Karaluch nie złapał mężczyzny na kłamstwie. Mogło to znaczyć, że człowiek, ten w istocie był jego martwym jak się wydawało ojcem lub mistyfikacja została przygotowana w tak misterny sposób, że łowca czarownic nie pojmował tego rozumem.
- Wybacz mi ten wyskok, ale z natury jestem podejrzliwy – powiedział odsuwając zimne ostrze od szyi Machavelliana – Odwróć uwagę strażników którzy stoją za drzwiami. Zwab ich, spraw żeby weszli do środka, udawaj rannego, wszcznij alarm. Miecz trzymaj w pogotowiu, bądź gotów. Ja zajmę się jednym, ty drugim. Powodzenia…ojcze.
Karaluch rozciął sztyletem wewnętrzną część dłoni i rozsmarował krew na twarzy i ubraniu strażnika podającego się za Machavelliana Teslau. Sam ukrył się w cieniu, przytulony do ściany, ze sztyletem wymierzonym do ataku
Gdy tylko strażnicy wejdą do ciemnicy zaatakuje jednego od tyłu, dźgając go pod żebra, lecz nie pozbawiając życia. Odbierze mu broń, zaatakuje kolejnego strażnika o ile wcześniej ten nie zginie z ręki pana ojca. Tego, który przeżyje atak, zaknebluje i weźmie jako zakładnika. .