Anna Bowsley milczała długo. Jakby rozpatrywała różne opcje. Złożyła dłonie w piramidkę przed sobą. Oparła o nie usta. Nie została przemieniona jak większość kobiet w młodości. Ona miała ponad pięćdziesiąt lat gdy odebrano jej życie. Mimo tego wyglądała pięknie, ale jej twarzy było daleko do twarzy Catheriny, czy Qwertego, którzy zostali przemienieni w swych najlepszych latach. Ona za to sprawiała wrażenie dużo bardziej doświadczonego polityka.

- W takim razie bardzo dobrze się stało, że w końcu przybyliście do mnie. Niestety… nasz Pan został zdradzony. Nie zginął w bombardowaniu jak mówią oficjalne przekazy. Został sprowadzony podstępem do magazynu amunicji, który wysadzono. Dokonał tego mój haniebny stwórca. Valerius.

Anna rozłożyła dłonie i ścisnęła mocniej podłokietniki swojego “tronu”. Obserwowała reakcje zebranych na to o czym mówiła.

- Wyznał mi to, jako swej córce. Jednak nigdy nie udało mi się zdobyć żadnego dowodu jego winy poza tym wyznaniem. Nie mogę mu oficjalnie wymierzyć sprawiedliwości. Ale myślę, że grupa nowoprzybyłych i szukających zemsty Heroldów Mitry mogłaby to zrobić. Zwłaszcza, że to może być ostatnia szansa. Dzisiejszej nocy Valerius opuszcza Londyn. Zanim podejmiecie decyzję wiedzcie, że jest on brutalny. W walce nie waha się przegryźć komuś szyi. Jest niesamowicie szybki, a gdy dać mu broń strzelecką to trafia w cele wielkości myszy z odległości z jakiej trudno jest ją zobaczyć.

W końcu Królowa ponownie popatrzyła na twarze wszystkich zebranych.
- W zamian będę wam dłużna przysługę, a chyba nie muszę tłumaczyć ile znaczy przysługa Królowej Londynu, prawda?