którzy sporo go nauczyli jednakże jego powołaniem było od zawsze ściganie heretyków oraz przestępstw natury religijnej, gwałcących wiarę i porządek. Dlatego też przystąpił do Ordo Hereticus i dalszy pozostały mu czas na planecie spędził pogrążony na studiowaniu dzieł świętych mężów na temat natury herezji oraz sposobów jej wyplenienia. Jak się okazało Inkwizytorka miała niezwykle przepastną bibliotekę wypełnioną zbiorem w którego skład wchodził cały szereg poczytnych tomów.

Podczas pochłaniającej lektury w dłoni Scipia znów znalazła się fiolka z czarnym proszkiem którą miał przytroczoną do wojskowego pancerza i skrytą w połach płaszcza. Na pancerzu nadal widniał kawałek wytrawionej skóry z fragmentem zagadkowej inskrypcji. Gdy proszek z wolna przesypywał się po szkle naczynia niczym jakaś misternie wykonana klepsydra bądź też model drogi mlecznej, kaznodzieja zaczytywał się we fragmencie dotyczącym osobistego poświęcenia i porzucenia przywiązania do rzeczy doczesnych. A mianowicie tego że więzy krwii nie znaczą nic jeśli dusza została przeklęta piętnem chaosu. Uśmiechnął się a po starych bliznach i poparzeniach przeszedł przyjemny dreszcz.