Przebudzenie o świcie

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; wczesny świt
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Dormitoria Wieży Magów

Przebudził się czując błogo. Pławił się chwilę w spokoju i cieple. Rozkoszny ciężaru na swojej klatce piersiowej, a kiedy otwierał oczy w półmroku wczesnego świtu zorientował się, że leżał na wznak z młodą kobietą wtuloną w niego. Głowa na i dłoń na piersi, noga założona na jego udo… wyglądała naprawdę ślicznie…

Uśmiechnął się do siebie pogodnie. Tak, ta przerwa którą miał od takiego rodzaju przyjemności była zdecydowanie zbyt długa… ale co zrobić? Pomyśleć, że odmawiał sobie tego przez swój niedługi pobyt w Lustrii… musiał być głupi, albo odezwał się w nim instynkt samozachowawczy i spryt. W końcu jeśli by znalazł sobie partnerkę zbyt szybko… tak Kolegium jadeitu wspierało związki, ale jego historia nie była… khem… kryształowa.

Cwany uśmieszek przemknął mu przez twarz. Całe szczęście, to ona sama przyszła do niego, a nie on do niej. To był duży plus. Był niewinny, on tylko oferował pomoc, prawda? Rozmowę. To ona została u niego… a on był uczciwym miłym facetem…

Nostalgia go uderzyła i ponura świadomość świata w którym przyszło mu żyć. Wątpliwość uderzyła raz jeszcze razem z nieprzyjemnym ukłuciem uwierającej drzazgi w sercu. Silne i niekoniecznie przyjemne, ale bardzo silne negatywne uczucia odezwały się w nim raz jeszcze na krótką chwilę. Jego oczy zaszły ciemnym gniewem. Poprzysiągł zemstę… choć nigdy nie wypowiedział jej na głos.

Zamknął oczy i westchnął trwając tak chwilę w bezruchu starał się nie myśleć. Za to pogładził lekko bawiąc się delikatną skórą jej szyji i karków. Ona mruknęła coś przez sen czule. Chciał się zaśmiać, ale była to trochę żałosna, szybko stłumiona oznaka słabości. Nauczył sobie radzić z tym palącym niczym kwas pragnieniem wyrównania rachunków… przyjemnością. Rozkoszą ciała i umysłu która tłumiła i przynosiła ukojenie w najgorsze czasy. Rozkoszą która uzależniała, ale która niosła radość i nadzieję. Dawała poczucie, że jest dobrze, że będzie lepiej. Rozkoszą która wołała i kusiła… ulotna świadomość prawdziwego stanu rzeczy. Był dobrym chłopakiem, wierzył w to, ale jeśli mógł podzielić się przyjemnością i pomóc innym. Zależało mu na innych ludziach… jako ludziach i nie tylko… Wszyscy w końcu byli Dziećmi Wiatrów Magii...

Odpoczywał leżąc i oddając się drugiej swojej ukrytej przed oczami przyjemności. Tworzeniem planów. Szczegółowych, starających się przewidzieć każdą możliwość i przygotować na to czego nie wiedział. Uzupełniać braki i tworzyć liczne rozgałęzienia najmniejsze możliwości i nieskończone powiązania między każdym najmniejszym miejscem, osobą, wydarzeniem, potrzebą, pragnieniem. Właśnie dlatego był wszędzie. Co prawda od niedawna, cała ta wyprawa była doskonałym pretekstem do zbierania informacji i szykowania gruntu do spełnienia swego Planu… którego jednak, było kwestią względną. Miał ich wiele i nie raz się wykluczały, przekreślały, uzupełniały… nie mówiąc o tych które tworzył w przypływie chwili na poczekaniu. Trzymanie się jednego planu było receptą na haniebną śmierć.

Zdecydowanie poranna pobudka

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; świt
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Dormitoria Wieży Magów

Jego myśli przerwało poruszenie. Spojrzał na nią spod przymrużonych oczu. Poowili otwierała swoje i chyba zrozumiała gdzie była, bo… czy to była panika? Zdecydowanie strach i obawa. Słońce już lepiej oświetlało pomieszczenie, ale nadal nie padało bezpośrednio na twarz. Było jasnawo. Tak, to dobre określenie, choć cienie ciągle spowijały niejedno miejsce w pomieszczeniu.

Podniosła lekko głowę i rozejrzała się po pomieszczeniu, by na niego spojrzeć niepewnie. Przygryzła wargę. Nie miała jak się ruszyć, byli praktycznie złączeni, a jego ramię otulało ją nisko w pasie.

Otworzył powoli oczy patrząc na nią łagodnie.

- Hej. - powiedział cicho i zakłopotanie.

- Fried… - powiedziała w zakłopotaniu i nutami wielkiej niepewności patrząc na niego pytająco.

- Nie... - powiedział z troską nie dając jej dojść do słowa i przecząco kręcąc głową - ...nie jestem taki jak Oleg, Cam. Cokolwiek między nami będzie zależy tylko od Ciebie… - sięgnął wolną dłonią by pogładzić jej policzek - ...bardzo mi zależy na twoim szczęściu, kropeczko.

Oczy dziewczyny się uspokajały i całkowicie inne uczucia zaczęły się w nią wkradać. Odsunęła się od jego dłoni i spojrzała na bok.

- Nie mów mi kropeczko… powiedziała cicho - One są brzydkie…

- Są cudowne. - powiedział czule blondyn kładąc dłoń na jej dłoni - Są piękne, wyjątkowe. Jeśli ktoś powie ci, że są brzydkie zostaw drania i niech zdycha w błocie. Jeśli nie potrafi docenić tych drobnych rzeczy w Tobie nie jest Ciebie wart. Poza tym… - czarodziej uśmiechnął się delikatnie i spojrzał na nią z wielką wdzięcznością - ...dziękuję, że zostałaś ze mną przez noc. Nie miałem tych snów… od tak dawna. Prawdziwie odpocząłem. Sprawiasz, że czuję się spokojny, zrelaksowany…

- Ja… - spojrzała na niego nie wiedząc co powiedzieć i przegryzając nieznacznie wargę - ...sny?

- Naprawdę chcesz wiedzieć? - zapytał niepewnie z obawą w głosie.

Dziewczyna pokiwała głową.

Friedrich spojrzał lekko na bok, a jego głos był cichy.

- Bywa, że przeżywam w snach ten dzień w którym spalili moją babcię na stosie tylko dlatego bo miała dar. Była moją jedyną rodziną… Ten sen, to tak jakbym tam był. Spalili ją i chcieli spalić mnie, ale uciekałem... Wciąż pamiętam śmiech i fanatyczny ślepy gniew tamtego Łowcy Czarownic… co z tego, że niczym nie zawiniła i uzdrawiała wszystkich? Swoją mocą i ziołami? Była wspaniałą kobietą, ale po prostu miała Dar, Cam, i to wystarczyło.

Słowa Friedricha były szczerą i bolesną, smutną prawdą która przebijała się w jego głosie. Jedną z rzadkich, sporadycznych które mówił w swoim życiu. Nauczył się nie ufać ludziom… jedyne drobne kłamstwo to to, że tych snów już prawie nie miał. To było bardziej wspomnienie. Wspomnienie napędzane żądzą zemsty która nie pozwalała zapomnieć i która się nim karmiła. Zamknięty cykl.

Nastała chwila ciszy. Spoglądał na bok z zamkniętymi oczami, a dziewczyna biła się w myślach z uczuciami, by wyszeptać cicho i troską.

- Fried…

Wyjmując dłoń spod jego dłoni i wsuwając ją pod jego policzek nakłoniła go by na nią spojrzał. To była chwila. Ulotny moment kiedy z przymkniętymi oczami usta dziewczyny połączyły się z jego w delikatnym, czułym pocałunku. Pocałunku który odwzajemnił przyciągając ją do siebie i kładąc dłoń na jej policzku.

Wymiana nie była długa kiedy przerwała pocałunek by się w niego wtulić kładąc głowę i dłoń na jego piersi. Nic nie mówili przez zdecydowanie dłuższą, przedłużającą się i niemożliwą do zmierzenia chwilę wtuleni w siebie. Wczuci wzajemnie w swój oddech i jakże wyczuwalne, równe, przyśpieszone bicie jakże blisko położonych serc.

- Kropeczko...?

- Fried...? - podniosła lekko głowę i spojrzała na niego

- Chciałbym zostać tak z Tobą… być z Tobą, tak jak teraz… zasypiać i budzić się przy Tobie…

- Ja… Fried… wszyscy…

- Mam gdzieś wszystkich… - powiedział z czułością muskając jej policzek palcami - Jesteś cudowna… wspaniała… piękna… jeśli nie chcesz zrozumiem…

Jej cichy głos wyraził ciche pragnienie.

- Ale…

Tym razem on ją pocałował, lecz teraz ich usta były złączone dłużej.

- Bądź moja… - wyszeptał muskając wargami jej usta.

Ciężko było powiedzieć kto tym razem wykazał się inicjatywą. Wymiana wzajemnych, niewinnych czułości już nie była chwilowa. Byli nastolatkami jakby nie patrzeć, a właściwie ona była. On był w pełni młodym mężczyzną.

- Powinniśmy chyba wstać nim wszyscy się obudzą... - wyszeptał cicho przy jej uchu składając delikatne pocałunki na jej skórze.

- Nie chcę… - powiedziała cicho w proteście oddając się pieszczocie.

- Wieczorkiem… - zamruczał - ..chyba, że wrócę późno, to z samego rana...

Trwało chwilę nim ją przekonał, a kiedy się zbierali do wyjścia i już byli przy drzwiach pochwycił ją w ramiona obejmując bardzo nisko i dociskając ciałem do framugi drzwi i złączył ich usta namiętnie by ukoić tymczasowe rozstanie. Obietnica przyjemności która została nagrodzona cichym westchnieniem połączonym z ledwo słyszalnym jękiem..

Odebranie wypłaty od Magistra Ambrosio

{{Podziękowania dla MG za scenkę}}

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; rano
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Wieża Ambrosio, Gabinet Ambrosio


Friedrich i mistrz Ambrosio


Friedrich zapukał do drzwi gabinetu Mistrza… Mistrz go wzywał. Czasem miał wrażenie, że objawiał momentami niezdrowe zainteresowanie jego osobą… wróć, było nad wyraz logiczne i racjonalnie. Cholernik miał na niego oko w końcu nie bez powodu i póki co młody adept sztuki sprawował się dobrze… wiedział nawet czego od niego chciał.

Wszedł do środka po usłyszeniu pozwolenia i zamknął za sobą drzwi by ukłonić się starszemu stażem i zdecydowanie nie wygladającego na przedstawiciela jego Kolegium Magistra. Zimmer zachodził czasem w głowę co mu się przytrafiło i za co go zesłali, bo zdecydowanie jego nadzwyczaj starczy, zniszczony wygląd nie był wynikiem zdrowej… licencjonowanej magii Życia.

- A jesteś chłopcze. Dobrze, że jesteś. Usiądź prosze. - mistrz uśmiechnął się delikatnie więc nie zapowiadało się, że coś złego. Zwłaszcza, że 1-go zwykle wydawano w wieży wypłaty. Nie zawsze tego dnia ale zazwyczaj. Gdy młodzieniec usiadł gospodarz sięgnął do szuflady i wyjął niewielką, brzęczącą monetami sakiewkę.

- Myślę, że mam coś dla ciebie. Pewnie przyda ci się jak masz zamiar ruszać na tą wyprawę. - powiedział starszy pan o dostojnym wyglądzie przesuwając sakiewkę na drugą stronę biurka. Przesunął też rejestr w jakim trzeba było pokwitować odbiór wypłaty.

- Oczywiście Mistrzu - odpowiedział uprzemie magister pokwitowując odbiór - Zastanawiałem się czy Mistrz zamierza udać się na Targ obejrzeć ten cudowny okaz?

- Jaki okaz? - mistrz zmrużył oczy widocznie uznając pytanie za zbyt ogólne. Sprawdził podpis w rejestrze przez swoje okulary i z zadowoleniem odsunął go na bok biurka.

- Mawiają na mieście, że mają wystawiać nieuchwytną Amazonkę na sprzedaż. Czy życzy sobie Mistrz bym służył swoimi zmysłami na miejscu?

- Ah to… Nic nam po tym. Dzisiaj jest festyn więc jak masz ochotę to idź i świętuj. - mistrz pokręcił głową, że jakoś nie stracił głowy na punkcie tej Amazonki jak całe miasto.

- Oczywiście Mistrzu… Jednak rozmawiałem z kapitanem de Riverą i okazał się wyjątkowo zapobiegawczym i obeznanym człowiekiem. Prosi, o list żelazny zapewniający o braku roszczeń i złej woli ze strony Kolegiów na wypadek mojego nieszczęśliwego braku powrotu z wyprawy i tylko pod tym warunkiem przyjmie mnie w poczet uczestników. Tak, zdaję sobie sprawę z ryzyka Mistrzu.

- Ah tak… No, no… Cóż za młody a jakże rozsądny człowiek z tego kapitana… - stary gospodarz zaśmiał się z uznaniem dla talentów umysłu człowieka o jakim rozmawiali. Pogładził swoją brodę z zastanowieniem i pokiwał powoli głową.

- No ale jeśli taki jest warunek no dobrze. Wyślę po ciebie kogoś jak będzie gotowy. Pewnie jutro dziś obawiam się też ten wyjątkowy dzień wymaga ode mnie wiele uwagi. - zgodził się sprokurować wymagany dokument ale nie tak od ręki. W końcu wypadało dzień święty święcić.

- Oczywiście Mistrzu. - powiedział Friedrich i się ukłonił. Dostał jawny sygnał do rozejścia się. Nie należało więcej niepokoić przełożonego z własnej woli. Przynajmniej na tą chwilę...

Rozmowy z Evo Hostera, Tileańskim Uczonym

{{Podziękowania dla MG za scenkę}}

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; ranek
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Plac Targowy, targ
Warunki: jasno, gwar i tumult, zachmurzenie, umi.wiatr, gorąco


Idąc na targ trzeba było się przeciskać przez coraz większe grupy ludzkie. Im bliżej placu tym tłum gęstniał. Właściwie już tylko pieszo dało się dostać, wozem byłoby ciężko. Wśród tego hałaśliwego tłumu zaraz przy wejściu na plac Friedrich dostrzedł znajomą sylwetkę. Rozdzielał ich tłum i gwar więc nie było sensu krzyczeć. Marne szanse były, że Thomas go usłyszy. Zwłaszcza, że szedł i rozmawiał z jakimś starszym mężczyzną. Szli jednak w zbieżnych kierunkach tylko tamci byli trochę z prozdu. Byłoby ciężko dogonić ich młodemu uczniowi maga ale do pewnego stopnia dopisało mu szczęście. Tamci zatrzymali się przy jaimś straganie z owocami. Dzięki czemu mógł skrócić odległość. Gdy sam dotarł do tego straganu Thomasa gdzieś już wcięło. Ale ten mężczyzna przeszedł do kolejnego straganu oglądając jakieś tutejsze owoce jakich w Imperium nigdy Friedrich nie spotkał. Nie wyglądał ani na osiłka ani na grubianina, pewnie był tak na oko o pokolenie starszy od blondyna. No a Thomasa wcięło więc nie było łącznika który mógłby ich sobie przedstawić. No i nie żeby z Friedrich z samym Thomasem znał się jakoś szczególnie dobrze. W końcu pierwszy raz spotkali się wczoraj.

Friedrich podszedł do mężczyzny. Logika była prosta. Ludzie w sile wieku mieli już pewną pozycję, a ludzie którzy korzystali z załatwiaczy mieli gotówkę i potrzeby.

[i]- Mawiają, że te owoce są dość smaczne, choć nigdy ich nie jadłem. - zaczepił słownie mężczyznę [i]- Zdecydowanie za bardzo nadal tęsknię za kuchnią rodzinnych stron dobrych Panie.

[i]- To małe pomarańcze. Właśnie trwa dyskusja czy uznać je za mniejszą odmianę zwykłych pomarańczy czy to coś całkiem innego. No bo właśnie wyglądają podobnie jak te większe. Nawet nie wiadomo czy to nie są choćby młodsze okazy, wcześniej zerwane tych większych. A jakie są twoje rodzinne strony młodzieńcze? O. Magister ze sławnych Kolegiów widzę. - starszy mężczyzna wydawał się być wiekiem gdzieś w połowie drogi pomiędzy Friedrichem a jego Mistrzem. I mówił pokazując w dłoni mały, pomarańczowy owoc. I kolejny który był ze dwa razy większy. Ten większy był podobny wielkością do zwykłych jabłek. A ten mniejszy do dzikich czy zdziczałych albo jakichś większych odmian śliwek. Ale poza wielkością podobieństwo było widać na pierwszy rzut oka. No i dopiero jak już się rozgadał to chyba dokładniej przyjrzał się rozmówcy dostrzegając oba sierpy i charakterystyczny ubiór.

Friedrich uśmiechnął się pogodnie i skinął głową.

[i]- Friedrich Zimmer, Wędrowny czarodziej Kolegium Jadeitu. To wstyd, że jeszcze się z nimi nie zapoznałem, ale jestem tu stosunkowo niedługo. - odpowiedział[i] - Pan natomiast zdaje się posiadać biegłe zainteresowanie tutejszą florą?

[i]- A i owszem. Tym się właśnie zajmuję. Miło poznać, Evo Hostera jestem. - mężczyzna przedstawił się wyciągając dłoń do powitania.

Friedrich przyjął dłoń i uścisnął ją z uśmiechem.

[i]- Z chęcią bym dowiedział się więcej o tutejszych roślinach. - powiedział [i]- Jednak zastanawiam się skąd nimi zainteresowanie?

[i]- Właśnie tym się zajmuję. Roślinami, owocami, kwiatami, ziołami. Tymi co rosną tutaj i jak je można zaimplementować do naszego świata. - Evo wyjaśnił pokazując gestem na ten stragan pełen różnych, barwnych owoców z których chyba żaden nie rósł w Starym Świecie. Na pewno nie w ostermarskich lasach.

[i]- A ty młody człowieku? Czym się tutaj zajmujesz w tym pięknym kraju? - zapytał starszy mężczyzna patrząc z zaciekawieniu na młodszego.

[i]- Jestem na naukach u Mistrza Ambrosio. - odpowiedział z pokorą Friedrich - [i]Choć wygląda na to, że najprawdopodobniej przyjdzie mi wziąć udział w wyprawie wicehrabiny w czeluście zieleni poznać nowe rośliny i ten wspaniały świat ku dobru naszemu i całego Starego Świata. .

[i]- Ah tak, ta wyprawa wicehrabiny. No tak. Trudno było o niej nie słyszeć. - Evo pokiwał głową na znak, że zdaje sobie sprawę o czym mówił rozmówca. -[i] I wieża magów deleguje kogoś na tą wyprawę? - spojrzał w bok na idącego obok blondyna jakby oceniał jego możliwości.

[i]- Na to się zapowiada Panie Hostera.- odpowiedział Friedrich - Jeśli mogę zapytać, co Pana sprowadza w te strony?

[i]- Chyba trudno ująć to jednym słowem. - mężczyzna uśmiechnął się dość sentymentalnie.
[i]- Ciekawość. Urok Nowego Świata. Egzotyka. Rośliny. Odkrycia. Myślę, że to najważniejsze pobudki. A ciebie Friedrichu? Co zagnało na ten kraniec świata? - Evo opowiadał ze spokojem jakby streszczał jakąś historię. Ale i zainteresował się rozmówcą i jak to sytuacja wyglądała w jego przypadku.

[i]- Zostałem przysłany przez Kolegium wspomóc w działaniach tutejsze przedstawicielstwo czego pojąłem się z radością. - odpowiedział ze spokojnym spojrzeniem i uśmiechem wspomnień młody blondyn [i]- W końcu to możliwości i to co kocham. Dzika natura. Nowość roślin i zwierząt. Nowe możliwości poznania i zrozumienia… a teraz jeszcze Amazonka. Muszę przyznać bogowie zdecydowanie mnie rozpieszczają. Szkoda tylko, że nie miałem okazji jeszcze poznać bliżej tych tutejszych roślin… naprawdę sprawiają fascynujące wrażenie. Trochę mi wstyd prawdę mówiąc.. bo wychodzi na to, że najpewniej wyruszam w dzicz, a jestem nieprzygotowany.

[i]- To nowy świat Friedrichu. Nie sądzy by ktokolwiek z nas był przygotowany na to co tam na nas czeka. Ale czyż nie na tym właśnie polega odkrywanie nowego? - Evo uśmiechnął się pokrzepiająco zdradzając dość filozoficzną naturę.

[i]- I jesteś z Kolegium? Tego w Altdorfie? Słyszałem. Fascynujące miejsce. A jesteś z samego Altdorfu czy skądś indziej? Bo jeśli dobrze kojarzę to chyba na nauki wysyła się adeptów z całego kraju. Czy coś może poplątałem? - starszy pan zmrużył oczy jakby coś mu się na ten temat przypomniało ale nie do końca był pewny czy we właściwy sposób.

[i]- Pochodzę z Ostermarku, przy granicy z Kislevem Panie Hostera - odpowiedział z uśmiechem Zimmer -[i] ...i tak, pobierałem nauki w Altdorfie. Niemal wszyscy się tam udajemy prędzej czy później. Przyjazne miejsce, ogród prawdziwej, żyjącej zieleni pełnej drobnych zwierząt w samym środku miasta. Pan pochodzi z...?

[i]- Z Luccini. W Tilei. - odparł pogodnie rozmówca. [i]- To chyba obaj zawędrowaliśmy strasznie daleko od domu. Długo tu jesteś? - Evo śmiechnął się i zapytał ciekaw odpowiedzi rozmówcy.

[i]- Szczerze mówiąc sam nie jestem pewny. - powiedział z zakłopotanym uśmiechem Friedrich - [i]Czy to już dwa miesiące, czy dopiero trzy tygodnie. Jedyne co wiem to to, że miałem naprawdę wiele na głowie i gdzieś mi się czas urwał. Pan?

[i]- Skoro już wybieram się niezbadane puszcze może mógłbym jakoś pomóc? Są jakieś szczególne rośliny które pana wybitnie interesują?

[i]- Wszystkie. Zwłaszcza te które dałoby się uprawiać na farmach. Tutaj albo za oceanem. Niestety to ogrom pracy. Żeby uzyskać jedną, pożyteczną roślinę jaka rokuje szanse na wdrożenie do upraw trzeba przebadać setkę tutejszych. Większość chociaż nieraz bardzo piękna i egzotyczna niewielkie ma szanse na wdrożenie do upraw przez naszych rolników. Tak się o tym przekonałem będąc tu już kolejny sezon. Sam się zaczynam gubić który to już z kolei. Od czasów tej strasznej wojny. A ty Friedrichu? Słyszałem o tych strasznych spustoszeniach na wschodnich kresach twojej ojczyzny. Jak ci się udało przetrwać tą pożogę? - Evo pogodnie opowiadał o swojej pracy na tym nowym kontynencie i chyba przyjechał to właśnie w tym celu. Ale jak wyszedł temat ostatniej wojny to i zaciekawił się jak młodzieńcowi udało się przetrwać tą straszną wojnę jaka rozlała się po Kislevie i Imperium ale odcisnęła swoje piętno na całym Starym Świecie.

[i]- To bardzo proste panie Hostera. - odpowiedział młodzieniec -[i] Jako Członek Kolegium Jadeitu moim nadrzędnym obowiązkiem była aprowizacja wojska aby nie pustoszyła ziemi ojczystej. Moja magia specjalizuje się właśnie we wszystkim co od roślin pochodzi. Można powiedzieć, że nie brałem nad wyraz czynnego udziału w samych potyczkach. Głównie służyłem w zaopatrzeniu, jako medyk polowy, doradca i agent kontrwywiadu w sprawach magii, oraz po części jako tłumacz przy przesłuchaniach. Mam lekką smykałkę do języków, ale to bardziej drobna zaleta niż szczególne uzdolnienia.

[i]- Wracając do tematu uprawy… myślę, że mógłbym wspomóc jeśli wrócę żywy. Przyznam, że sam o tym myślałem i mógłbym panu udzielić pomocy przekonując mojego Mistrza do współpracy.. Oczywiście, nie mogę dać gwarancji, bo to kwestia przyszłości, ale zyskalibyśmy wszyscy… zdecydowanie uprawa na tych ziemiach byłaby bardziej pewna. Jak Pan myśli?

[i]- Masz zaskakujące możliwości młody człowieku. - Evo lekko skłonił się w geście uznania dla tych możliwości. [i]- Brzmi bardzo interesująco ta współpraca z twoim mistrzem. Jakby ci się udało to zorganizować byłbym zobowiązany. Ale rozumiem jeśli przed tą wyprawą do dżungli będziesz miał inne priorytety. - mężczyzna pokiwał swoją czarnowłosą głową z pierwszymi srebrnymi włosami zdradzając zainteresowanie taką propozycją.

Łagodny uśmiech pełen dobrej woli zawitał na twarzy młodzieńca.

[i]- Nieszczęśliwie moje ręce są mocno związane przygotowywaniami do niej i nie ukrywam iż mam nadzieję odnaleźć i sprowadzić z powrotem z niej nowe okazy i przede wszystkim wiedzę. Przyznaję, że jest to sprawa która pochłania niemal cały mój czas. Jestem jednak pewny, że współpraca między nami mogłaby być bardzo... korzystna.

[i]- Wspomniał Pan, że wita tutaj już któryś sezon… to drogie przedsięwzięcie. Rozumiem, jest Pan tak jakby przedstawicielem zasobnych i nastawionych na zysk z owoców tych ziem osób, lub organizacji?

[i]- Tak, to prawda. Działam na rzecz moich sponsorów. Dzięki temu mogę się tu cieszyć pewną swobodą no ale oczekuje się ode mnie określonych wyników. - Tileańczyk skinął głową na znak, że przypuszczenia młodzieńca są słuszne.

[i]- Zatem rozumiem, że Pana sponsorzy pragną pozostać anonimowi? Przyznam, że to dość komplikuje prospekt nakłonienia mojego Mistrza do współpracy.

[i]- Anonimowi nie anonimowi co za różnica? Zwykli kupcy z Luccini. - Evo wyraźnie nie czuł potrzeby aby rozmawiać o detalach swojej misji.

[i]- Oczywiście Panie Hostera. Być może w przyszłości. Teraz pan wybaczy, jednak jeszcze wiele pracy przede mną. Życzę udanych poszukiwań.*

Rozmowy z Magister Morna

{{Podziękowania dla MG za scenkę}}

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; późny ranek
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Plac Targowy, targ
Warunki: jasno, gwar i tumult, zachmurzenie, umi.wiatr, gorąco

Wiele typów ludzkich i nieludzkich przewijało się na tym targu. Jak w soczewece zdawało się kumulować tu całe miasto. Aż dziwne było, że w całym mieście jest aż tyle ludzi i nieludzi. Ale bladolica sylwetka w kapturze mimo wszystko wybijała się przynajmniej z bliska. Gdyby nie widział jej wcześniej z bliska pewnie by jej nie rozpoznał. Ale w tych tropikach magister Morna rzucała się w oczy tą swoją bladą cerą jakiej zdawało się nie imać tropikalny blask. Przechadzała się pozornie bez celu oglądając coś to tu to tam jak to niektórzy mieli w zwyczaju popatrzeć, pozwiedzać a może szukali okazji na coś konkretnego i to co powszechne ich nie interesowało.

Magister Jadeitu zbliżał się do swojej starszej rangą w Lustrii, ale nie pozycją w Kolegiach adeptki magii z spokojnym wyrazem twarzy. Zatrzymał się obok patrząc na to na co ona patrzyła starając się odczytać jej zainteresowanie.

Nie miał pojęcia czego magister śmierci może tutaj szukać. I czy szuka czegokolwiek. Po prostu spacerowała przez plac, rozglądając się to tu, to tam, czasem przyjrzała się czemuś na jakimś straganie a czasem nie.

Cóż, nie zawsze miało to co się chce, co nie?

- Pani Magister Morna? - zapytał łagodnie patrząc na kobietę - Jak mógłbym pomóc?

- Witaj. - magister obdarzyła go bladym spojrzeniem ciemnych oczu. Przesunęła się po jego sylwetce chłodnym spojrzeniem i znów wznowiła swój marsz. - Skąd pomysł, że potrzebuję pomocy? - zapytała równie chłodno jak chłodne wydawało się być jej blade lico.

Friedrich podjął kroki za nią, by się prawie z nią zrównać. Prawie. Jego twarz przybrała pozbawioną emocji ekspresję.

- Z prostego powodu. - odpowiedział chłodno i dodał lodowato - Nic nie tracisz, bo nie masz co, a możesz zyskać. Jak zyskasz to zakończysz. Spełnisz woli Shyish.

- Uwielbiam gdy inni mówią mi co jest dla mnie dobre. Zwłaszcza jak jest to zaskakujące zbieżne z ich planami, oczekiwaniami i potrzebami. - bladolica głowa pokręciła się jakby powtarzał się kolejny raz ten sam schemat za jakim właścicielka nie przepadała.

- A ty co tu porabiasz Friedrichu? - teraz ona zapytała o jego cele jakie skłoniły go do przybycia w to gwarne i zatłoczone miejsce.

- Amazonka co ją na sprzedaż wystawiają, Pani Magister. Postanowiłem spełnić mój obowiązek wobec ludzi i służyć za baczne oko wypatrując zagrożeń natury Sztuki. - odpowiedział uprzejmie, a następnie zmienił język na klasyczny.

- Choć nie ukrywam iż ciekawi mnie nowy właściciel i cicho liczę na stosownego człowieka. Chciałbym spróbować się rozmówić z przedstawicielką lokalnego gatunku ludzkiego. Mogłoby to być kluczowe dla dla poprawienia stosunków między naszymi ludami, które powiedzmy szczerze nie istnieją i są pełne szkodliwych poletek i niedopowiedzeń wynikłych z błędnego pojmowania natury rzeczy. Nie mówiąc o tym, że nawiązanie stosunków dyplomatycznych mogłoby się przysporzyć wszystkim poprzez pogłębioną znajomość dziczy, jej zagrożeń i właściwości tutejszych roślin.

- Tak, pewnie tak. - magister odpowiedziała w standardowych języku nie przechodząc na klasyczny. - A jaki masz w tym interes dla siebie? Bo coś na altruistę mi nie wyglądasz. A mistrz nie wysłał cię. Sam przyszedłeś do niego z tym pomysłem. Więc? - starsza wiekiem i stażem magister zapytała obdarzając go spojrzeniem swojego bladego lica.

Młody mag zerknął na swoją o wiele starszą pozycją, choć nie aż tak bardzo wiekiem towarzyszkę drogi.

- Jeśli odpowiedni człowiek ją nabędzie może okazać się nieocenioną pomocą w trakcie szykującej się wyprawy wicehrabiny. Ja zaledwie pokornie służe moją skromną pomocą i chęciami wyciągnięcia tonącego Portu Wyrzutków ponad taflę wyburzonej wody ku obopólnemu dobru i dotarciu bezpiecznie do brzegu.

- No, no… Jednak altruista z ciebie? - brew na bladym licu uniosła się do góry ale blondyn nie do końca był pewny czy to zdziwienie czy nie. Wierzy mu czy nie. - Pytałam o wyprawę. Dlaczego tak bardzo chcesz wyruszyć w coś co nie zapowiada się ani lekko, ani szybko, ani bezpiecznie. A młody uczeń mistrza sam przychodzi prosić go by puścił go na taką wyprawę. - pokręciła głową na znak, że nie dostrzega logiki takiego zachowania i pewnie dlatego o to pytała.

- Jak inaczej odkryjemy sekrety dżungli? Jak poznamy ten świat i spiszemy dla pamięci? Jak przetrzemy szlak by ci co po nas przyjdą mieli łatwiejszą ścieżkę do poznania, zrozumienia i uczynienia tego miejsca przyjemniejszym i bezpieczniejszym miejscem? Nie słyszałem, by ktokolwiek chciał się tego podjąć, więc…

Młody mężczyzna wzruszył ramionami.

- A na odkrycie jakich sekretów dżungli liczysz? Czyżbyś słyszał jakieś plotki które zamierzasz tam sprawdzić osobiście? - ametystowa magister skinęła głową przechadzając się swobodnie po tym placu. Przyjęła te wyjaśnienia młodszego kolegi ale drążyła temat dalej.

- Nie pokładam wielkiej wiary w plotki Pani Magister. - odpowiedział młodzieniec - To podróż w nieznane, a trzymanie się kurczowo plotki mogłoby przesłonić trzeźwą ocenę sytuacji i odpowiednią reakcję która może uratować życie. Tak, są plotki i mam je na uwadze, ale nie przywiązuję się do nich.

- Plotki często mają swoje źródło w całkiem realnych wydarzeniach i faktach. - stwierdziła lakonicznie bladolica magister. - No nic. Nie będę ci dłużej zabierać twojego cennego czasu Friedrichu. - skłoniła głowę jakby uznała, że czas zakończyć tą rozmowę.

- W istocie Pani Magister. Jednak przyzna pani, że ślepa wiara w plotkę przysłania welonem kłamstwa i niedopowiedzeń ten skromny, ulotny okruch prawdy skryty niczym mak w popiele którym jest spowity. Dziękuję za poświęcenie mi chwili swojego czasu.

Po tych słowach skinął nieśpiesznie głową.

Tam, gdzie pada zwierzyna, ściągają padlinożercy. Z kakofonii ptasich nawoływań, dało się wyłowić warczenie dwóch, walczących o pierwszeństwo nad padliną stworzeń. Syki i mlaśnięcia jasno i dobitnie sugerowały rodzaj tych stworzeń, zanim pojawiły się w zasięgu wzroku skradającego się aby wybadać sprawę elfa. Dwa dorodne warany leśne, umaszczone w kolorze zgniłej zieleni, o pyskach pokrytych drobnymi kolcami i wyrostkami kostnymi. Pyski tępo zakończone, a paszcza zbrojna w haczykowato zakończone zęby, podobne do piły rozpłatnicy, jak u większości padlinożerców. Warcząc, biły się właśnie o truchło ogromnego ptaka, sądząc po ogromnej masie i niewielkich skrzydłach, nielota. Imponujący dziół, wystający z podobnej do sępiej głowy nie przykuł uwagi Ektheliona tak bardzo, jak błysk metalu w pobliżu dolnej żuchwy dzioba. Wysoka trawa nie pozwalała na bliższą obserwację, a Ekthelion nie zamierzał ryzykować pogryzienia przez najpewniej jeśli nie jadowite, to najczęściej zarażone jakimiś chorobami warany. Naciągnął więc ponownie długi łuk, celując w pierwszego warana. Strzała gładko poszybowała przez wysoką trawę, wbijając się w kark stwora, który skrzecząc i wijąc się na ziemi odpełznął w bok. Jego niedawny konkurent, przestraszony zawinął ogonem i zniknął w gęstwinie.
Ekthelion wyjął nóż i podszedł do truchła. Przez chwilę podziwiał wielkość zwierzęcia, jego wielki, podobny do sępa łeb, z którego wystawał imponujących rozmiarów, haczykowaty dziób. Potem usłyszał kroki. Nadchodzili jego wojownicy. Pierwszy losem padliny zainteresował się Kilrath, który również przystąpił do oględzin z nożem.
- Wyraźne zęby w dolnej szczęce, i ostro zakończony kulmen. To mięsożerca - odparł studiując ptaka.Był nadjedzony i zbyt rozłożony, by dało się określić co go zabiło, co widoczne było dla wszystkich zgromadzonych wokół truchła elfów.
- Nielot - stwierdził Ekthelion odsuwając końcówką noża niewielkie wobec rozmiarów ptaka skrzydło. Kilrath pokiwał głową. Obaj jednak spojrzeli na siebie, jakby pytająco. Kilrath szybkimi ruchami odciął paski mocujące, zostawiając jednak nietknięte sprzączki i klamerki.
W międzyczasie Ekthelion, również ostrzem noża podniósł w górę jedną ze skórzastych łap i głośno opuścił ją na ziemię.
- Może właśnie znaleźliśmy twojego tajemniczego obserwatora, Ceylinde - Ekthelion wstał, czyszcząc ostrze o pióra ptaka. Patrzył na ogromne, umięśnione nogi, przypominając sobie znalezione wcześniej ślady, zbyt głębokie na piechura.
- Siodło oczyścić i zabrać ze sobą. Finreir, pójdziesz do mistrza Ambrosia aby znaleźć jakieś zapiski na temat tego siodła, symboli, zdobień, czegokolwiek co wpadnie Ci w oko - Ekthelion mógł być zadowolony. Nie tylko Kurnos był dzisiaj łaskawy, ale bogowie zsyłają nie tylko dary, ale i przekleństwa. Ciężko było czasem odróżnić jeden dar od drugiego. Finreir kiwnął głową. Stał nad truchłem ptaka, robiąc szybki szkic w dzienniku swojego dowódcy.
- Ma ciężkie pióra. Zbyt ciężkie. Namokłe od wody. A łapy nie mają błon. Tu jest dużo błota, dlatego się w nim zapada. Gdyby tu bytowały, zostałyby szybko wybite. To nie jego teren. Pochodzi z daleka. Bardzo daleka. - Kilrath dodawał nowe uwagi, i choć nie był uczonym, Ekthelion nigdy nie kwestionował jego wiedzy o naturze. Pióro chrzęściło po pergaminie, prowadzone pewną ręką Finreira.
- Sprawdzisz to - Ekthelion rzucił krótko do rysującego magika i popatrzył na słońce - Czas nas goni, jeśli chcemy zdążyć do Portu przed zenitem. Ruszamy! -

W tym czasie Friedrich skupił się na mocy. Wejrzał w świat inny niż widziany zwykłymi oczami. Widział barwy eteru jakie przenikają przez fizyczną materię realnego świata. Zebrał się w sobie by uchwycić nieco z niej. Mamrotał cicho zaklęcie jakie miało utkać te ulotne drobiny w pożądany efekt zwany zaklęciem. To było jedno z najprostszych sztuczek jakich uczono młodych adeptów sztuki. Tak łatwe i bezpiecznie jak tylko się dało. Prawie, że psikus w porównaniu do potężniejszych zaklęć używanych na bardziej zaawansowanych szczeblach nauki. Miał jednak trudność by się skoncentrować w tym tłumie ze świadomością, że tuż obok stoją inni a jego strój zdradza wszystkim jego profesję. Ale w tych warunkach nie dało się tego pominąć jeśli się spieszył i nie miał czasu ani miejsca na podchody. Ale udało się. Sam tego swojego zmysłami nie odebrał. Ale oczami eteru widział jak utkane w parę chwil zaklęcie rozprysło się wokół arabskiego kupca. Ten odwrócił się zdezorientowany przerywając rozmowę ze swoim człowiekiem z jakim w pośpiechu się właśnie naradzał. Ochroniarze też byli nieco zaskoczeni nie wiedząc co się dzieje. No ale taki psikus nie mógł zbyt długo zaprzątać ich uwagi gdy wokół toczyła się gra o tak kolosalne stawki.

- To tamten. Ten w kapturze. Magister Życia jak sądze. Rzucił jakiś czar. Mały. - Ekthelion usłyszał swojego doradcę od spraw tajemnych. Ten dość dokładnie zlokalizował co i dlaczego się dzieje no i kto jest sprawcą zamieszania. Teraz jak mu wskazał winowajcę też widział tego zakapturzonego maga z dwoma sierpami za pasem. To jak gruby kupiec odskoczył wydało się nieco bardziej zrozumiałe jeśli w grę wchodziła Sztuka. Dopiero co wrócili z dżungli z polowania na tapiry. Ale akurat w sam raz by trafić na finał tej aukcji gdzie sprzedawano tą dziką kobietę z trzewi dżungli. Stawki do jakich urosła ta aukcja były zawrotne. I coś jak ktoś nie zwlekał do ostatniej chwili to nie zanosiło się by ktoś miał przebić to co rzuciła młoda kobieta w eleganckiej sukni.

- 5 000! Po raz drugi! Ostatnia szansa panie i panowie! - ogłaszczacz wyraźnie przeciągał sprawę podnosząc gorączkę oczekiwania jeszcze bardziej. Publiczność po tak nagłym zwrocie akcji rozglądała się po trójce zawodników jacy dotarli do finału tej aukcji i po sobie czy jednak ktoś z nich się nie objawi nagle z jeszcze wyższą ofertą.

- Interes - powtórzyła Iolanda jakby chodziło o kilka drobniaków rzuconych żebrakowi - nie ma się czym tak ekscytować.

Friedrich był zadowolony, ale nie mógł spocząć na laurach. Poderwał głowę jak porażony i tak trwał chwilę krótką w bezruchu by podejrzliwie zacząć się rozglądać wokoło... najdyskretniej jak umiał oczywiście. Nie było gwarancji, że byli tu magowie… jeśli byli to szansa, że przyczepią go do zawirowań magii była mała. Trzeba było sprawiać pozory czujnego stróża, a nie winowajcy…

Finreir poczuł szum w skroniach i metaliczny zapach, nie dający się pomylić z niczym innym. Spojrzał w niebo, a jasne, świdrujące źrenice szarych oczu elfa momentalnie rozszerzyły się dostrzegając momentalnie to, co dla postronnych było niedostrzegalne. Wiedźmi wzrok, jak nazywali to śmiertelnicy, wykształcał się u każdego adepta, niezależnie od koloru magii, którym się zajmował. Obcowanie z mistycznymi energiami, zdolność do ich manipulacji powodowała, że każdy magiczny przedmiot, miejsce, czy nawet osoba używająca magii, była dla innego magika doskonale widoczna, o ile zachowało się czujność i silną wolę. Zielenie wichru, w różnych odcieniach wirowały nad tłumem, kłębiły się i opadały spiralnie w dół, nieco nieporadnie, jakby ktoś próbował ukryć fakt czarowania.
- Ekthelion! Ghyran! Tha cuideigin tarraingeach an seo! - krzyknął w eltharinie Finreir, wskazując kierunek i zaczął przeciskać się przez tłum, prowadząc resztę oddziału do miejsca, w którym zobaczył maga jadeitu.

Ekthelion, zmęczony kilkugodzinnym polowaniem w pierwszej chwili chciał powstrzymać Finreira, z drugiej zaś strony ufał w jego umiejętności i wiedział, że jego podkomendny nie zawracał by mu głowy błahostkami. Sprawa musiała być poważna, skoro angażował uwagę całego oddziału.Ruszyli przez tłum, który zachęcany okrzykami w eltharinie, a czasem i jakimś losowo wybranym przekleństwem w eltharinie rozstąpił się. Być może zdarzyłby się ktoś bardziej krewki których mogłyby takie okrzyki oburzyć, lub podburzyć, jednak widząc prawie tuzin wojowników, odzianych i wyekwipowanych jak na wojnę skutecznie studził ich emocje i zapał. Tym bardziej, kiedy widać było błoto i krew na ich rynsztunku i ubraniu, jak po bitwie, choć widać było, że dopiero wrócili z polowania. Długie łuki i spiczaste tarcze wisiały na plecach, miecze kołysały się przy pasach, a na jesionowych włóczniach, trzymanych na ramionach niczym żerdzie łowieckie wciąż wisiały upolowane tapiry. Dwa łuskowate jaszczury wielkości psów zwisały z ramienia Ektheliona, który patrzył na całe zamieszanie z widocznym znudzeniem. Kiwnął jedynie głową do wielkiego, barczystego, odzianego w kolczugę elfa, który zdjął hełm, uwalniając kaskadę rudych włosów. Hełm, spiczasta barbuta zwieńczona końską kitą powędrowała pod ramię, odziane w widoczną spod tuniki długą i ciężką kolczugę.

- Que! Elui! - rzucił szybką komendę w eltharinie, a ubłoceni, ze zmęczonymi od długiego, ale wyraźnie owocnego polowania wojownicy, sprawnie zrzucili swój łup na ziemię, uwalniając długie włócznie, podłużne tarcze i otoczyli swojego przywódcę zgrabnym kordonem, patrząc chłodno na tłum plebejuszy, którry nieufnie, z obawą, rozstępował się przed nimi. Sam barczysty zaś wyłapał jakiegoś wystraszonego marudera z tłumu, i widać było, że indaguje go co do wydarzeń które przed chwilą miały miejsce, aby przekazać je po chwili swojemu dowódcy. Ten, z nudów taksując scenę i amazonkę, po wysłuchaniu raportu rudowłosego, z wyraźnym zdziwieniem spojrzał na kapitana i pokręcił z dezaprobatą głową.
Finreir, którego źrenice wypełniły już niemal całe gałki oczne, zamieniając oczy w dwie czarne, bezdenne czeluście które przydawały magikowi nieco upiornego apanażu, taksował całą scenę wyławiając z tłumu postać w zielonej szacie. Wzrok ten, świdrujący, oskarżycielsko zatrzymał się na odzianej na zielono postaci Friedricha.

- Chłopcze… - Finreir usiłował rozpocząć konwersację z magiem jadeitu ale Ekthelion powstrzymał go gestem ręki.

- Elui`len Finreir. Jeszcze zdążysz się rozmówić z tym adeptem. Kapitanie de Riviera, moja pani, panie i panowie, przepraszam za to niewielkie zamieszanie. Możemy kontynuować? - Ekthelion kiwnął głową pozdrawiając zgromadzoną szlachtę ale jego wzrok spoczął na śniadoskórej estalijskiej szlachciance.

- Moja pani, jeśli powód, dla którego chcesz nabyć owe stworzenie jest inny niż obu twoich konkurentów, służę sakiewką - Ekthelion ukłonił się, uśmiechając.

- Friedrich, lye? - odpowiedział spokojnie elfowi i zadał pytanie młodzieniec w szatach Kolegium Jadeitu. Jego elficki był jawnie łamany i daleko mu było do perfekcji, ale pytanie pozostawało aktualne w swej prostocie... “Ty?” w formie grzecznościowej.

- Elfy, co tu się dzieje?! - Skomentował skonfundowany sytuacją Bertrand.

- Wnoszę o krótką przerwę! - zawołał w stronę Tramiela.

Elfy wkroczyły na scenę aukcji z impetem odwrotnie proporcjonalnym do ich legendarnej subtelności i dyskrecji. Przybicie uzbrojonego tuzina wojowników na plac może mogło jeszcze ujść uwadze postronnych skoncentrowanych wokół głównej sceny i rozemocjnowanych kibicowaniem swoim faworytom w tej aukcji. Ale nie dało się przegapić przebicia się przez ten tłum równie dyskretnego jak pancerna pięść uderzająca w taflę wody. Powstało więc całkiem spore zamieszanie, wszyscy biorący udział w tej aukcji czy nawet im tylko kibicujący z niemałą konsternacją spoglądali na przybycie uzbrojonego oddziału elfów co wyglądały jakby szły albo wracały z wojny. Dlatego powstał z tego powodu nie mały tumult i zamieszanie. Ekthelion zaliczył niezbyt przychylne spojrzenie od niejednej osoby. Zwłaszcza dwóch dotychczasowych oponentów co było w czołówce stawki nie patrzyło przyjaźnie jak zwrócił się do kobiety jakiej stawka w tej chwili była górą.

- Dobre pytanie. - Tramiel jaki stojąc na scenie miał pewnie najlepszy wgląd na całość sytuacji musiał usłyszeć co mu krzyknął bretoński szlachcic. Spojrzał na głównych zawodników jacy pozostali w szrankach. - Mili państwo prosiłbym o zachowanie porządku aukcji! Czy pani w pięknej sukni i panowie Baszir i de Rivera prosicie o przerwę? - zapytał stojących poniżej zawodników.

Tłuszcza może i rozstąpiła się przed zbrojnych, którzy tak bezpardonowo przerwali całą licytację, ale nie stojąca w pewnej odległości od sceny i aktywne licytująca baronessa jak i nie jej ochrona. Nie była może liczną, ale gotowa do obrony swojego suwerena. Bacznie obserwowali poczynania długouchych.

- Pani baronessa de Azuara ! - Rzucił w stronę
Tramiela wysoki, szczupły mężczyznę, który towarzyszył Iolandzie.

- Aukcja i tak została przerwana - baronessa de Azuara stwierdziła rzecz oczywistą. - Każdy przegrany będzie miał powód skargi. Pięknie to zostało rozegrane - potoczyła wzrokiem po czwórce mężczyzn.

- Chwileczkę, chwileczkę. Jeśli nie chcesz pani przerywać to kontynuujemy! - Tramiel zawołał pogodnym tonem klaszcząc w dłonie by w ten symboliczny sposób zwrócić na siebie uwagę.

- W takim razie kontynuujemy! 5 000! 5 000 po raz drugi! Ostatnia szansa mili państwo! Ostatnie szybkie bicie serca! I jeśli nie pojawi się żaden śmiałek to ta piękna baronessa de Azuara stanie się nową właścicielką tej wspaniałej, dzikiej Księżniczki Dżungli! - ogłaszacz zaczął od miejsca w jakim mu przerwano.

- Dobrze! Nie widzę chętnych, nie słyszę większych stawek! W taakiimm raazieee… Paanieee i panowieee! 5 000 po raz trzeci! Sprzedane! Tak jest proszę państwa, 5 000 po raz trzeci i sprzedane! Ta o to piękna Księżniczka Dżungli zostaje sprzedana tej pięknej milady Azuara za 5 000! - Tramiel ogłosił finał tej pasjonującej aukcji gdy do gry nie weszła żadna nowa stawka jaka by mogła przebić to co zaoferowała estalijska baronessa. Sam podszedł do skraju sceny stając naprzeciwko estalijskiej szlachcianki.

- Prosimy na scenę! Proszę tutaj milady, tu są schody! Zapraszam serdecznie! - ogłaszacz podszedł do brzegu sceny pełniąc rolę przewodnika którędy Estalijka mogła wejść na scenę. Stojący tam strażnicy odsunęli się aby ona mogła wejść na scenę po czym serdecznym gestem zaprosił ją na środek sceny gdzie czekała związana Amazonka będąca na uwięzi jednego ze strażników i ubezpieczana nieco dalej przez dwóch kolejnych.

- Tak jest! Brawa proszę państwa! Brawa dla tej odważnej i pięknej milady! Napatrzcie się póki jeszcze macie okazję na tą Księżniczkę Dżungli! - zawołał ogłaszacz i widownia niczym w prawdziwym teatrze rzeczywiście nagrodziła zwycięzcę burzą oklasków w podziękowaniu za ten wspaniały i emocjonujący spektakl. No a sama zwyciężczyni miała okazję podejść do Amazonki i pierwszy raz zobaczyć ją z bliska. Młoda kobieta o egzotycznej urodzie i takichże ozdobach obdarzyła ją nieufnym spojrzeniem.

Pod sceną
(Pisane przez wyszystkich graczy obecnych w sesji)

- Baronessie musiało bardzo zależeć na tej dzikusce - skomentował zaintrygowany Bertrand do stojącego obok Rivery, zastanawiając się jaka gra toczy się pomiędzy nimi dwojga, czyżby nie porozumieli się?

- Nie mam pojęcia co tu się dzieje. Ani kto za nią stoi. Tego Baszira znam chociaż ze słyszenia. Ale ona? Jest nowa w mieście. Przyznam, że mnie zaskoczyła. Nie spodziewałem się, że dysponuje aż takimi środkami. - de Rivera wydawał się naprawdę mocno zaskoczony gdy aukcja zakończyła się zwycięstwem przysłowiowego czarnego konia. Widocznie nie przewidział takiego obrotu sprawy i teraz zastanawiał się co z tym wszystkim począć. Na razie Tramiel wyprowadził zwyciężczyni ze sceny a po chwili strażnik wyprowadził też i Amazonkę więc została dość pusta scena nie licząc paru widocznych strażników. Ale tłum wciąż na głos komentował taki finał aukcji i może liczył na jakieś końcowe ogłoszenia czy co.

- Spotkałem się z baronową przedwczoraj i mówiła że planuje dołączyć do twojej wyprawy… to ona w dużej mierze namówiła Isabellę na udział. - zmarszczył brwi szlachcic rozglądając się dookoła. Co tu robiły uzbrojone elfy?

Friedrich dołączył do de Rivery udając, że nie słyszał ostatnich słów.

- Panowie wybaczą, ale czy wiadomo coś więcej o tej kobiecie?

- Tak. Wielka niespodzianka. Chyba większa niż ta Amazonka. - de Rivera zasępił się wpatrzony w pustą już scenę.

- Zachowajmy trzeźwy umysł kapitanie. - poradził łagodnie ludzki mag - Wszystkiego się niedługo dowiemy. Nikt nie wydaje takich pieniędzy na błahostkę.

Friedrich się cicho zaśmiał.

- Proszę mi wybaczyć, ale obawiam się że ta kobieta raczej nie jest… powiedzmy, że to nietypowe zachowanie.

- Nietypowe? - Bertrand przeniósł spojrzenie na Friedricha - Nie powiedziałbym, żeby szlachcianka która wydaje dużą sumą na zabawkę była czymś nietypowym… - spojrzał się nieco ironicznie w stronę siostry.

- Baronessa jest niezależną kobietą która lubi odwiedzać egzotyczne rejony i odrzuciła już wielu adoratorów, natomiast myślę że wydając aż taką sumę na tę dzikuskę raczej nie kierowała się tylko jej urodą…. może uważa że będzie ona przydatna w podróży przez dżunglę? - Bretończyk wzruszył ramionami.

Magister pokiwał głową i powiedział spokojnie.

- W istocie Panie de Truville, jednak… jest to duży i nie rozsądny wydatek. Lepszy zysk by uzyskała wchodząc jako inwestorka wyprawy wspomagając tym nasz wysiłek jeśli jej na tym zależy by się udać w dżunglę. Ten zabieg, zakup jest nielogiczny i po dwakroć ryzykowny. Amazonka może uciec i monety idą w błoto, oraz właśnie w tym momencie zrobiła sobie wroga w arabie... Wątpię by był to człowiek który będzie tolerował przegraną. Jedyne co bym przyjął za usprawiedliwienie to przeforsowanie swojego nazwiska jako posiadaczki… ale to dość… cóż, powiedzmy, że jest to dla mnie nierozsądne w tej sytuacji.

Cesar dotarł na targ, gdy zamieszaniu związane z licytacją dobiegało już swojego końca, ale ludzie rozchodzili się po bazarach bardzo powoli jakby nadal w nadziei na ciąg dalszy. Sam podest aukcyjny jednak opustoszał, choć dookoła nadal kłębił się liczny tłum ludzi i nieludzi komentujących przebieg tego najwyraźniej wielce emocjonującego widowiska. Dostrzegł kapitana Riverę z wianuszkiem sług, oraz komando elfów brudnych jakby świeżo z walki tu przybyło. Obok podestu zaś stała świta baronessy w pobliżu niewielkiego budyneczku. Rozpoznał dowódcę ochrony i podszedł do niego. Po krótkiej rozmowie wiedział, już wszystko. Zaraz jednak z budynku wyszedł pisarczyk ze sprawą do Joao. Rozmawiali krótko, a potem zbrojny i Cesar dołączyli do biura.

Młody mag spojrzał na kapitana de Rivera przepraszająco.

- Wybacz kapitanie, naprawdę liczyłem, że wygramy tą batalię. Miałem uczciwą i wielce obopólnie korzystną propozycję. Lukratywną. Jednak teraz wygląda, że będę musiał negocjować z istotą którą już spotkałem jako bezimienną i prawdę mówiąc nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. Zależy czy jest coś w stanie zaoferować ona lub jej sponsor co by mnie zainteresowało. Niestety, ale będę musiał poprosić o moją sakiewkę.. . mimo wszystko jestem pozytywnie nastawiony do oddania się pod waszą komendę na wyprawie. Nie wie pan jak bardzo żałuję, że to nie Panu przypadła własność.

- Oczywiście moi drodzy. Bardzo wam dziękuję za pomoc i wsparcie. Będę miał to w pamięci. - zamyślony dotąd kapitan jakby drgnął gdy blond młodzieniec go zagaił. I bez oporów podziękował im obu za to wsparcie oddając z powrotem pożyczone w takim pośpiechu sakiewki.

Zimmer klasnął w dłonie i z czarującym uśmiechem i niegasnącym optymizmem oznajmił.

- Proponuję coś na rozgrzanie. Droga Pani de Truville, Dobra Pani... - ukłonił się lekko Isabelli i Lady Elaine a następnie zwrócił do dwóch mężczyzn - Kapitanie, Panie de Truville. Zapraszam do Przystani Żeglarza na kielich czy dwa czegoś na ukojenie i uspokojenie myśli. Na mój koszt. Drugiej takiej okazji nie będzie!

Po tych słowach Friedrich zerknął przelotnie na elfy zachodząc w głowie skąd w najpewniej dowódcy wzięła się przemożna chęć pomocy finansowej całkowicie obcej kobiecie. Podrzędnej i brudnej, niestabilnej i podatnej na chaos rasy w zakupie niewolnicy… i to jeszcze bez żadnego rozeznania w sytuacji bieżącej z tak odważną deklaracją? Chyba, że… Zdecydowanie… elfy… miały nierówno pod sufitem. Choć może to był tylko ten elf? W końcu do Lustri nie trafiają istoty normalne. Każdy ma ukryty cel. Port Wyrzutków to było miejsce, gdzie najlepsza dzielnica nie równała się dzielnicy perfumiarzy i garbarzy w dużym mieście! Ludzkim! Może go wygnali z Ulthuanu? Magicznego, majestatycznego i luksusowego Królestwa Dziesięciu Wysp? Meh. Zdecydowanie nie jego zmartwienie. Hmm… jakby nie patrzeć… w sumie ta elfka wyglądała całkiem nieźle…

- Dziękuje za propozycję, Panie Friedrichu, choć myślę że nie ma potrzeby byśmy pili na Pana.. koszt - Bertrand poczuł się nieco dotknięty sugestią, że ma skorzystać z okazji picia na koszt młodego czarodzieja.

- Carlosie?

Elfy zaś, równie niewzruszone jak w momencie swojego gwałtownego pojawienia się, zaczęły się zbierać. Wojownicy z powrotem załadowali na swoje włócznie swój łup z łowieckiej wyprawy, a dowódca, po krótkiej rozmowie z czarnookim, ciemnowłosym elfem i barczystym rudzielcem poprowadził oddział gdzieś w stronę portu, przedzierając się, już nie tak gwałtownie przez rzednący tłum. Barczysty stał jednak dalej, obserwując scenę, jakby na coś czekając, a czarnowłosy, i owa “nieźle” dla Friedricha wyglądająca elfka skupiły swoją uwagę na czarodzieju z kolegium jadeitu. Czarnooki elf, kiedy tylko Friedrich złapał swoim wzrokiem elfy, dał mu ręką znak, by człowiek podszedł do nich. Czarnooki elf najprawdopodobniej chciał dokończyć konwersację przerwaną przez swojego dowódcę.

Skoro spektakl dobiegł końca a tłum nieco się rozluźnił. Gerchart ruszył w kierunku zaskoczonego kapitana i bliżej nie znanej kapłanowi gromady.

- Niech Sigmar będzie pochwalony. - przywitał się mówiąc do ogółu - Kapitanie. - tym razem już personalnie odniósł się do osoby samego da Rivery - Widzę, że nie tylko ja nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Kim jest ta kobieta? Wiadomo coś o jej intencjach? Ona również ma zamiar dołączyć do wyprawy w której jak mniemam wszyscy tu zgromadzeni mamy zamiar uczestniczyć. - liczył na choć kilka słów sprostowania wprowadzających go w zaistniałą sytuację.

Bertrand przyjrzał się odzianemu w pancerz kapłanowi. Czarodziej i kapłan Sigmara mają wziąć udział w wyprawie? Robiło się to coraz bardziej interesujące.

- Witaj wielebny, chyba nie mieliśmy jeszcze okazji się poznać, jestem Bertrand de Truville.

Friedrich skinął głową elfowi i wrócił do sprawy na dłoni którą chciał doprowadzić do końca nim podejmie się kolejnych działań. Nasłuchiwał, przyglądał się z lekkim zaciekawieniem..

- Dziękuję za propozycję panowie. Ale ja tu jeszcze nieco poczekam aż ogłoszą ostateczne wyniki. Zwykle coś mówią jeszcze na koniec. A może się nie dogadają? - Carlos podziękował za te zaproszenie ale na razie chyba wolał poczekać aby się przekonać jaki będzie finał tej zaskakującej aukcji.

- Ta kobieta to baronessa Iolanda de Azuara. A ten brodacz jaki poszedł na scenę to Cezar Arrarte. Ale przyznam, że nie mogę rozgryźć w jaką grę oni grają. Ale trzeba wziąć pod uwagę, że nie w tą samą co my. - kapitanowi wyraźnie trudno było przełknąć gorycz porażki i wyglądał jakby ze straceńczą nadzieją czekał aż Tramiel wróci na scenę i ogłosi definitywny koniec aukcji.

- No a właśnie wybaczcie mi panowie maniery czy raczej ich brak. Strasznie mnie zaabsorbowała ta aukcja. - Estalijczyk westchnął jakby się otrząsnął z tych niezbyt wesołych myśli i wreszcie jakoś przytomniej spojrzał na trójkę mężczyzn i jedną kobietę jacy od końcówki aukcji zgromadzili się wokół niego.

- Chyba pierwszy raz spotykamy się w takim gronie. Niemniej państwo Bertrand i Isabella de Truville, wielebny Gerhart Uber i magister Friedrich Zimmer. Wszyscy wyraziliście chęć dołączenia do wyprawy organizowanej przez moją wspaniałomyślną i szczodrą patronkę. Mam nadzieję, że spotkamy się wspólnie na jednym pokładzie tej wyprawy. - szlachcic z pewnym opóźnieniem ale dopełnił roli gospodarza przedstawiając sobie całą czwórkę.

Friedrich uśmiechnął się pogodnie.

- Panie de Rivera, pewien bardzo mądry człowiek powiedział mi niedawno, że uczucia mącą umysł i są złem zbytecznym w interesach. Jak pan zauważył, interes jest jeszcze otwarty do ogłoszenia wyników. Pozwoli pan że zostanę z panem służąc swoją sakiewką, gdyby jednak finalizacja umowy nie dobiegła do skutku. Jednak… nadal jesteśmy 600 monet w plecy by przejąć Własność nad Amazonkę jeśli Pan de Truville pragnie z nami pozostać.

Skinął głową Bertrandowi i spojrzał na Gerharta.

- Wielebny wybaczy, czy Świątynia Sigmara mogłaby nas wspomóc tą kwotą jeśli jednak nadarzyłaby się okazja przejąć własność? Nie wiemy, że braonessie będą odpowiadać warunki sprzedaży i jej kruczki. Każda kwota poniżej, obawiam się mogłaby zostać podbita przez naszego jawnie zainteresowanego sprzecznie z wyprawą arabskiego kupca.

Młody czarodziej ujął to delikatnie… nie chciał mówić przecież przy pięknych paniach, że Bashir by zajechał Amazonkę na śmierć patrząc po tych spojrzeniach, mniej czy bardziej dyskretnych, które jej posyłał. Cóż za pogardliwa kreatura w ludzkim ciele ten spasły i obleśny handlarz… kobiety powinno się traktować z odpowiednim szacunkiem.

- Starszy prałat Gerchart Uber. - zrewanżował się wyraźnie wyróżniającemu się ubiorem i manierami młodemu mężczyźnie, któremu asystowała nieco podobna do niego młoda dama. Ubiór i akcent wskazywał iż nie przybyli tu z Imperium a raczej z południowych krain starego lądu. Maniery zaś pozwalały twierdzić, że reprezentują oni raczej wyższe sfery. Nie znał ich jednak. Wyznawali zapewne w innych bogów przez co nie przynależeli do parafii starszego kapłana i nie uczestniczyli w nabożeństwach.

- Obawiam się, że świątynia ma inne potrzeby. - odparł w kierunku młodego czarodzieja - Odwiedziłem ją tuż przed tym całym wydarzeniami aby sprawdzić czy czasem nie hołduje mrocznym siła. Okazała się jednak być czysta. W każdym razie pod tym względem. Skoro zaś nie posiada ona znamion skazy jej sprawa przestaje być sprawą naszego kościoła. - streścił stanowisko zakonu Sigmara - Z resztą wielebny Leorin nie wyraził zainteresowania jej osobą a to on jest moim przełożonym i bez jego wiedzy nie wolno mi podejmować takich decyzji. - sprostował, wyjaśniając poniekąd to jak wygląda kwestia hierarchii w ich świątyni.

Friedrich pokiwał głową chłonąc każde słowo sigmaryty z pełną uwagą, by powiedzieć spokojnie i z głębokim namysłem.

- Rozumiem, że świątynia Sigmara ma palące potrzeby, jednak… Czy jeśli kapitan de Rivera zobowiązałby się na piśmie sporządzić umowę inwestorską na mocy uiścił by zwrot inwestycji z nawiązką. Wszak to kluczowy wysiłek finansowy, a zwrot byłby na rzecz inwestora do rąk własnych, lub jeśliby nie dotrwał żywy powrotu w cywilizowane strony do rąk wskazanej osoby, lub osób, czy organizacji. Zapewniam wielebnego, że z posiadaniem odpowiedniego przewodnika po tych nie gościnnych terenach szanse naszej wyprawy wzrosną w przetrwaniu i szczęśliwego okraszonego zyskiem powrotu. Co więcej, oczywiście, byłaby to umowa inwestorska, a to znaczy, że nadal przysługiwałaby wielebnemu działka za samo uczestnictwo. Podjęcie inwestycji w tym momencie i uczestnictwo osobiste praktycznie przyniosłoby podwójne źródło dochodu, oraz słuszną stopę zysku pewnego zysku na wypadek nieszczęśliwej śmierci uczestnika. W takim przypadku, czy Świątynia Sigmara byłaby zainteresowana poczynieniem stosownych kroków w inwestycji mając stosowne zapewnienie pisemne o pewności zwrotu poniesionych kosztów nawet na wypadek wyprawy niepowodzenia w określonym w umowie terminie? Mam kilka pomysłów na osłodzenie oferty waszemu przełożonemu wielebny jeśli sam czysty i pewny zysk nie był możliwy. Oczywiście najmniejszym, ale bardzo prestiżowym i dochodowym dla Świątyni kosztem ze strony Pana de Rivery. Myślę, że weksel na sześćset monet by osiągnąć aktualną cenę Amazonki z powiedzmy… najwcześniejszą datą jego realizacji za dwa, trzy dni poświadczony waszym podpisem by spokojnie wystarczył i zapewnił czas na zapewnienie prestiżowej pozycji Świątyni Sigmara jako kluczowych Inwestorów ekspedycji jej miłości Wicehrabiny… Nie możemy przecież pozwolić, by Kolegia Magii spiły zdrową część śmietanki zaszczytów i podziwu mieszkańców Portu… to byłoby nie do pomyślenia.

Młody magister nie zwlekał i spojrzał na kapitana Carlosa.

- Czy ta propozycja zabezpieczenia własności Amazonki na wypadek niedoszłego do skutku nabycia przez Iolandę, a co za tym idzie zapewnienie wysokiej szansy bezpiecznego i wysoce owocnego przebiegu wyprawy, a będąca przy tym otwarta na negocjacje indywidualne z Inwestorami jest przez Pana akceptowalna? Obawiam się, że jeśli nie podejmiemy stanowczych kroków Amazonkę zabierze nam sprzed nosa ten spasiony i lubieżny barbarzyńca, a wtedy wszelkie szanse spełzną na niczym.

Friedrich podśmiewywał się w duchu, choć na zewnątrz miał pogodnie biznesową twarz i pewny siebie głos. Zaprawdę, miał głowę do interesów… i nie ważne już było czy baronessa nabędzie, czy nie dzikę kobietę o jakże ponętnych kształtach. Oferta szansy przejęcia Amazonki na wypadek nadarzającej się okazji była obiecująca, bo nic nie narzucała. Oczywiście, jeśli Amazonka zostanie w rękach Iolandy to kapitan całkowicie nic nie tracił. No i wszystko było do ugadania indywidualnie! Przede wszystkim jednak, Zimmer brał byka za rogi pokazując swój dar, trzeźwość myślenia i zachowania zimnej krwi, które to zawiodły podupadłego na duchu i zawiedzionego Carlosa. Sonnenblume dawał mu nadzieję, dawał mu cel, dawał mu poczucie, że jeszcze jest szansa na wygraną i sprawa nie była stracona, bo nie było jeszcze wyników. Zdecydowanie… wychodził daleko przed szereg starając się zmobilizować środki zapewniające pełen sukces jeśli sytuacja okaże się korzystna. Optymistyczna, ale jednocześnie realistycznie nastawiona na realny, osiągalny sukces i osadzona twardo na ziemi postać młodego maga z Kolegium które słynęło z braku zainteresowania sprawami materialnymi patrzył pytająco z cichą nadzieją to na przewodniczącego wyprawie, to na Wielebnego.

Bertrand z coraz większą ciekawością obserwował młodego magistra.

- Jesteś Magistrze widzę biegły nie tylko w sztukach mistycznych ale i też dyplomacji, interesujący pomysł, jeśli nasz wielebny się zgodzi. Miło mi słyszeć, że Świątynia Sigmara Młotodzierżcy jest zainteresowana powodzeniem tej wyprawy, czyżbyś wielebny chciał głosić słowo boże pośród dzikusów?

- Wybacz mi szanowny magistrze, jak jeno szlachcic ubogi i żywota ciężkie, żywot marynarza w chama mnie przerobiły i mi umysłu nie staje by objąć mądrość płynącą z ust twoich. - kapitan przez chwilę zmierzył blond młodzieńca uważnym spojrzeniem od góry do dołu i z powrotem nim się odezwał. A gdy się odezwał to jakby cytował fragment jakiejś sztuki czy poematu do tego skłonił się dworsko przed autorytetem wiedzy i mądrości jaką zdradził się młodzieniec.

- Czekam na koniec aukcji. - powiedział już zwyczajniej i wrócił spojrzeniem do podwyższenia na jakim była scena aukcyjna. Dość opustoszała w tej chwili.

Gercharta od tego gdakania Friedricha powoli zaczynała już boleć głowa. Trzepotał tym językiem niczym przekupka na targu. Tramiel zdawał się nawet ustępować mu miejsca w tej sztuce.

- Kapitanie. - spojrzał na de Rivere, który dopiero co wyprostował się po tym aktorskim ukłonie - Nie wiedziałam, że zaciągnąłeś do załogi adwokata. - mówił z poważną miną a mimo to jego głos aż kipiał od sarkazmu.

- A ty Friedrichu nie myślałaś o zmianie profesji. - spojrzał na młodzieńca - Marnujesz się. Rośliny wszak ci nie odpowiedzą. - nie zmienił tonu choć jego twarz przybrała nieco bardziej srogiego wyrazu.

- Nie dziękuję, Wielebny. Prędzej zajmę się handlem owoców matki ziemi. - odpowiedział spokojnie młody mag - I nie jestem adwokatem i nie chcę być. Nie znam się na przepisach i całkowicie mnie nie interesują, ale pokładam wiarę w uczciwość Handricha i miałem do czynienia z jego wiernymi. Człowiek uczy się podstawowych słówek, ich znaczenia i konsekwencji. Nie znaczy to jednak, że byłbym w stanie spisać umowę. Nie interesuje mnie to.

- To może więc dobrze by było abyś pomyślał nad pójściem tą ścieżką? - zaproponował ni to z ironią ni to na poważnie - Póki co jednak na wyprawie bardziej przyda się nam mag. Nie zmienia to, że wierze w twoje dobre intencje. - mówił znacznie spokojniej aniżeli czynił to blondyn - Jednak tak jak mówiłem. Nie ja podejmuję takie decyzje. Choć mogę zauważyć jedno. Świątynia to nie instytucja finansowa. Sprawa tej dzikuski leży poza zasięgiem naszej jurysdykcji. Nie nosi śladów wskazujących na babranie się z odwiecznym wrogiem. Co więcej w mojej ocenie zdaje się nie być w żaden sposób powiązana z żadnym konkretnym wiatrem. Od to dzikuska z dżungli. - wskazał na zakres obowiązków należących do kapłanów - Zrobiłem więc wszystko co w mojej mocy. Reszta pozostaje w rękach Sigmara.

Friedrich spojrzał na kapłana z niedowierzaniem, by po chwili uśmiechnąć się nad słowami Sigmaryty radykalnie innego niż wszyscy. Chłopak nie miał już wątpliwości. Uber był Heretykiem i Rewolucjonistą i go zesłali za karę… choć równie dobrze mogli go spalić na stosie. Musiał mieć plecy.

- Zaiste Wielebny… wyczerpałeś wszelkie możliwości. - czarodziej mówił z nutami smutku i rozczarowania - Niestety Świątynia Sigmara nie jest instytucją finansową i nie posiadając Amazonki w składzie naszej wyprawy nie dowiemy się gdzie one mieszkają. W końcu ta co tu jest mogła być tylko zwiadem. Co jeśli jej plugawe, oddające cześć Mrocznym Bóstwom siostry czekają by nas zaatakować? Cóż… nieszczęśliwie Świątynia Sigmara nie jest instytucją finansową jak sam Wielebny zauważył.

Odwrócił się bokiem do zgromadzonych gotowy odejść mówiąc z udawaną radością.

- Jeśli państwo nie mają do mnie sprawy idę popić ten gorzki smak rozczarowania, goryczy i rozpaczy nad utratą jedynej naszej nadziei na sukces wyprawy, nawiązania kontaktów dyplomatycznych z Amazonkami, poznania zasad życia i funkcjonowania w dżungli i potencjalnych lokacji kolejnych piramid. Wszystko stracone…

Nie dokończył i udał się w swoją stronę. Miał zamiar się szczerze napić.

- Chcecie Wielebny dołączyć? - spytał się zainteresowany kapłanem Betrand.

- Nie odmówię. - odparł - Msze prowadzę dopiero wieczorem.

Elfy, widząc, że Friedrich albo nie ma ochoty na rozmowę, albo być może nie ma dla nich czasu przez chwilę rozmówiły się ze sobą aby po chwili odejść w tłum, kierując się w stronę wieży magistra Ambrosia. Na placu został jednak rudowłosy, ogromnej postury elf, wyprężony jak struna, wciąż trzymając pod pachą swój hełm. Czujnemu uchu elfa nie uszło jednak, o czym rozprawiają mężczyźni, którzy pozostali przed sceną i przez jego twarz nie raz i nie dwa przebiegł grymas obrzydzenia.

Rozważania zebranych przerwało pojawienie się Iolandy na scenie. Baronessa i signor Arrarte zeszli z podwyższenia pogrążeni w rozmowie.
Zaraz też pojawił się koło nich elf a cała trójka oddaliła się pogrążona w rozmowie.

Pojawienie się głównej zwyciężczyni aukcji na scenie wywołało niemałe poruszenie. Zaraz za nią wrócił Tramiel jako obwieszczacz. Dał znać by zniecierpliwiona i podekscytowana widownia się uciszyła.

- Paaniee i panowie! - krzyknął do zebranego poniżej sceny tłumu. - Aukcja została zawieszona! Tak, jest została zawieszona do dzisiejszego wieczora! Jeśli negocjacje z milady de Azuara nie zostaną zakończone wznowione do wieczornych fajerwerków aukcja zostanie wznowiona! Więc mili państwo! To jeszcze nie koniec tej gorącej akcji! Wróćcie to wieczorem na wielki finał! Przynieście swoje zaskórniaki! Przynieście złoto i biżuterie! A kto wie!? Może jeszcze los się do was uśmiechnie!? A na razie to tyle na to gorące południe! Rozejdźcie się dobrzy obywatele ale wróćcie wieczorem! Wieczorem wielki finał! - chyba wszyscy się spodziewali, że Tramiel jak wyjdzie to ogłosi koniec aukcji. A jednak ogłosił coś innego. Chociaż po szeptach i pomrukach widowni dało się wyczuć zdziwienie dlaczego zwycięska milady wraca bez swojej Amazonki. Teraz słowa ogłaszacza wyjaśniły tą wątpliwość. A przez widownię przeszła nowa fala komentarzy, okrzyków i poruszenia.

- Aukcja jednak nie jest zakończona, czyżby baronessa nie miała dość środków? - Bertrand uśmiechnął się przebiegle i skomentował do stojących obok niego de Rivery i kapłana Sigmara. Może powinien posłać siostrę by wybadała intencje baronessy? Zastanawiał się czy na pewno powinien w tej sytuacji poprzeć Riverę…

- Któż to wie? - odparł estalijski oficer szybko oceniając co się dzieje na scenie i sylwetki oddalających się ludzi i elfów. - Wybaczcie mi panowie i piękna pani ale obowiązki mnie wzywają. - Carlos uchylił trójgraniastego kapelusza jaki właściwie już człowiek dbający o modę powinien wymienić na nowy i skłonił się lekko rozmówcom a nawet szarmancko ucałował dłoń Isabelli sprawiając jej niemałą przyjemność. Po czym szybko oddalił się na chwilę w kierunku czekającej lady Elianie. Z nią zamienił słowo czy dwa ale kontynuował marsz przez podekscytowany tłum kierując się tam gdzie odchodził orszak baronessy.

Bertrand odprowadził zirytowanym wzrokiem oddalającego się Riverę, nie podobało mu się jak tamten ich zostawił i poszedł najwyraźniej sam dopiąć sprawę z aukcją… a przecież dostał od niego pieniądze. No, ale nie będzie się prosić, może w takim razie sam spróbuje pogadać z baronessą przed finałem aukcji…

-To jak wielebny, przyjmujesz zaproszenie Magistra na drinka? Może po takich emocjach warto się napić?

- Nie wypada odmówić tak znamienitej postaci.