| Cicha Śmierć przez chwię przyglądał się każdemu z osobna. Poświęcił temu parę cennych sekund. Chciał ujrzeć co się kryje w ich głowach, jakie uczucia dominują, czy są zagrożeniem.
Raptem ujrzał dyskretny ruch ręki u jednego z nich. „Chojrak” musiał być wcześniej całkiem dobrym złodziejaszkiem. Wyjął zgrabnie miecz, po czym schował go tak, aby w razie potrzeby mieć możliwość zadania cięcia. Na szczęście Gerard był w miarę dobrze uzbrojony, choć w tym uzbrojeniu powolny. Ale z tego co mówił, ma doświadczenie w tym co robi. Oby.
Veibat spojrzał na najspokojniejszego, jakby mogło się zdawać, szpiega. Ludzie tacy jak on „na zimno” kalkulują wszelkie możliwe rozwiązania. Szlachcic domyślał się co może się stać. Znał wartości jakimi kierują się tacy jak on. Ten pewnie poczeka aż niedoświadczony szpieg rzuci się z mieczykiem i zrobi zamieszanie. Wtedy droga wolna, można bez problemu uciec. Wydawać by się, że najlepiej pilnować właśnie jego.
Lecz jeden dobrze wykonany cios wystarczał aby zabić ciężkozbrojnego. A ten chwilowo był chyba jedyną życzliwą osobą do, której można by czuć szacunek, choćby z racji wieku. To taki miły starszy pan, szkoda żeby zginął. Wiedział jednak, że powinien pilnować przede wszystkim aby żaden nie uciekł. Czuł się rozbity. Jak unieszkodliwi strachliwego, groźny ucieknie. Jak groźnego, strachliwy zabije żołnierza. Cholera
Nie był jednak służbistą. Miał gdzieś awans. Tu życie ludzkie było (o dziwo) ważniejsze.
Po krótkim rachunku sumienia wolał ocalić staruszka. Wycelował sztylet w prawą rękę człowieczka z mieczem. Wystarczy mu drgnienie w jego źrenicy wskazujące na chęć zadania ciosu. Nadal jednak szukał lepszych możliwości. Przy okazji miał nadzieję, że Rhevir i Gerd nie zasnęli gdzie w cieniu. Nawet on nie zeskoczy na tyle szybko z dachu, aby na czas wspomóc Gerarda w bezpośrednim starciu.
__________________
"Tylko uczciwi pozostaną dłużej żywi
Będą umierać powoli
Tak znacznie bardziej boli
Więc zastanów się co wolisz" |