| Bitwa... Nie masz miejsca gzie szczęście bardziej się liczy a śmierci kosi niczym rolnik zboże. Bitwe w RPG zwykłem dzielić na:
1. Dowodzą gracze. Znaczy są dowódcami w sztabie, rozmieszczają swe armie i kierują wojskiem (Można rzec Bitewniak)
Zwykłem to prowadzić na Szachownicy mamy dwie armie jak się zmontuje z innych gier pionków(warcaby dla przykładu by oddać mięso armatnie w postaci Orczej ciżby)
2. Gracze dowodzą poszczególnymi oddziałami. Np. Rycerz weźmie pod swe skrzydła znakomita Kawalerią Tropiciel weźmie zwiadowców/łuczników i przygotuje parę niespodzianek. A Krasnolud z swymi braćmi będą stanowić BPP. (Tu też szachy są przydatne i łatwiej ogarnąć całości)
3. Gracze są oddziałem do zadani specjalnych. Mają dokładnie wyznaczone zadanie nie patrzą na nic innego (Rozterki Lojalnego rycerza lecieć ratować króla czy tez trwać na stanowisku by móc zadać decydujący cios Nekromancie i tym samy zniszczyć jego plugawą Armie)
4. Grace to mięcho armatnie. Szeregowi żołnierze.
Z tych czterech wariantów mój ulubiony to Drugi i trzeci. Rzadko pozwalam na pierwszy i nigdy nie bawię się w czwarty(No chyba że jako prolog Gracze jako garstka nielicznych przeżyli bitwę gdzie brali udział jako mięcho co z tym zrobią. ) Każdy z trzech wyższych wariantów sprawia że Gracze są KIMŚ. Z jakiegoś powodu zostali WYBRANI by dowodzić wojskiem lub wziąć udział w tym zaszczytnym zadaniu. W związku z tym, z powodu liczby mięsiwa do wyżynania kostki śmiało można ograniczyć do minimum. Znaczy się jak trafią na swój odpowiednik(Innego dowódcę/oddział specjalny to śmiało, czemu nie rzucam kostką nie trafiłem drania a dlatego że musiałem odskoczyć przed goblinem co się zamachnął na ma głowę i który już leży między mną a mym przeciwnikiem drżąc w po śmiertnych drgawkach) Ale tak to czemu sobie ograniczać zabawe z wyżynania oddziałów wroga?
__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho |