Hok'ee zaczął warczeć jak tylko weszli do teatru. Nie był to warkot symbolizujący zagrożenie, raczej... niepokój. Navaho momentalnie poczuł to samo. Był przekonany, że uczucie bycia obserwowanym dopadło go sekundę szybciej niż resztę Heroldów. To tylko źle świadczyło o obserwatorze: gdyby to on szpiegował innych, Ci nigdy by się o tym nie dowiedzieli. Historia sprzed kilkudziesięciu lat może to potwierdzić.

Kluczem do sukcesu w takiej sytuacji był... brak jakiejkolwiek reakcji. Podglądacz miał już dobre parę sekund, żeby przypatrzeć się i zapamiętać każdego z nich. Istniało ryzyko, że tylko na podstawie wyglądu, gestykulacji, sposobie poruszania się, mógłby stwierdzić kim są, ale dla całkowitej pewności potrzeba mu było jeszcze ich usłyszeć. Wystarczyła mała, prymitywna prowokacja...

Że durna Hiena dała się na to nabrać i w ułamku sekundy wygadała całą swoją tożsamość nawet już nie zaskoczyło indianina. Pogodził się już z myślą, że jeśli każdy z nich był strzałą w kołczanie Mitry, to Spoon był tą najbardziej stępioną. Zdziwiła go jednak bezmyślność Yusufa, który również zabrał głos, zdradzając się momentalnie, nawet jeśli nie odpowiadał bezpośrednio głosowi z sali. A osoba Tony (której ducha opiekuńczego Navaho wciąż nie mógł się doszukać)... Ciężko stwierdzić czemu miało służyć jego pytanie. Naprawdę oczekiwał odpowiedzi?

Utamukeeus pochylił się nad wciąż niespokojnym psem, poklepał go uspokajająco po głowie i szepnął do jego ucha w swoim natywnym języku komendę:
- Szukaj.