| Ból zapiekł przeszywając ciało ostrym spazmem, gdy płuca wreszcie łapczywie złapały odrobinę tchu. Nie czas był jednak na to aby jak to mawiali ludzie lizać rany. Potwornośc chaosu jeszcze dychała i wrzeszczała głosem złapanego w szpony szaleństwa młodego człowieka. Nie miałby Szemrzący Strumień nic naprzeciw temu aby wynaturzenie cierpiało męki, ale żal mu było niewinnego młodzieńca, toteż łaska szybkiej śmierci, taka jaka zawsze obiecywał zwierzynie na którą polował, należała się i Timmowi. Straszna to była rzecz do zrobienia ale nieunikniona, a elf nie podnosząc się, tylko mógł przedłużyć agonie śmiertelnika.
Zacisnął na powrót dłoń na mieczu, ignorując ból wstał i ruszył dokonczyć dzieła, a dostrzegłwszy, że Arvid chyba odnalazł witalne punkty drzewca, ruszył mu w sukurs. |