Mimo poradzenia sobie z zarazą chaosu wioskę spotkały jeszcze dwie tragedie. Jedną było powieszenie się cieśli. Ojciec Timma i dwóch kultystek nie zdzierżył żalu i wstydu. Miłość do najmłodszej kalekiej nadal żywej córki nie była wystarczająca aby go odwieść z przepaści depresji. Pochowali go na cmentarzu razem z innymi ofiarami tego czasu.

Po około pięciu dniach ludzie zauważyli brak staruszki Wirle i okazało się że biedaczka została zbita i po części zjedzona przez dzikie zwierzęta. Elf i Izabela ustalili że musiało to być sfora wygłodniałych po zimie wilków. Choć po przeszukaniu chaty staruszki Wolfgang i Arvid znaleźli święte znaki Ulryka. Z niektórych notatek wynikało że staruszka była kiedyś kapłanką pana zimy i odeszła wstydzie z posługi.
Ostatnio jej bóg się upomniał o jej karę a starowinka nie miała już sił modlić się o przebaczenie. Toteż Ulryk najpewniej wysłał swe wilki by wykonały zaległą karę.

Sprawdzanie sadów przez kolejne parę dni potwierdziły że wszystkie miejsca zarazy zostały spalone. Kapłanka matki natury kazała wybudować w tych miejscach małe święte kapliczki ku czci bogini. Liczyła że ten zabieg przyspiesza zdrowienie sadu.

Najmłodszą córką cieśli zajęli się karczmarze. Własnych dzieci nie mieli ale wiadomo było że dziewczynka będzie miała trudne życie. Siostry kultystki, brat pochłonięty przez potwora i samobójstwo ojca, ludzie z wioski tego nie zapomną. Włodażowa prosiła Agath by pomogła w opiece nad dziewczynką która mimo tylko jednej ręki miała pewne ciągoty do leczenia innych ...choć stała się markotna i cicha.

Ojciec Izabeli był całkowicie niezadowolony z zięcia i pół roku godził się z myślą że jego córka zmarnowała sobie życie z przybłęda. Nigdy nie zaakceptował swojego zięcia, i kiedy ci w końcu odeszli topił swój smutek w dnie butelki by w końcu zapić się na śmierć ale o tym jego córka miała nigdy się nie dowiedzieć gdyż sama zmarła na zarazę. Przynajmniej wydawała się być szczęśliwa z życia jakie przez krótka chwile wiodła.

Po zniknięciu staruszki Wirle, Agatha stała się główną znachorką wioski. Opowieści o jej waleczności krążyły jeszcze długo po jej spokojnej śmierci we śnie wiele wiele lat po tych wydarzeniach. Jej zdanie często było przekładane ponad te kapłanki Rhyi. Jej protekcja uchroniła najmłodsza córkę cieśli przed prześladowaniem i uznaniem jej za pomiot chaosu. W miarę upływu lat dziewczynka przejęła wiele obowiązków znachorki ale mrok po wydarzeniach tej konkretnej wiosny i jakie spustoszenie zrobił w jej sercu ciążył jej aż do śmierci. Nigdy nie wyszła za mąż, ale urodziła syna po krótkim romansie z uciekającym przez tamte tereny rozbójnikiem którego schowała w chacie w którym kiedyś mieszkała Szemrzący strumień. Podobnie jak matka chłopak był traktowany z dystansem przez resztę miasteczka.

Wolfgang i Arvid cieszyli się w końcu cichymi spokojnymi dni. No i zainteresowaniem ładnych i brzydkich, wiejskich dziewcząt które były bardzo wdzięczne za uratowanie wioski. W końcu jednak wrócili do ich oddziału złożyć raport. ich przełożony był zaskoczony jak bardzo sytuacja eskalowała ale był zadowolony jak obaj to załatwili. Zostali awansowani a kiedy skończyła się im przepustka ich dowódca poznał ich z mężczyzną szukającym odpowiednich ludzi do tajnego oddziału. Miał on walczyć z chaosem ale nie był podporządkowany inkwizycji tylko wojsku. Ale to czy mężczyźni zdecydowali się na ta propozycję jest już inna historią.

Koniec