| Weź miedziany garniec stary,
Głośno powiedz: Czary mary.
Wolno wlej pół kwarty wody
Kiedy Księżyc świeci młody.
Weź kieliszek krwi dziewicy,
Później wolno, w rękawicy
Wrzuć kroplę ze żmii jadu,
Wiśnię z wiśniowego sadu.
Posól, popieprz, później spory
Włóżże korzeń mandragory.
Jeszcze ze dwa litry soku,
Bryłkę srebra, garść obroku
Niechaj wszystko się uwarzy,
Pod garncem niech płomień żarzy.
Wtedy wreszcie przyjacielu
Siądź na karle czy w fotelu,
Czekaj do nocy połowy,
Gdy napar będzie gotowy.
Potem nieco weźmij z tego,
Wlej do kielicha złotego
Strojnego w piękne kamienie
Niczymże skąpca marzenie.
Gdy jutrznia wzejdzie różowa
Niech wypije go królowa
I do komnat króla biegnie.
Wtedy z nim na łożu legnie,
Wielka bowiem moc naparu,
Nie odeprze król jej czaru.
Ona mu, on jej dogodzi
Aż następca się urodzi. |