Rot

Kociebor pokiwał entuzjastycznie głową.

-Podpalenie pomysł dobry. Łatwiej się nam wślizgnąć uda i swoje zrobić. Na tę okazję to i postać kaznodzieja se odpuszczę i na niebianinie skupie się solidnie. – Kociebur księgę zaczął wertować.

-Od tego mości panowie zacznę. Co by anioł nas nie zobaczył. - Wziął dwa białe synogarlicy pióra, czarnym rzemieniem obwiązał. Napluł ślinę na dłonie i wtarł ją w biały puch nucąc.

„Cichy mroku pokryj mnie niech nie widzą mnie anioły te!” – popatrzył po zebranych.

-Ino można też po łacinie inkantacje uprawiać, ale że sami swoi to o kwiecistą polszczyznę, żem się postarał. – powiedział wręczając każdemu po rzemieniu.

-Jak po założeniu na niebiesko zapłonie to czar się udał. – poinformował współbraci.

Popatrzył na dworek.
-To może jeszcze diabelską ciemność na cały dwór rzucę co by nam łowy ułatwić. – Wziął do ręki krucze pióro i zaczął nimi kręgi w stronę zamku wykreślać.

„Cichy mroku, mroku zły spraw by Duniewiczów dwór w ciemności się skrył.” - Popatrzył na dworek potem na resztę.

-To chwilę mości panowie zająć może. Więc póki co. - Klęknął.

-Urszulę jeszcze spróbuje nam znaleźć co byśmy nie latali na ślepo. – Zaczął gładzić ręką ziemię nucąc.

-"Czartowska magio, magio zła pokarz nam drogę do Duniewiczówny Urszuli na raz i na dwa!" – klasnął.