Tak, jak się spodziewał - nikogo żywego w tym bajzlu nie znalazł. Podróżni wpadli w zasadzkę, co zdradzała broń wciąż tkwiąca w pochwach. Zabrali wszystko, co było coś warte, łącznie z wierzchowcami.
- Konie pewnie zabrali, żeby sprzedać, albo zjeść, jakby było trzeba - powiedział chrapliwym głosem, tak naprawdę nie kierując tych słów do nikogo konkretnego z ich bandy.
Moment później sami prawie wpadli w zasadzkę. Dobrze, że Tan Undcight i Kethrys ostrzegli ich w porę o strzelcach. Thrud w ostatniej chwili skoczył za wóz, unikając wypuszczonej strzały. Tutaj był przynajmniej za zasłoną i mógł działać. Mniej szczęścia miał Draugdin, dosłownie najeżony pociskami. Barbarzyńca nie miał nawet jak mu pomóc, więc skupił się na odparciu ognia. Nie lubił zbytnio korzystać z kuszy, gdyż uważał, że prawdziwy mężczyzna powinien stanąć oko w oko ze swoim zagrożeniem, co sam wielokrotnie czynił, ale czasami nie było po prostu wyjścia. Poza tym szarża z mieczem i tarczą w ich stronę byłaby głupotą, a nie odwagą.
- Wy tchórze parchate!!! Syny kurew ostrogarskich!! - Warknął gardłowo, tak, że aż uszy bolały. -
Rzućcie te łuki i wyjdźcie się bić jak prawdziwi mężczyźni!! Wtedy zobaczymy, ile żeśta warci!!!
Wiedział, że jego gadanie nic nie da, ale może chociaż skupił na sobie ich uwagę, co da towarzyszom moment na atak. Chwilę potem w jego dłoniach pojawiła się kusza. Narzucił na nią bełt, naciągnął i wyczekał, aż będzie mógł się wychylić zza zasłony, po czym przycelował i posłał bełt w najbliższego widzianego i w miarę odkrytego przeciwnika. Powtarzał akcję do skutku, a gdy nadarzyłaby się okazja, zamierzał zaszarżować na wrogów i rozliczyć się z nimi w zwarciu.