Khazadzi zaczęli radzić o wymarszu i powoli, spokojnie i bez rozgłosu się pakować. Unikanie zwracania na siebie uwagi nie było trudne - niezadowoleni z pojawienia się niedawnych oprawców i zniknięcia Leonor de la Vega, Dziewicy z Meissen, wieśniacy i inni byli jeńcy zaczęli znikać, idąc w kierunku Imperium. Nikt ich nie ścigał.
Loftus był w pobliżu i pilnował Magritty. Ale nikt jej nie szukał.

Roz nie rzucając się w oczy zbliżała się do namiotu dowodzenia, aby podsłuchać rozmowę. Co prawda podejrzewała, że może jej się nie udać, ale nie spodziewała się, że powodem będzie głośny okrzyk i zadęcie rogu.

- Zbiór-ka - jej niedawny towarzysz w zakładnikowaniu okazał się kimś w rodzaju kaprala albo sierżanta Kompanii, nadal nie pamiętała kto jest wyżej.
Gustaw wiedział takie rzeczy, ale był zaskoczony, że tak łatwo poszło. Wernicky i Brock przed chwilą po prostu się zatrzymali, pierwszy z uśmiechem, drugi z niezrozumieniem. I ku zdumieniu von Grunnenberga to on zaprotestował.
- Nie jesteśmy w strukturach armii Wissenlandu i to my decydujemy kto nami dowodzi - Harkin przede wszystkim myślał o Kompanii, a nie o sobie. Przynajmniej nie powiedział głośno, jak to jeszcze niedawno Gustaw zarzekał się, że nie będzie dowodził.
- Niemniej, skoro Dowódca Obrony ma coś do powiedzenia całości sił, wypada nam go wysłuchać - dodał Otto, najwyraźniej traktując Gustawa jako sojusznika.

Zebranie się ludzi zabrało chwilę, ustawienie też, ale poszło o niebo sprawniej niż Gustaw to pamiętał z ćwiczeń w garnizonie. Ale cóż, tam byli rekruci, a tu weterani. Choć trzeba przyznać, na baczność nie stał nikt. Szlachcic wiedział, że próba zmuszenia ich do tego skończy się niepowodzeniem.