| Inari Mura, terytorium Klanu Lwa; koniec miesiąca Onnotangu, wiosna.
Kowal stanął obok dziewczyny.
- Myślę, że wystarczy. Ciekawy masz pani, mon na plecach. Czy to z jego racji grozisz śmiercią tym dwu samurajom? Czy to z jego racji dobyłaś na nich broni? Jeśli tak, oświadcz to głośno i spróbujmy ich zabić lub złapać w majestacie prawa Cesarskich Namiestników. Jeśli jednak nie, to opuść pani ten łuk NATYCHMIAST, bo nie życzę sobie by krew spłynęła dziś po tym podwórku. A że to MOJE podwórko jest, to życzeniu temu stać się powinna zadość. Prawda? Ty zaś, panie na koniu, miecz bądź łaskaw schować. Z tej samej przyczyny. Możesz jako drugi, boś jako drugi go dobył. Natomiast pokazaniem dobrej woli byłoby schowanie go jako pierwszy.
Mężczyzna mówił powolnym, tubalnym głosem, pasującym do jego barczystej postaci. Kiedy mówił o przelewie krwi, patrzył głównie na Keiko, drugi Jednorożec bowiem spokojnie zajadał onigiri, jakby cała sprawa go nie dotyczyła. Nie wjechał też na dziedziniec. Wręcz zachowywał się, co Keiko właśnie zauważyła... jakby nie widział sytuacji?
Brązowooki tymczasem rozważył słowa kowala. Schowanie ostrza jednak wymagałoby od niego postawienie konia, którym wciąż balansował, chodząc kroczek po kroczku, na przemian odchylając się do tyłu i do przodu. Że było to ciężkie, świadczyły parskania niezadowolonego zwierzęcia i chrapliwy oddech mężczyzny. Spojrzawszy na zaciętą twarz Keiko, zmrużone oczy, zaciśnięte usta i grot strzały, który nawet nie zadrżał... mężczyzna nie zdecydował się na gest dobrej woli i wystawienie się na pewny strzał. |