-Oj drogi Osmelku wybacz, lecz zgromadzeni głos swój dalii. W tej czeradzi jak miejscowy ład nakazuje, każdy szlachcic ma swój głos, tyle że bez świętego prawa veta, bo prawo to święte, a więc nam nie miłe. Nie zmienia to faktu, że mojsze kompani swoje racje dali. Wybacz mój ty drogi czarcie, ale żebyś nie czuł się ukrzywdzony to masz na drogę i pamiętaj, by nam co dobrej sztuki bydła kiedy doprowadzi.- mówił niezrażony już wesoło podchmielony Bimbrowski dając pomniejszemu diabłowi swoje naczynie wypełnione piwem. Sam zaś za dzban ze stołu chwycił i toast wznosić począł.
- Za szlachtokracje Mości Panowie!- po czym dzbanek opróżnił.
- Panowie widzę dumne rodowody mają, ale duma to w domenie pychy leży, więc nie mojej. Dobrze urodzeni często przeto na mniejszych nie patrzą i nie widzą często jak to u nich jest. Może warto nam poszukać prostaczków, którym nieświadom Panna na odcisk nadepła, lub co bardziej hamskich do zwykłej rabacji wobec miejscowej szlachty zachęcić, by chaos uczynić. Toć takie zwrócenie uwagi na nowe możliwości- mówił Nieumiarkowany wbrew swym słowom nie zwracając uwagi na prostego Osmełka.
- Ale racja trza na trakt i zmierzać ku celowi. W drodze głosować będziem.
Żydzie dajta nam co do picia na drogę.! Opuszczamy ten przybytek!- Arkadiusz orzekł to zbierając się do drogi.