Jeden cios tylko tyle miało wystarczyć by skończyć z potworem. Agatha, Strumień i reszta oglądali jak Arvid zamachuje się na otwartą przestrzeń miedzy płonąca korą. Jeden cios i serce wybuchło jak napowietrzony kozi pęcherz. Dziwna ciecz jaka z niego trysnęła zajęła się szybko ogniem i wnętrze drzewca stanęła w ogniu. Podmuch gorąca zmusił Arvida do wycofania się chwile po tym ostatnia kula ognia rzucona przez jego towarzysza trafiła stwora. Wielka kolumna ognia uformowała się nad stworem. Ten przewrócił się chwile jeszcze słychać było przytłumiony ludzki krzyk ale i ten w końcu ucichł. Ogień płonął jeszcze dłuuugi czas po wszystkim. Sami chłopi podsycali go do kolejnego dnia by mieć pewność że nic nie zostało z tego pomiotu chaosu.


Wieczór; tawerna

Mimo udanej akcji z oczyszczaniem terenów z chaosu atmosfera była smutna.
Tim nie żył, dwóch chłopów też, wiec ich rodziny rozpaczali. Włodarzowa wsi pilnowała żeby nikt nie śmiał oskarżać przybyszów o tę stratę. Izabella pomagała z rannymi, prawdopodobnie z poczucia winy po Timie i szukała chyba kogoś kto pomógł by jej zagłuszyć jej poczucie winy. Przy opatrywaniu elfa spytała się czy będzie nocował w tej opuszczonej chacie bo czuje się bezradnie i nie chce spędzać nocy samej.

Arvid miał lekkie poparzenia na twarzy ale czuł się jak prawdziwy wojownik po ubiciu potwora. I gdyby nie grobowa atmosfera pewnie upił by się na wesoło. Dostał maść na poparzenia od Agathy która sama musiała jej zastosować. Był zmęczony ale delektował się zimnym piwem wymieniając czas z czarodziejem wzmianki o swoim triumfie.

Wolfgand trzymał się Arvida używanie magii zmęczyło go na tyle, że nie mógł w euforii tańczyć na stołach tawerny po tym sukcesie. Raczył się zimnym piwem i wizją kąpieli. W odróżnieniu od reszty sam nie miał żadnych ran czy poparzeń mocno wpływających na zdrowie.

Agatha była zmęczona, lekko poparzona ale wieśniacy patrzyli na nią z większym podziwie zwłaszcza jak rozniosło się jak rzuciła się na potwora z siekiera.

Martwy potwór chaosu mógł cieszyć, ale Agatha jako zielarka myślała głównie o tych, którzy odeszli i których przy najbliższej pracy na polach zabraknie. Cieszyło ją, że nie ucierpiały sady, które były oczkiem w głowie całej społeczności i najlepszym przykładem, że przyroda może służyć człowiekowi, a on jej. Oglądnęła pobojowisko szukając śladów po Timie, aby chociaż skrawek jego szaty zanieść rodzinie. Zaiste wielka tragedia dla tych ludzi, w której tylko chyba łzy Shaylli mogły by przynieść ukojenie.

W chacie wygrzebała maść na oparzenia i opatrzywszy się trochę, poszła pomagać rannym oraz liczyć straty. Znalazła też chwilę na rozmowę z kapłanką o pogrzebach oraz wzajemnej pomocy, którą jako społeczność będą musieli sobie teraz okazać. Rodzice Tima zostawszy bez pociech mogliby może zaopiekować się tymi dziećmi, które straciły swoich ojców. Wiadomo, że gospodarstwu bez chłopa ciężko będzie się wyżywić.

Wieczorem do karczmy, gdy już najważniejsze sprawy zostały załatwione, przyniosła od siebie cztery najlepsze gatunkowo nalewki, z tych, które trzymała na specjalne okazje, aby każdy miał okazję wychylić kieliszek za zwycięstwo nad chaosem. Jest czas smutku i czas zabawy, nie należy więc urażać Bogów smutkiem, gdy trzeba cieszyć się z tego co się udało. Szacunek zmarłym się należy, ale i honor tym, którzy swoje życie ryzykowali dla innych i udało im się przeżyć.

Gdy wreszcie mieli czas na spokojnie usiąść wypytała też żołnierza i maga o wieści z innych stron, jak to zwykło się czynić, gdy do wsi przybywali wędrowcy. Przyniosła też obu drobne upominki na drogę. Wyroby lokalnej sztuki ludowej, a w zasadzie to jej własne. Jak usłyszała, że zamierzają zostać jeszcze chwilę czasu, to uznała to za dobry omen. Mogli wszak pomóc w przygotowaniu pogrzebów oraz przywróceniu ładu na wsi. Ona sama też nie była pewna, czy chaos ustąpił.

Nagabujący ją Strumień, nie mógł otrzymać jej błogosławieństwa, bo nie godzi się, aby elf z ludzką kobietą związki zawierał, ale że był uparty opowiedziała mu co i jak zrobić powinien. Ostatecznie nie był zwierzoludziem i Agatha nie miała zamiaru wtrącać się w jego życie. Nie była jednak przekonana, czy elf nadaje się do orki albo pasania świń, jak więc zamierzał utrzymywać swoją wybrankę, trudno jej było sobie wyobrazić. Chyba, że zamierzali ruszać w świat, szukając przygód, wiedzy, sławy i bogactwa. Oboje wyglądali, jakby takie życie mogło im odpowiadać.

Wiosna unosiła się nad wsią i okolicą. Może trudny początek roku, Bogowie nagrodzą urodzajem w lecie i łagodną zimą, podczas której przy ciepłych piecach ludzie będą sobie przekazywać opowieści o walce z potworem i zwierzoludźmi. Ta modlitwa towarzyszyła Agacie, gdy ruszała w las szukać rozkwitających ziół. Poza lekami, musiała jeszcze uzupełnić uszczuploną mocno kolekcję nalewek.

Mimo poradzenia sobie z zarazą chaosu wioskę spotkały jeszcze dwie tragedie. Jedną było powieszenie się cieśli. Ojciec Timma i dwóch kultystek nie zdzierżył żalu i wstydu. Miłość do najmłodszej kalekiej nadal żywej córki nie była wystarczająca aby go odwieść z przepaści depresji. Pochowali go na cmentarzu razem z innymi ofiarami tego czasu.

Po około pięciu dniach ludzie zauważyli brak staruszki Wirle i okazało się że biedaczka została zbita i po części zjedzona przez dzikie zwierzęta. Elf i Izabela ustalili że musiało to być sfora wygłodniałych po zimie wilków. Choć po przeszukaniu chaty staruszki Wolfgang i Arvid znaleźli święte znaki Ulryka. Z niektórych notatek wynikało że staruszka była kiedyś kapłanką pana zimy i odeszła wstydzie z posługi.
Ostatnio jej bóg się upomniał o jej karę a starowinka nie miała już sił modlić się o przebaczenie. Toteż Ulryk najpewniej wysłał swe wilki by wykonały zaległą karę.

Sprawdzanie sadów przez kolejne parę dni potwierdziły że wszystkie miejsca zarazy zostały spalone. Kapłanka matki natury kazała wybudować w tych miejscach małe święte kapliczki ku czci bogini. Liczyła że ten zabieg przyspiesza zdrowienie sadu.

Najmłodszą córką cieśli zajęli się karczmarze. Własnych dzieci nie mieli ale wiadomo było że dziewczynka będzie miała trudne życie. Siostry kultystki, brat pochłonięty przez potwora i samobójstwo ojca, ludzie z wioski tego nie zapomną. Włodażowa prosiła Agath by pomogła w opiece nad dziewczynką która mimo tylko jednej ręki miała pewne ciągoty do leczenia innych ...choć stała się markotna i cicha.

Ojciec Izabeli był całkowicie niezadowolony z zięcia i pół roku godził się z myślą że jego córka zmarnowała sobie życie z przybłęda. Nigdy nie zaakceptował swojego zięcia, i kiedy ci w końcu odeszli topił swój smutek w dnie butelki by w końcu zapić się na śmierć ale o tym jego córka miała nigdy się nie dowiedzieć gdyż sama zmarła na zarazę. Przynajmniej wydawała się być szczęśliwa z życia jakie przez krótka chwile wiodła.

Po zniknięciu staruszki Wirle, Agatha stała się główną znachorką wioski. Opowieści o jej waleczności krążyły jeszcze długo po jej spokojnej śmierci we śnie wiele wiele lat po tych wydarzeniach. Jej zdanie często było przekładane ponad te kapłanki Rhyi. Jej protekcja uchroniła najmłodsza córkę cieśli przed prześladowaniem i uznaniem jej za pomiot chaosu. W miarę upływu lat dziewczynka przejęła wiele obowiązków znachorki ale mrok po wydarzeniach tej konkretnej wiosny i jakie spustoszenie zrobił w jej sercu ciążył jej aż do śmierci. Nigdy nie wyszła za mąż, ale urodziła syna po krótkim romansie z uciekającym przez tamte tereny rozbójnikiem którego schowała w chacie w którym kiedyś mieszkała Szemrzący strumień. Podobnie jak matka chłopak był traktowany z dystansem przez resztę miasteczka.

Wolfgang i Arvid cieszyli się w końcu cichymi spokojnymi dni. No i zainteresowaniem ładnych i brzydkich, wiejskich dziewcząt które były bardzo wdzięczne za uratowanie wioski. W końcu jednak wrócili do ich oddziału złożyć raport. ich przełożony był zaskoczony jak bardzo sytuacja eskalowała ale był zadowolony jak obaj to załatwili. Zostali awansowani a kiedy skończyła się im przepustka ich dowódca poznał ich z mężczyzną szukającym odpowiednich ludzi do tajnego oddziału. Miał on walczyć z chaosem ale nie był podporządkowany inkwizycji tylko wojsku. Ale to czy mężczyźni zdecydowali się na ta propozycję jest już inna historią.

Koniec