Nocny popas przy Leśnej Drodze

Kethrys kipiał w głębi serca ze złości, w niewielkiej części na samego siebie, przede wszystkim zaś na tych wartowników, którzy nie dopilnowali bezpieczeństwa jeńców. Gdyby straż trzymał sam jeno el Aleen, tym razem mieszaniec pewnie nie zdołałby się powstrzymać od stłuczenia elfa kijem za karę, ale wymierzenie podobnej kary współwinnemu zaniedbania półolbrzymowi nie wchodziło w grę.

Gdyby tylko Ogar zawczasu podsunął szlachcicom pomysł przypiekania nóg więźniów w ognisku po wieczerzy, być może byłoby wiadomo, co takiego czeka uczestników wyprawy w Dziurawej Twierdzy. Śmiertelnicy przypiekani na wolnym ogniu rzadko kiedy mieli dość silnej woli, aby kłamać czy milczeć, najtwardsi wytrzymywali zazwyczaj do chwili zwęglenia nóg po kolana. A Kethrys miał przecież do swej dyspozycji nie tylko płomienie czy rozgrzane do czerwoności żelazo, ale i zaklęcie mogące rozwiązać jeńcom w mig języki.

Świadomy tego wszystkiego, wysłannik sekty najchętniej własnoręcznie by się wybatożył za karygodne zaniedbanie, ale po jakimś czasie odzyskał spokój ducha przekonując samego siebie w myślach, że cała wina za utratę więźniów spoczywała koniec końców na odpowiedzialnych za wydawanie rozkazów tanach.

Pozbawiony dylematu co do dalszych poczynań ekspedycji, mieszaniec przełożył łuk przez kolana i słuchał w milczeniu rozmów lepiej urodzonych próbując pojąć szczegóły ich nowego planu. Z woli Najwyższego miał powrócić z tej misji opromieniony chwałą pełnoprawnego Ogara albo oddać swe życie dla Kartana i w duchu pogodzony był z obiema możliwościami.