Victor źle znosił wszystko co się działo.
Nie użalał się nad sobą. Nie złorzeczył. Nie płakał.
Gdy miał czas wolny zamykał się w swojej kabinie.
Gdy był zajęty skupiał się tylko na tym.

“Trzymam się twardo” - tak sobie powtarzał butelkując całą tą dewastację której był świadkiem.
“Po męsku” - udając głupca samemu przed sobą, bo doskonale wiedział (i nawet widział u siebie) jak źle psychika znosi coś takiego… ale nie potrafił inaczej.

Był jak marmurowy posąg… kruszący się w proch, klejony na gówno i ślinę. Musiał trzymać się prosto, bo jak tylko spróbuje się ruszyć, jak sobie pozwoli się pochylić to wszystko pójdzie w diabły. Za pierwszym odłamkiem poleci tysiąc innych i już się nie pozbiera. Nie mógł tego ryzykować. Nie chciał tego ryzykować. Inni sobie radzili. Więc on też musiał…

~ * ~

All system nominal

I nagle było po wszystkim… walka się skończyła. Wygrali.
- Co się stało? - zapytał sam siebie drżącym głosem, nie wiedząc, że nadał to do wszystkich.
Przez chwilę się hiperwentylował nim odpowiednimi ćwiczeniami nie uspokoił oddechu.
Jak przebiegło to starcie? Uruchomił sensorykę Maraudera, bo nie wiedział w jakim są stanie. Wygrali? Marauder był cały… reszta minutemenów też.

Wygrali.

Spuścił ręce ze sterów próbując zrozumieć. Próbując pojąć… jakim cudem teleportował się w czasie i przestrzeni… z początku walki… tutaj. Przecież… nie mógł AŻ TAK się sypać.

Nie mógł być aż tak SŁABY…

- Nie ważne - zbagatelizował sprawę, nadając swojemuu tonowi wszystkie resztki godności i siły jakie udało mu się wykrzesać.

- Wygraliśmy - i tylko to się mogło teraz liczyć.