Bortasz

Tristan zmarł widząc postaci, jaka biegła w jego stronę. Przez chwile nie mógł wyrzec ani słowa, gdy światło słońca oświetliło anioła miłosierdzia, jaki zmierzał mu pomoc. Gdy promienie oświetliły jej włosy zdało mu się, iż widzi parę skrzydeł niebiańskich bielą jaśniejących a na skroniach jej aureola. Gdy ta była już przy nim, zachwiał się i padł na kolana. Głosem łamiącym się od wzruszenia zapytał zjawisko wspaniałe, jakie przystanęło przed nim wystraszone.

- Czyś snem na jawie? Czyś realnym aniołem, co stąpił na ziemię? Jeżeli śnie niechaj nigdy się nie obudzę. A jeżeliś aniołem rzeknij, czym umarł i trafił do raju, iż zechciałaś mi się ukazać w twym całym pięknie i chwale? Lękam się dotknąć twej cudnej postaci by nie skalać swymi rękoma twej Anielskiej urody.

Szeptał słowa tak iż tylko ona je słyszała bojąc się podieści głos chodziby o oktawę by nie spłoszyć tej gołebicy Proroków. Widział tylko ją. Klęczał przed nią niczym wierny wyznawca przed swym bóstwem wybranym oddając mu część i sławiąc jej imię. Ból, jaki jeszcze chwile temu niemalże w pełni władał jego ciałem zniknął jakby pod czarem, jaki na niego rzuciła. Jedyne, co czuł to uwielbienie i zachwyt na tą cudną postacią jaką Prorok i Bóg w niebiosach zechcieli mu zesłać.

 

__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho