Spoko, "rycerzyku" - zrozumiałam już, że jestem dla ciebie bardziej jak zły smok z jamy niż księżniczka na wież. Dla mnie ok. Wole być smokiem
Jednak wciąż martwi mnie księżniczka i wcale nie chce jej zjesc...

Ev... wieczorem zawsze łapie mnie takie dziwne uczucie... Martwię się. Nie jestem już niczego pewna. Brakuje mi Alice, jej uśmiechu. Tego, jak zabierała mi nadgryziona kanapkę aby oddać potrzebującym. Raz jak wyrzuciłam do kosza to suszyla mi głowę przez całą drogę do domu. A potem wypominała tydzień.

Nie wiem już co robić. Mija kolejny dzień. Bez niej jestem taka... Sama. Nigdy nie miałam przyjaciół, odpycham od siebie ludzi... odpycham każdego, bo inaczej nie potrafię. Niepelnosprawnych nie popchnę, to poniżej mojego chamstwa. No i ty nie uciekniesz tak zgrabnie jak inni... sorry. Nawet zart mam z pizdy po nocach.

Z Julią w życiu się nie dogadam, Charles do dziś ma mi za złe, że jako dziecko nie zareagowałam na krzywdy w domu Al i Jacka... Jestes tylko Ty choć i tutaj nie wiem, czy mnie nie obwinisz w końcu. Ludzie szukają winnych i to normalne. Nie chcę tego czuć.

Boje się. Dlatego tak często rzucam żartami, bagatelizuje, uspokajam. Nie wiem co robić. Myślę... Czy jakbyśmy wiedzieli coś więcej, to czy to by pomogło? Zmieniło coś? Naprowadziło? Nagle byśmy ją znaleźli?

Przeszukałam cały las. Drogę, którą chyba wracalysmy ze Stodoly. Mam ochotę przekopac snieg, pozbyć się go, przeszukać wszystko. Nie wiem co robić... mam coraz mniej sił aby pisać ze wszystkimi.

Nie bierz tego do siebie, że coś do ciebie wiesz... się podwalam. Nie wiem nawet komu ufać.