W taxi w drodze do Synowca; noc 26/27 czerwca 1996 około 23:00

Znów rozmyte krajobrazy i nieziemsko spokojna twarz kanitki. Jak Helios, każący krążyć dookoła siebie planetom, jak otchłań anty-masy, czarna dziura żyjąca pożeranym wszechświatem. Był kontent takiemu towarzystwu. Był oczarowany jej zjawiskiem, co więcej dumny z oczarowania. Oczyma wybujałej wyobraźni już postrzegał jej autorytarne zwycięstwo nad zblazowanym i zapatrzonym w przeszłość Synowcem. Byle tylko starczyło Sovińskiej odpowiednio ukierunkowanej wściekłości.

- Alicjo - zaczepił - Spotkałaś się już z Adamem. Jak ci się widzi jego wiedza i wpływy? - wypalił wprost, swym nachalnym zwyczajem - Nie ukrywam, że liczę wielce na jego znajomość sytuacji spokrewnionych. - Spauzował

- Zajmowanie jednej z najbardziej znaczących pozycji hierarchicznych w tej miejscowości nie oznacza jeszcze kompetencji i klasy - odpowiedziała odruchowo, zapewne rozkojarzona myślami na temat taktyki rozmowy z Synowcem - Może uważać się za członka elity, ale w Londynie zostałby pożarty przez obytych ze światem Spokrewnionych pierwszej nocy.

Wampirzyca zamilkła spoglądając z ukosa na swego towarzysza. Ponieważ rozmawiali po angielsku, najpewniej jej nagła powściągliwość nie miała niczego wspólnego z osobą taksówkarza. Pozwoliła sobie na wyrażenie tej niebezpiecznej opinii wskutek chwili słabości i pewnie natychmiast tego pożałowała wyjawiając zbyt wiele swemu chwilowemu sojusznikowi.

- Za to martwię się o Phillipa, sam pośród burjahów. Nie myśl, że o Ciebie nie martwiłbym się bardziej, pośród twoich klanitów.


-Twoja troska o mnie prawdziwie mnie wzrusza, kuzynie - oznajmiła wampirzyca wyglądając jednocześnie przez okno taksówki i zżymając się w myślach na prowincjonalną miałkość tego miasta - Dlatego właśnie żywiłam nadzieję, że zechcesz towarzyszyć Phillipowi. Nie sądzę, aby w towarzystwie Adama cokolwiek mi groziło, toteż twa kurtuazyjna asysta znacznie bardziej mogła się przysłużyć Tremere.

Pisane z Ketharianem