Bigdebin nigdy nie ufał ludziom a to, że ledwie uszedł z życiem z pułapki, którą oni „rozbespieczyli” uznał za znak od bogów. Tym bardziej, że to ludzie go tu sprowadzili. Wszystko co złe, to ludzie i to co ze sobą nieśli. Z drugiej strony, miał zbadać lochy przodków i to było zadanie z którym przybył do opactwa. I właśnie je badał. Nawet jeśli nie szło tak, jak pierwotnie zakładał, że będzie to wyglądało. Teraz też, gdy przyszło mu walczyć z jakąś bestią ludzie podali tyły. Jak jeden mąż. No może poza tym kislevitą. Który zresztą okazał się trzeźwo myślącym człeczyną. Ciśnięte przez niego szarżującej bestii ciało Jonasa zatrzymało ją na czas wystarczający, by krasnolud wysforował się do przodu i złapał podaną mu, ludzką broń. Krasnolud zważył ją w rękach, po czym ruszył ku bestii. Która schwytawszy ciało wojaka skupiła się na nim i szarpała go długimi kłami rozrywając ciało, mięśnie i ścięgna. Wygłodzona najwyraźniej, jak rzekł ten, który podawał się za medykusa.
„Żelazna Dłoń” wiedział, że nie będzie to równy bój a on może mieć mało okazji do tego, by zadać monstrum obrażenia. Stwór był zbyt szybki, zbyt zwinny. Krasnolud mógł mu przeciwstawić tylko determinację, nieustępliwość i wolę walki. I czterdzieści sześć pokoleń wojowników z których żaden nie splamił się tchórzostwem. I Bgdebin „Żelazna Dłoń” Durendin nie miał zamiaru być pierwszym w rodzie. Zawrzała w nim krew pokoleń przelewana obficie w setkach bitew i potyczek. I zadział instynkt. Bez wahania krasnolud doskoczył do skupionej na nieodżałowanym Jonasie bestii. I zaatakował. Z całą mocą na jaką go było stać. Ale już bez zawołania rodowego. Nie miał zamiaru przestrzegać maszkary.
5K100: 99, 28, 78, 08, 11