Kanały Nosferatu, noc 26/27 czerwca 1996

Właściwie artysta wytypował, tak przynajmniej mniemał, wnosząc po dotychczasowych kwestiach, pierwsze role owej sceny. Piękna i Bestia, starli się w tyle uwodzicielskim, co niebezpiecznym tańcu zależności. Niebezpiecznym tym bardziej, że wikłał w owe obietnice osoby Cravera i co najważniejsze Bleinerta.

Wciąż zauroczony wyprawcą skór, podobnie jak dziecko nową zabawką, na propozycję Bestii Toreador uśmiechnął się, wpierw poczuł sympatię, braterską więź z przerażającym kanalarzem, podobnie przecież pożądał Arystokratki, zaraz jednak sztylety zazdrości przeszyły ciało zagłębiając swe soplowate końce w duszy. Ból tak wielki, że rozpalił piekło w oczach Kordiana. Ból jaki rzadko dany jest śmiertelnym.

Wraz z odpowiedzią Alicji, nadeszła fala oburzenia, Kordian doznał urazy, inaczej już patrzył na Madeja, któremu chciał przecież chwilę wcześniej piekła przychylić, inaczej również na Sovińską, zdrajczynie gotową dla próżności lokalnego książątka dysponować przeznaczeniem swej urody, choćby przewiędłej pustej skorupy. W tej właśnie chwili odkrył, że należy ona do niego, tak jak i własne doczesne szczątki był gotów jej zapisać. Trwało chwilę zaledwie, ale wystarczyło, by skierować zaangażowanie Bleinerta na inne tory. Jak oszukać potwora?

Lęgła się larwa oszustwa.

Kordian wysłucha odpowiedzi Nosferatu, choćby po to by wyczuć czy kłamie, gra, albo inaczej manipuluje.
Do tego spróbuje spojrzeć w jego aurę. (7K10)

Kiedy stanie się to możliwe, poszuka intymności z Venture na kilka zdań.