| Siedzieli w powozie . Obręcz gorsetu znów ściskała jej żebra, tak mocno, że z trudem łapałaby oddech, gdyby potrzebowała oddychać. Oczywiście, miało to swoje dobre strony – kochanek znów mógłby objąć jej kibić dłońmi, a piersi kusząco (bardziej niż zwykle kusząco) wychylały się z dekoltu sukni. Tym niemniej zatęskniła do bielizny z jej nowych czasów. Rzuciła okiem na współtowarzyszy – druga połowa XVII wieku, oszacowała bez chwili namysłu.
----
Catherine podeszła do Anny i skłoniła się jej, bez służalczości ani wywyższania się– przywitała się tak, jakby były równe sobie.
- Catherine Montague. Wiem, że w tych – w Twoich - czasach kobiety nie są postrzegane jako osoby, które mogą o sobie decydować. Dużo czasu zajęło mi zrozumienie, że to czego chcą mężczyźni wcale nie musi być dla nas najlepsze. Choć oni przekonują, ze jest. I często nawet w to wierzymy. Ba, nawet to co proponują nam kobiety, też nie musi być dla nas najlepsze.
- I dlatego rozumiem, że jesteś teraz w trudnej sytuacji. Ten cały wybór przytłacza cię, chcesz, żeby inni zdecydowali. Sądzisz, że tak będzie lepiej. Że inni wiedza najlepiej. Ale to nieprawda, Anno. Tylko ty wiesz, co jest dla ciebie dobre.
Dotknęła lekko ramienia kobiety. Uśmiechnęła się przyjaźnie.
- Gdybyś zapytała mnie o zdanie powiedziałabym ci, że klan Venture to optymalny wybór. Moim zdaniem, już jesteś Ventrure - dumna, pewna siebie i piękna. Stworzona do tego aby być pożądaną i rządzić. Ale nie będę cię nakłaniać. Proszę tylko o jedno – daj sobie szansę na dokonanie świadomego wyboru. To wybór na całą wieczność. Nie wycofuj się, wysłuchaj Yusufa. Zdecyduj.
Cofnęła się o pół kroku, cały czas nie spuszczając jednak spojrzenia z twarzy kobiety.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |