- Umiem go wyłączać – warknęła Cath do ochroniarzy –
I choć tego nie lubi, jestem skłonna to zrobić, z szacunku dla gospodyni i innych gości.
Postukała w szybkę. Urządzenie uruchomiło się po tym, jak rozpoznało jej twarz. –
Musimy się rozstać, skarbie – powiedziała. – B
ędziesz cały czas przy mnie. Wiem, ze nie lubisz, jak to robię, ale czasami jest tak, że nie mamy wyboru. – zniżyła głos do szeptu, żeby inni jej nie słyszeli
– Ja też tego nie lubię. Hejgugl, wyłącz się. ----
Widok był oszałamiający, zapierał dech w piersiach. Catherine chciała podejść do tafli, dotknąć jej lekko dłonią, a potem po prostu stać, śledząc wzrokiem miasto rozciągnięte u jej stóp. Oczywiście wiedziała, że miasto nie jest rozciągnięte u
jej stóp (żałowała tego) , ale zwrot pasował. Ceniła piękno. A Londyn , oglądany z tej perspektywy, był po prostu oszałamiający. Cudowny. Pragnęła go. Czy można pożądać miasta? Mie zastanawiała się, ale właśnie to czuła. Chciała go, tak jak chciała sukien czy biżuterii.
Tymczasem zaś prowadziła nudny small talk z Scarlett. Z jednej strony miło było by wybadać, co tamta wie o niej (spotkanie uchyliło nieco bramę do wspomnień) a jednocześnie z drugiej strony – Londyn przyciągał ją, z magiczną siłą. Pragnęła tylko przejść dookoła pomieszczenia, wzdłuż szklanej tafli, pieszcząc wzrokiem miasto.
- Oczywiście marzymy o audiencji jako grupa – rzuciła z roztargnieniem. –
I nie martw się, kochanie, nie chowam już urazy. Mam szczerą nadzieję, że wrócimy do naszej pięknej przyjaźni. – zdecydowała się na atak wyprzedzający. –
A teraz wybacz, masz swoje obowiązki, ja swoje.
Odeszła, aby popatrzeć na Miasto.