Śmiech nekromanty, niczym zgrzyt płyt grobowca, mroził krew w żyłach. Rache aż zachwiał się na nogach, po części słysząc ten głos, po części tracąc równowagę, gdy rydwan ruszył. Złapał się ręką za burtę, po czym gwałtownie ją oderwał, gdy zorientował się, że trzyma ludzką kość.

Żył, a dopóki żył i walczył, czarownik nie mógł rzucać zaklęć i kontrolować swoje sługi. Takiej wątłej nadziei uczepił się z całych sił, żeby choć poprzez swoje poświęcenie uratować innych. Czarna magia nekromanty chroniła go przed ciosami mieczy, Dietmar nie tracił więc czasu na próby przebicia się przez tą aurę.

- Sophie! Woźnica! Zniszcz go!

Sam bez namysłu rzucił się na Kemmlera, licząc na to, że siłą rozpędu wywróci go, a może nawet wyrzuci z rydwanu.