Karaluch nie złapał mężczyzny na kłamstwie. Mogło to znaczyć, że człowiek, ten w istocie był jego martwym jak się wydawało ojcem lub mistyfikacja została przygotowana w tak misterny sposób, że łowca czarownic nie pojmował tego rozumem.
- Wybacz mi ten wyskok, ale z natury jestem podejrzliwy – powiedział odsuwając zimne ostrze od szyi Machavelliana – Odwróć uwagę strażników którzy stoją za drzwiami. Zwab ich, spraw żeby weszli do środka, udawaj rannego, wszcznij alarm. Miecz trzymaj w pogotowiu, bądź gotów. Ja zajmę się jednym, ty drugim. Powodzenia…ojcze.
Karaluch rozciął sztyletem wewnętrzną część dłoni i rozsmarował krew na twarzy i ubraniu strażnika podającego się za Machavelliana Teslau. Sam ukrył się w cieniu, przytulony do ściany, ze sztyletem wymierzonym do ataku
Gdy tylko strażnicy wejdą do ciemnicy zaatakuje jednego od tyłu, dźgając go pod żebra, lecz nie pozbawiając życia. Odbierze mu broń, zaatakuje kolejnego strażnika o ile wcześniej ten nie zginie z ręki pana ojca. Tego, który przeżyje atak, zaknebluje i weźmie jako zakładnika. .

Łowca czarownic upewniając się, że ranny strażnik nie ma ukrytej broni, nachylił się nad nim ze sztyletem w dłoni.
- Który oko mam ci wykuć najpierw? – zapytał zimnym jak lód głosem – Chcesz wyjść z tego żywy? To odpowiadaj na pytania, albo zacznę cię kroić kawałek po kawałku, zrozumiałeś?
Nicollo włożył palec w krwawiącą ranę pod żebrami mężczyzny.
- To tylko namiastka bólu jaki mogę ci sprawić, jeśli spróbujesz mnie okłamać lub oszukać. Nie przyjmuje odpowiedzi „nie wiem”. Co planuje twój pan? Do czego potrzebny mu nasz mag z „Bełta”?

Nicollo zupełnie zignorował słowa strażnika, myśl, że Imperium, któremu fanatycznie służy mogłaby próbować sprowadzić siły Chaosu, z którymi od czasów Sigmara toczyli niestrudzoną walkę wydawała mu się niedorzecznością, skończoną herezją. Już miał zatopić nóż w oczodole mężczyzny karając go za kłamstwo, gdy we wszystko wtrącił się pan ojciec. Karaluch nie potrzebował zachęty, słysząc, że ktoś się zbliża, rzucił się wraz z Machavellianem do ucieczki wcześniej szybkim cięciem podrzynając jeńcowi gardło by nie mógł nikogo ostrzec ani pokierować za nimi pościgu.