“Niezbadane są wyroki boskie.”
Krok za krokiem, metr za metrem. Przed siebie tunelami, coraz dalej i dalej. Wśród ciszy, wśród pustki, pogrążona we własnych myślach, co pewien czas spoglądająca na towarzyszącą im dziewczynkę…
Zostawili za sobą Eden, zostawili za sobą ostatnią kolebkę ludzkości. Zostawili tysiące ludzi, dziesiątki, setki tysięcy, mężczyzn, kobiet i dzieci… które ginęły teraz z rąk potwornych oprawców. Ludzkość, która upadła na kolana, próbowała się wkrótce z nich podnieść. Nie było jej to jednak dane, cios ostateczny nadszedł prędzej czy później. To chyba naprawdę był koniec wszystkiego.
Po policzku siostry Isabelle spłynęła łza.
Spojrzała na Ceres. Uśmiechnęła się ciepło, jakby pocieszająco do małej, chcąc jej dodać otuchy. A może i sobie? Ostatnia nadzieja ludzkości, w postaci chudziutkiej, małej dziewczynki, o której nie mieli najmniejszego pojęcia…
***
Krok za krokiem, metr za metrem. Przed siebie tunelami, coraz dalej i dalej. Wśród ciszy, wśród pustki. Dwójka żołnierzy, dwóch jajogłowych, zakonnica i dziewczynka(...wchodzą do baru...). Siostra Isabelle minimalnie pokręciła głową, chcąc się pozbyć niestosownych myśli.
Dziecko zaczynały opuszczać siły.
-
Zaczekajcie chwilkę - Powiedziała do wszystkich cichym, spokojnym tonem, wpatrując się w twarz Ceres, i tylko w nią. Uśmiechnęła się sympatycznie.
-
Jeszcze chwilę, i nam się tu przewróci. A skoro nie robimy postoju, to… mogłabym ją wziąć na plecy, tylko wtedy ktoś musiałby nieść mój plecak. Potem możemy się zmienić. No chyba, że macie inne pomysły? - Siostra Isabelle spojrzała w końcu w kierunku duo Rubbia-Wright, a po chwili i na Kamratova i Petersona.
.