Wizja skończyła się w podobny sposób, co niektóre sny - gdy dochodzi do punktu kulminacyjnego, nagle się wybudzamy, nigdy nie poznając zakończenia historii, którą właśnie przeżywaliśmy. Utamukeeus spodziewał się czegoś więcej, niż krótkiej sceny w której Anna kłaniała się Wodzu Słońce Mitrze. Chciał zobaczyć, jak dokładnie doszło do jej przemiany, jaka była jej pierwsza reakcja, dowiedzieć się czegoś więcej z tych skrawków. Być może nawet zrozumieć, co zainicjowało samą wizję w pierwszej kolejności. W końcu nieczęsto doświadcza się bycia na pograniczu świata duchów i świata rzeczywistego...

Gdy rozpoczęła się właściwa audiencja, w typowy dla siebie sposób nie zabierał głosu. Zawsze był outsiderem, społeczne niuanse niespecjalnie go interesowały, a fakt, że mieli do czynienia z arystokracją i wymagana jest odpowiednia etykieta wypowiedzi, dodatkowo sprawiały, że każde jego słowa mogło przynieść więcej szkód niż pożytku, zasabotować wszystkie starania Heroldów. Ponadto, na poziomie czysto prywatnym, kłanianie się i potulność wobec kogoś innego niż Mitra lub sama Matka Natura wydawało mu się oznaką słabości. Tym bardziej zaskoczyła go reakcja Spoona, po którym, mimo wielu różnic pomiędzy nimi, akurat na tej płaszczyźnie spodziewał się podobieństw.

Navaho słuchał i zastanawiał się, czy coś mu umknęło, czy też przypadkiem nie miały zostać na balu ogłoszone Krwawe Łowy. Miał nadzieję, że któryś z towarzyszy wypyta o Gwenliian Ferch Arwyn. Miał w tej kwestii, lichy bo lichy, ale jakiś plan, jak zabrać się do wytropienia wampirzycy.