Hałaśliwe ulice Vegas

Już po kilku minutach aktor przekonał się, że świat pięćdziesiąt lat po atomowej apokalipsie naprawdę bardzo się zmienił. Chociaż otaczający go ludzie bardzo starali się dbać o swój wygląd, nie można było nie zauważyć, że prawie wszyscy nosili stroje z odzysku, często przerabiane w nieudolny sposób. Wielu przejawiało oznaki przewlekłych chorób lub uzależnień, zwłaszcza od alkoholu. W grupkach bawiących się pod gołym niebem imprezowiczów co chwila dochodziło do bójek, raz do uszu Pitta dobiegły nawet odgłosy kilka powtarzających się szybko po sobie wystrzałów. Choć sam Brad natychmiast zesztywniał słysząc te niepokojące hałasy, na pozostałych bywalcach miasta nie zrobiły one większego wrażenia, podobnie jak regularny trzask rozbijanego wprost na asfalcie szkła.

Przejeżdżające środkiem jezdni samochody robiły niewiele lepsze wrażenie. Naznaczone wielkimi odpryskami lakieru hybrydy z rzadka kojarzyły się z oryginalnymi pojazdami zapamiętanymi przez Pitta, tyle wtłoczono w nie elementów pochodzących z wozów innych marek. Podrasowane silniki porykiwały głośno, nakładając się swoim hałasem na ryk muzyki wylewającej się z zainstalowanych w autach wielkich głośników. Tylko kilku wykonawców z grubsza się Bradowi kojarzyło, reszta treścią swoich utworów sugerowała, że zostały nagrane już po wybuchu wojny, o której Pitt wciąż tak żałośnie mało wiedział.

To dlatego Brad czuł, że musi koniecznie porozmawiać z Madsem. W Vegas bez wątpienia było wielu ocalałych z wojny, dobitnie świadczył o tym wiek niektórych przechodniów – ale tylko z Mikkelsenem Pitt współdzielił znajomych z branży i podejrzewał, że Duńczyk wciąż pozostawał najlepszym dla niego źródłem informacji.

Wyłuskując z tłumu ludzi sprawiających bardziej przyjazne wrażenie aktor zaczął ich sondować ostrożnymi pytaniami, zachowując przyjazny dystans i plując sobie w brodę, że nie zabrał z kasyna kilku butelek lepszego alkoholu. Rozwijana przez lata pracy w showbiznesie sztuka postrzegania emocji, czytania z mowy ciała i komplementowania we właściwy sposób szybko oswoiła miejscowych z osobą staroświecko mówiącego przyjezdnego, ale koniec końców nawet ci najbardziej życzliwi wzruszali ramionami nie potrafiąc aktorowi pomóc. Niektórzy z nich słyszeli o Pazurach, inni nawet kojarzyli z wyglądu samego Madsa – aczkolwiek nie jako aktora, tylko słynącego z efektywności najemnika – ale żaden nie wiedział konkretnie, gdzie jego oddział w tej chwili przebywał.

Czujący już zmęczenie w stopach Pitt musiał się w pewnym momencie poddać, tym bardziej, że nie chciał się zbytnio oddalać od zapewniającego względne bezpieczeństwo kasyna. Był z natury rozsądnym i przezornym człowiekiem i potrafił intepretować obserwowane na każdym kroku przejawy anarchii. Na razie dopisywało mu szczęście, ale to mogło się zmienić po wejściu w jakieś mniej uczęszczane ciemne zaułki, gdzie gromadzili się ludzie o bardziej groźnym usposobieniu.

Pogodzony z niepowodzeniem, w drodze powrotnej do „Four Queens” postanowił nadłożyć jeszcze trochę marszruty i zajrzeć do miejsca, o którym wspomniano mu przypadkiem, a które zaczęło natychmiast oddziaływać na osobę Pitta niczym kosmicznych rozmiarów magnes.

W Vegas działało kino z prawdziwego zdarzenia, wyświetlające pełne spektrum przedwojennych filmów! Brad nie miał pojęcia, kto je odwiedzał, ale miał podejrzenia urastające wręcz do rangi pewności, że koneserzy tego rodzaju rozrywki musieli znać plejadę gwiazd amerykańskiej – ba, światowej – kinomatografii.

Gdzie, jeśli nie w kinie Brad miał szansę zostać rozpoznanym przez wielbicieli swojego talentu i wielkiego dorobku?