Wyszli w nocy, kiedy osada pogrążona była w głębokim śnie. Nocnego koncertu ptaków i gospodarskich zwierząt nie zakłóciły odgłosy kroków prawie tuzina elfich wojowników, którzy bezszelestnie zebrali się na ciemnym rynku, po czym bez chwili zbędnej zwłoki, w równym szeregu przeszli przez główną bramę osady. Strażnik, czujny, ale uspokojony przez jednego z elfów wrócił do swojej drzemki, a wypuszczony przez niego oddział zniknął w czarnej jak smoła ścianie tropikalnego lasu. Ciemność nie stanowiła przeszkody dla starszego ludu, który w dawno zapomnianych wiekach podróżował przez świat, mając za przewodnika jedynie srebrzystą tarczę księżyca, i miriady innych, gwiezdnych pomocników. Księżyc nie dopisał tego dnia należycie, ukrywając niemal trzy czwarte srebrzystego odbicia, Morrslieb zaś, zwany przez elfów Sariour na Yenlui świecił dosyć jasno, pokazując swoją zielonkawą twarz. Gwiazdy zaś, w tą przepiękną noc zimowego przesilenia,objawiły się na niebie w wielkiej liczbie, oświetlając połacie dżungli srebrzystym blaskiem, choć miejscami nieco zielonkawym światłem.

Początkowo szli utartym szlakiem, wydeptanym przez liczne patrole i innych łowców wychodzących niejednokrotnie z Portu, jednak po pewnym czasie teren wyraźnie się obniżył, a kiedy szmer pobliskiego strumyka stał się słyszalny, jeden po drugim, elfy zchodziły z traktu, prosto między gęste krzaki, pozostawiając po sobie jedynie kołyszące się przez chwilę liście i ślady obuwia na ścieżce. Krok za krokiem, posuwając się od cienia do cienia, wojownicy parli naprzód, wzdłuż strumienia. Miejscami schylali się, przeciskając się pomiędzy wiszącymi lianami czy zawijasami korzeni drzew, które niczym rozwarte pazury jakiejś dzikiej bestii wbijały się w grząski i wilgotny grunt leśnego poszycia. Ptaki, których obecność elfów nie spłoszyła, dalej koncertowały w najlepsze. Nogi, chronione przez wysokie, skórzane buty ślizgały się nie raz w grząskim błocie, wilgotnych i ociekających od sperlonej rosy korzeniach, pnie drzew, zmurszałe, pokryte listowiem, mchem i zielonkawymi, śliskimi glonami nie dawały oparcia. Dżungla odkrywała czasem tu i ówdzie jakieś większe i bezpieczniejsze polanki, zacisznie skrywane w zakolach strumyka, a czasem zasłaniała wszystko całunem ciemności. Smugi księżycowego światła, i cienie rzucane przez gałęzie wysokich drzew zlewały się i przemieszczały, i nawet wyczulony elfi wzrok musiał ustąpić pola bezlitosnej naturze. Schyleni nad tropem, okutani w płaszcze, opończe i wełniane chusty, którymi osłaniali swoje pomalowane w ochronne barwy maskujące twarze, z kołczanami pełnymi strzał i łukami napiętymi, brnęli jednak w zdawałoby się jeszcze bardziej dzikie i prymitywne obszary lasu. Ten zaś zdawał się ich pożerać, atakować wilgocią, ciemnością, zgubić ich w swojej liściastej pułapce. Daremnie jednak, bo nie dało się oszukać elfich zmysłów i wiedzy księżycowego ludu.
Ekthelion spojrzał w górę, i podniósł rękę, patrząc wzdłuż niej. Palec wskazujący i kciuk umieścił pomiędzy dwiema, widocznymi dla niego gwiazdami,Starą i bardzo prostą, nawigacyjna sztuczka, przydatna w nocnym marszu. Następnie szybko ruszył dalej, bezbłędnie kierowany coraz głośniejszym szumem wody i wyczuwalnym zapachem wody, wychodząc po chwili na niewielką polanę. Świtało już kiedy dotarli na miejsce.

Wodospad.

[MEDIA]http://i.pinimg.com/564x/b5/12/8d/b5128db9469fb9e9b660ad0ff5429336.jpg[/MEDIA]

Elfy powoli zajmowały pozycję za skałami u stóp wodospadu, pośród gęstych krzaków, skał i za pniami drzew, powoli, ostrożnie bo każdy krok w grząskiej w tym miejscu, pełnej wody i zdradliwej, splątanej roślinności mógł skończyć się źle. Każdy źle postawiony krok mógł zakończyć polowanie, niwecząc godziny przygotowań, nieprzespaną noc i prawie dwugodzinną drogę przez dżunglę. Zagrażał też samemu łowcy, którzy nie raz kończyli ze skręconymi kostkami, zadrapaniami po gwałtownych upadkach, złamaniami, ukąszeniami. Elfy szczęśliwie nie były tego dnia ofiarą. Zwierzęta, tak jak każde żyjące stworzenia miały swoje nawyki i zachowania. Bywało więc tak, że nawet kilkudniowe ślady zwierzyny mogły doprowadzić łowcę do jego ofiary.
Wodopój, tworzony przez niewielkie rozlewisko pod wodospadem zapewniał dużej zwierzynie doskonałą okazję do żeru i nawodnienia się. Tak było i tym razem. Przy wodopoju elfy natknęły się już nie tyle na stado tapirow, wytropione wcześniej, a dwie ich rodziny, z dorodnym samcem na dokładkę. Tapiry uwielbiały wodę do tego stopnia, że aż dwa osobniki, samica i młodziutki samiec taplały się zanurzone niemal do połowy.
Kolejna rodzina, również samica z młodym, pasła się spokojnie przy brzegu, zajadając się rosnącymi na skałach liśćmi jakiejś rośliny. Liście te wpychały za pomocą niewielkiej trąby do pyska ze zwinnością zadziwiającą dla stworzeń o takiej wielkości. Dwie obecne samice były wielkości niewielkiego konia, zaś ich potomstwo przekraczało już rozmiary dorodnej świni, do których to te niezwykłe stworzenia zamieszkujące dżunglę były bardzo podobne. Wielki czarny samiec leżał zaś, niczym pan i władca na ogromnym, płaskim kamieniu, wysmarowanym od błota, którym zwyczajowo wiele zwierząt chroniło swoją skórę od dokuczliwych insektów. Elfi wojownicy nie przyszli tu jednak podziwiać tych zwierząt i ich zachowania. Przybyli, by zabijać. Bez słowa i komendy, podzieleni na pięć strzeleckich par, łuki powoli naciągnęły się do strzału,a groty zalśniły w ostatnich promieniach księżyca. Nie zajęło to więcej niż kilka uderzeń serca. Spokojnego serca, aby ręką trzymająca łuk nie drżała w chwili strzału.

Świsnęły pierwsze strzały wypuszczone niemal jednocześnie, jak na komendę choć ani jedno słowo nie wyrwało się zza zasłoniętych zielonymi kapturami ust.

Pierwsze dosięgnęły swojego celu strzały Tivrala i Nimue. Tivrial posłał swoją strzałę prosto w kłąb dorodnej samicy, ale strzał nie okazałby się śmiertelny. Nimue, najdrobniejsza w oddziale, celowała znacznie lepiej. Czyste, przepiękne trafienie przebiło szyję, spryskując liście pobliskich krzewów szkarłatną mgiełką, i posyłając kwiczące zwierzę prosto w błoto. Krew chlusnęła z przebitych arterii, barwiąc szkarłatem skały przy których się pasła się samica.

Całe stado tapirow ruszyło się w mgnieniu oka, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, jakby kierowane jedną wolą. Uciec od tej syczącej, niewidocznej śmierci, dobiec do zbawczej ściany lasu aby zniknąć i ukryć się, jak nakazywał im instynkt.

Kilrath, najlepszy myśliwy w oddziale strzelił młodemu samcowi prosto w kark. Strzał, który mógłby wygrać niejeden łuczniczy, szybki i gwałtowny ruch zwierzęcia zamienił w niezbyt czyste trafienie. Ambrath, który strzelał niemal zza polany, bo ciężka zbroja mogłaby przepłoszyć zwierzynę chybił straszliwie. Wbity i kołyszący się w pniu pobliskiego drzewa zdawał się szydzić z wysiłków elfiego wojownika, który tym razem musiał oddać zwycięstwo swoim kolegom. Tapir runął w busz, na szczęście przebiegając wprost przez strumień i wybiegając niemal na łowców. Zwierzę kwiknęło i gwałtownie skręciło w bok, rzucając się między krzaki, mniej więcej w kierunku, z którego wyszli elfi wojownicy. Kamienie strzeliły z pod kopyt tapira, kiedy przebiegał obok skulonych za skałami wojowników.
Uffial strzelił niemal jednocześnie z Finreirem. Para inteligentów omal nie wypuściła ofiary z rąk, bo Finreir strzelił ewidentnie za szybko, przez co zerwał strzał. Jego wysiłki nie były jednak tak złe jak Ambratha, bo strzała wbiła się w błoto niecałą stopę od celu.
Uffial zaś ładnie trafił pod łopatkę, a strzała, zagłębiona niemal do połowy wpierw powaliła zwierzę, które po chwili jednak zerwało się, łamiąc strzałę i runęło w busz, zostawiając za sobą szkarłatną smugę.
Thairis nie miał talentu do polowania. A jednak to jego strzała, nie towarzyszącej mu Halethy sięgnęła celu. Duża samica, śmiertelnie ranna, kwicząc wyskoczyła z wody, aby podążyć w ślad za ranionym wcześniej tapirem.
Ostatnia para, Ekthelion i Ceylinde strzeliła w czarnego samca. Ten już po trafieniu Tivrala zerwał się z szybkością i zwinnością przeczącą jego opasłej posturze, przez co strzała wypuszczona szybko przez Ceylinde zagłębiła się jego udo. Ekthelion zaś, wyczekiwał aż do ostatniej chwili ze strzałem. Zwierzę biegło przez strumień, rozbryzgując wodę. Potężne mięśnie grały pod czarną, krótką sierścią. Łuk śledził przez sekundę ruch zwierzęcia, i kiedy zdawało się, że tapir wyskoczy ze strumienia, niknąc za skałami, Ekthelion wypuścił strzałę, która zamiast w szyję, jak pierwotnie planował, trafiła zwierzę prosto w komorę, wbijając się pod lewą łopatką aż po brzechwę. Przeciągły pisk wyrwał się z gardła trafionego knura, który krwawiąc, uciekł w busz, w ślad za uciekającymi samicami.
Elfy bez chwili zwłoki wybiegły na polanę, w ślad za ranną zwierzyną, omijając niewielkie jeziorko, przeskakując zdradliwy strumyk. W normalnym lesie łowcom nie spieszyłoby się z pogonią. W końcu śmiertelnie ranne zwierzęta w pewnym momencie padłyby, a krwawy ślad doprowadziłby niechybnie łowców aby dokończyli dzieła. Tu jednak, dżungla z łatwością dawała, jak i zabierała. Trafiona ofiara mogła wpaść w łapy innego drapieżcy, lub padlinożercy. Mogła zagubić się w listowiu tak gęstym, że nawet bystre elfie oczy nie byłyby w stanie jej wypatrzeć. Długie noże błysnęły, krojąc i ścinając w biegu co bardziej przeszkadzające gałęzie i liście. Skórzane buty rozbryzgiwały błoto i wodę, trzaskając czasem gałęziami i poszyciem dżungli,rozwiane w biegu płaszcze czepiały się liści i lian z głośnym szelestem, oddechy biegnących skróciły się, a każdy krok i sus zdawał się męczarnią w ten duszny poranek. Złote promienie słońca przebijały się przez zielony dach dżungli, ukazując feerię barw i krwawą ścieżkę, czarna niczym smoła, pachniała metalicznie, drażniąc zmysły, ale i ponaglając elfy do dalszego wysiłku.

Drzewo, krzew, wykrot, skała, korzeń, drzewo, wykrot, skała...pościg trwał.
Ranione tapiry nie odpuszczały, trzymając się pękającej nici życia do samego końca. Pierwszy padła samica trafiona przez Ufiala, dobrą milę od wodospadu. Wbity grot z każdym ruchem zwierzęcia rozrywał ranę, wylewając całe kwarty posoki. Tapir ruszał się jeszcze, wierzgając, i trzeba było otworzyć mu gardło długim nożem. Uffial przypadł zwinnie, zachodząc tapira z boku,i dobił ofiarę szybko i sprawnie. Bez cienia wahania czy emocji. Poczekał chwilę na Finreira, następnie pobiegł dalej, w kierunku w którym podążył jego dowódca.
Kilrath po pewnym czasie został sam z pościgiem. Ambrath, jak zwykle uparty i nieugięty biegł w kolczudze, która teraz zawadzała okrutnie, nie mówiąc już o tym, że oddech rosłego wojownika spłycał się niemal z każdym krokiem. Łowca jednak wytrwale ścigał zwierzę, które w końcu znalazł, kręcące się nieporadnie na niewielkiej polance. Upływ krwi zamroczył tapira na tyle, by Ambrath mógł spokojnie podejść do niego z nożem, i zakończyć jego żywot. Mocarne, opancerzone ręce elfa objęły szyję zwierzęcia, a nóż wbił się po samą rękojeść w serce stworzenia, które wierzgając, powoli kładło się na ziemię.
Kolejny tapir padł nieco dalej. W dzikiej gonitwie zaplątany w liany pobliskiego drzewa, wisiał w powietrzu, desperacko próbując wyzwolić się z krępujących go, zielonych pnączy. Haletha, zwinniejsza od swojego kolegi dobiegła pierwsza. Rosła wojowniczka przystanęła, wzięła kilka oddechów, uspokajając się po biegu, i naciągnęła strzałę do policzka. Kolejny pocisk dobił zwierzę niemal natychmiast, czysto wbijając się w tył czaszki, kończąc męczarnię zwierzęcia.
Ekthlion i Ceylinde mieli najtrudniejsze zadanie. Biegli prawie trzy mile, w błocku, tnąc chwytające ręce i nogi pnącza i liany. Samiec był silny. Pod warstwą grubej skóry i tłuszczu miał jak każdy samiec plątaninę mocnych mięśni, te zaś wciąż pracowały. Być może Ekthelion nie trafił dobrze w serce, a może strach i adrenalina sama niosła samca do przodu, w każdym razie zmęczył się dopiero, kiedy dotarł nad inny strumień, o stromych skałach, których przesadzić nie mógł. W międzyczasie dobiegł do nich Uffial, zachodząc tapira z boku. Zwierzę padało już na kolana, pokwikując charcząco, barwiąc kamienie ciemną krwią, do końca patrząc na podchodzącego z nożem elfa. Kiedy ostrze Ektheliona opadło, Uffial, dysząc z wysiłku wyciągnął z sakwy róg śnieżnego bawoła, i zadął kilka razy, długo i przeciągle, basowym graniem składając hołd padłej zwierzynie i Kurnosowi. Dżungla zaś, na chwilę zamarła, uciszyła się, aby po pewnym czasie znów rozbudzić się nową kakofonią dźwięków i ptasich śpiewów.

Wyszli z dżungli, objuczeni trofeami. Tapiry, z podciętymi gardłami wisiały ze związanymi kopytami na jesionowych drzewcach włóczni. Ekthelion zaś, który wcześniej przepłoszył oba warany zdobył kolejne dwa trofea. Padlinożercy ciągnęli nie tylko do leżącej nieruchomo w krzakach zwierzynie. Kilka bardzo głodnych jaszczurek, nie znając najwyraźniej elfiego zapachu podeszło bliżej. Za blisko dla Ektheliona, który wpierw ustrzelił jednego który prawie wbił się w dyndającego na drzewcu włóczni tapira, a przed samym zenitem słońca kolejnego, kiedy prawie wychodzili z dżungli. Jaszczury nie stanowiły jakiegoś znacznego łupu. Mięso padlinożerców było łykowate i miało się po zjedzeniu go najczęściej wielkie pragnienie, które czasem ciężko było ugasić w samej dżungli. Skóra mogła stanowić pewien łup, o ile ktoś akurat szykował sobie jakiś pasek, kaletkę lub oprawę pochwy do broni. Szlachty i ludzi dobrze sytuowanych w porcie akurat nie brakowało, więc Ekthelion nie pogardził również tak drobną zwierzyną, uzupełniającą ich i tak już obfite polowanie.

W końcu oczom wojowników ukazała się strażnica, a potem dom łowców, prosty budynek z drewnianych bali, tak stary jak i cały port i równie malowniczo rozpadający się, a przynajmniej sprawiający takie wrażenie. Holtz wychylał się przez drewnianą barkierkę, znudzony jak zwykle o tej porze dnia.
- Ekthelion! Na Taala! Aż się uginacie od mięsa! Wdepniecie do mnie na moment? - Brodacz pozdrowił wojowników podniesioną ręką.
Ekthelion szanował obu łowców, zarówno sympatycznego brodacza, jak i jego wielkiego jak niedźwiedź pomocnika. Obaj bardzo dobrze też strzelali. Holtz z hochlandzkim muszkietem mógłby być problemem dla regimentu wojska, o ile miałby zapas prochu, kul i jakieś miłe miejsce w górach, na przykład wąwóz lub przełęcz. Guntzman zaś opanował posługiwanie się kuszą do niemal perfekcji. Mocarne ramiona przeładowywały kuszę z taką szybkością, że mógłby mierzyć się na tym polu z większością łuczników. Może nie elfich, ale ludzcy strzelcy mogli jedynie pomarzyć o poziomie traperów.
- Lerg! Przyjacielu. Oczywiście! Potrzebujesz może mięsa? Wieczorem będę miał kilka wybornych steków i nieco skór. Może któraś z pięknych dam wybierze coś na nowe trzewiki? - Ekthelion pozdrowił łowczego, prowadząc oddział w cień, zapewniający nieco wytchnienia od duchoty i słońca, które stało już całkiem wysoko. Jeden ze strażników podał mu bukłak z wodą, i zaczął witać się ze znajomymi, zaprzyjaźnionymi elfami. - Jak tam robota? Kolano nie doskwiera? Lepiej, czy lepiej nie pytać? - zażartował elf. Lubił brodacza a brodacz lubił elfa.
- Lepiej Ekthelionie. Mięso powiadasz? Trzeba to obgadać,to i inne sprawy bo mam też pieniądze. W końcu zapłacili mi za jaszczurkę! Bierzesz teraz swoją dolę? - Lerg musiał bardzo mocno podnieść głos, bo tumult z pobliskiego targu utrudniał normalną konwersację.
Ekthelion oddał bukłak Finreirowi, który wpił się w niego niczym ciele w krowę
- Jak masz gotowe to wezmę, jak nie to przytrzymaj do jutra. Nie spieszy mi się, ale jak są pieniądze, więc jest święto! Co za dzień dzisiaj, nie do wiary! Trzeba to uczcić! Ale, ale, co się tam dzieje, Lerg? Skąd ten hałas? - przekrzyczał hałas i wytężając wzrok, ale pobliskie budynki zasłaniały niemal całe targowisko.
- Amazonka. Dzisiaj ją sprzedają! - odparł Lerg, powoli schodząc ze schodów balkonu okalającego dom kupców - najpewniej zaczynają licytację. Jest tam pewnie z pół miasta. - powiedział już ciszej i mocno uścisnął prawicę elfa.
- W takim razie to musi być wydarzenie warte obejrzenia. Chyba się tam przejdę. Przytrzymaj jeszcze tą sakiewkę, albo przyjdź do nas wieczorem. Wykroimy parę steków, wypijemy wino. Kurnos hojnie obdarował, warto poświętować. Dziś jest przesilenie. Zimowe. Ale go nie widać, bo tu wszystko jest inne. Za blisko słońca - zaproponował elf oddając strażnikowi bukłak, który zdążył już opróżnić się, przekazywany z rąk do rąk przez elfich wojowników.
- Święto? Brzmi nieźle - Lerg pomacał się po swojej brodzie, ale widać było, że chyba obiecał już wieczór komuś innemu - Nie obiecuję, straszny dziś ruch. - uśmiechnął się Lerg i puścił do elfa oko. Ekthelion wiedział, że było to zwyczajowa, grzeczna wymówka. Pewnie szedł wieczorem do jakiejś damy, albo miał inne grzeszki na głowie. Jakie, o to Ekthelion nie pytał, bo samotny myśliwy miał swoje potrzeby. Tak jak pewna wdowa, mieszkająca niedaleko, a która robiła wszystko, aby usidlić sympatycznego brodacza. Obaj też wiedzieli, że o tej porze dnia, i najpewniej aż do samego wieczora, Lerg nie miał zbyt wiele do roboty. Łowcy pracowali najciężej rano, kiedy kończono nocne polowania. Albo późnym wieczorem, kiedy je zaczynali. W dzień można było co najwyżej sprawiać zwierzynę, lub handlować, a to nie zajmowało wiele czasu. Fakt, że Ekthelion zastał Lerga w środku dnia w domu łowców świadczył, że nie wychodzili na żadne polowanie, a jeśli bogate damy przypadkiem nie chciały kupić jednego z egzotycznych stworzeń z jego menażerii, Lerg mógł spokojnie brać cesarskie korony za błogie leżenie na ławce. Elf jednak wiedział ,że kto jak kto, ale Lerg solidnie sobie na takie leżenie zapracował.
- Świeży stek z tapira - Ektelion zebrał swój oddział. Lerg kręcił głową, drocząc się z elfem - Z tymiankiem - kusił dalej elf.
- No to mnie przekonałeś. Ale dużo musi być! - zastrzegł Lerg wchodząc z powrotem na balkon.
- Tymianku, czy tapira? - zaśmiał się Ekthelion - Wszystkiego! - zarechotał Lerg przystępując do dalszej części swojej ciężkiej i odpowiedzialnej pracy tego dnia. Usiadł na ławeczce, wyciągnął nogi, opierając je o drewniany reling barierki i siorbnął z ukrytego pod ławeczką kubka. Ekthelion żałował, że nie mógł poświęcić Lergowi więcej czasu, ale jeśli miał zdążyć na targ zanim te egzotyczne stworzenie którym tak podniecało się całe miasto zostanie sprzedane i ponownie ukryte, musiał się pospieszyć. Nie pragnął brać udziału w licytacji, ale zerknąć na owo zjawisko chociaż raz było warto.

I kiedy oczom jego ukazał się rynek, podwyższenie, na którym stała kobieta, i rozjazgotany tłum, nie ukrywał rozczarowania.
-Normalna, ludzka kobieta.Egzotyczna, przyznaję, ale jest ich tyle szczepów i odmian, że nie zdziwiłbym się, gdyby umaszczenie miała w biało-czarne paski - mruknął w eltharinie do stojącego obok Finreira, który wzruszył ramionami, nie ukrywając grymasu obrzydzenia.Adept skupił jednak wzrok na amazonce, przyglądając się jej nieco dokładniej. Proporcje, kształt głowy, włosy, wszystko było jak najbardziej ludzkie. Oczy zaś...
- Barbarzyńskie zwyczaje. Niewolnikami handlują wyznawcy chaosu, druchii, albo barbarzyńscy norsowie. Przeklęte miejsce! Gdzie jest Imperialna jurysdykcja? Gdzie prawo? - kręcił głową Finreir z obrzydzeniem.
- Daleko, za morzem. Jak wszystko co cywilizowane - wtrącił się Ambrath, gotując się niemal w południowym skwarze upalnego dnia w swojej ciężkiej kolczudze.
- Nie będziemy się w to mieszać. Ceylinde, znajdź na targu zioła do mięsa i aby uzupełnić zapasy. I wino. Ale najpierw masz pójść z Finreirem do magistra Ambrosia. Przy okazji załatwisz co trzeba - podpowiedział Finreirowi Ekthelion, po czym weszli w tłum, niosąc na włóczniach swoją zdobycz. Jak się okazało, pora była najwyższa.