Qwerty na moment zawiesił się.
Czasami funkcjonowanie było tak po prostu trudne. Widok pierścienia na dłoni Anny wprawił go w zupełnie inny stan skupienia. Spoglądał na metaliczną pieczęć i przygniotło go poczucie władzy. Nie jego, lecz Bowsley. Rozmawiali nie tylko z kobietą, którą przed chwilą próbowali przemienić. Nie tylko z potężną przedstawicielką klanu Ventrue. Mieli do czynienia z całym Londynem zogniskowanym w jednej osobie. Obecnie to było Słońce, wokół którego obracały się inne planety układu kosmicznego. Gdyż poprzednie zgasło. Mitro, ach Mitro... Dlaczego odszedłeś?

Niespodziewanie Anna prędko odpowiedziała na to pytanie. Czy podpuszczała ich? Sprawdzała, czy byliby gotowi podnieść rękę na jej Stwórcę? Czy to był test? Qwerty był ostrożny i spróbowałby wycofać się z tego. Na pewno również nie wspomniałby tak otwarcie o Pieczęci, jak zrobił to Whiliam. Choć Brujah i tak zdawał się coraz bardziej wygadany. Wnet jednak Anna kontynuowała rozmowę z pozostałymi Heroldami. Czy nie mogło tu być żadnej podpuchy?

Uiop przysłuchiwał się słowom, które padały. Bowsley była gotowa oddać Pieczęć, ale za zabicie swojego Stwórcy. Artefakt znajdował się obecnie w jednym z jej bezpieczniejszych kryjówek. Uparcie jednak żądała zabicia Valeriusa w zamian za cenny podarek.
– Jakże to miłe ze strony Waszej Wysokości – powiedział Qwerty. – Pieczęć ma tylko wartość symboliczną. Liczy się dla nas jedynie jako pamiątka po Mitrze. Mimo to zdaje sobie sprawę, że i dla Królowej musi to być ulubiona memorabilia. Choć cena za nią jest wielka. Życie Valeriusa... – zawiesił głos.
Czyżby naprawdę pragnęła jego śmierci? Niby czemu? Bo tak kochała Mitrę? Przecież dzięki jego śmierci zyskała władzę nad miastem. Z drugiej strony według wizji prastary wampir faktycznie ufał Annie. Choć jego instynkt raczej nie był niezawodny, skoro zmarł. Mimo to... istniała jakaś możliwość, że Bowsley faktycznie żałowała śmierci Mitry. Może chciała z tego powodu zemścić się na Valeriusie... choć pewnie było dużo więcej innych przyczyn.

Qwerty zamilkł, słuchając pytania Navaho. Indianin zadawał ważne pytania – gdzie mogliby znaleźć Valeriusa, skąd pewność, że to dzisiaj opuszczał miasto. Odpowiedź Anny była prosta. Stwórca wciąż ufał swojej córce. To ona miała organizować jego ewakuację tej nocy. Szykowała samochód, który miał odebrać go z jego domu i odstawić na lotnisko pod Londynem.

Uiop skinął głową.
– Królowo. Nigdy nie wykonuję ruchu, jeśli nie miałbym za jego sprawą zyskać kilku różnych rzeczy. Tu chodzi o efektywność. Powinniśmy zyskać jak najwięcej wspaniałych efektów, minimalizując maksymalnie ryzykowność działań. Proszę, wysłuchaj mnie. Moich planów słuchali Książęta wielu różnych miast Wielkiej Brytanii. Słuchał ich też Mitra. Sama zdecyduj, czy byli głupcami, iż poświęcali mi swój czas.

Qwerty wyjął zapalniczkę. Pstryknął, zapalając ogień. I tak samo pomysł zapalił się w jego umyśle.
– Potrzebuję kilku wojskowych mundurów oraz sztuk broni. A także... bomby – zaśmiał się lekko. – Tak, zdaję sobie sprawę z tego, że bomby nie są sprzedawane w każdym sklepie, ale jesteś Królową. Panujesz w domenie, gdzie poprzedni władca zginął w zamachu bombowym. Jeżeli ktoś miałby czuć wagę i znaczenie takiego orężu, to na pewno Wasza Wysokość. Nie zdziwiłbym się, gdybyś posiadała swój własny arsenał, Królowo – Uiop kontynuował. – Nawet jeśli nie, to wszystko można kupić na czarnym rynku i w półświatku. Odpowiedni Nosferatu wszystko nam skombinuje w przeciągu chwili. To Londyn. Nie oszukujmy się. Jedno z najcudowniejszych i najmniej bezpiecznych miejsc na Ziemi. Z pomocą Waszej Wysokości uzyskamy mundury, karabiny i bombę bez najmniejszego problemu.

Uiop odchrząknął.
– Ta sztuka będzie miała jedynie trzy Akty. Zacznę od środka. Drugi Akt polega na podłożeniu bomby pod samochód, który wyślesz do swojego Stwórcy Valeriusa. Trzeci Akt polega na jej zdetonowaniu oraz śmierci mordercy. Zrobimy to w białych rękawiczkach. Zapytasz pewnie, Królowo... jak? Przecież będzie powszechnie wiadomo, iż to ty wysłałaś ten samochód. Będziesz główną podejrzaną. Otóż... wcale nie. Bo od tego będzie Akt Pierwszy. Odegramy teatrzyk. My, Heroldowie, udamy się do magazynu, przebrani za żołnierzy brytyjskich. Kamera przemysłowa nagra nasz atak na twoich ludzi. Będziemy strzelać ślepakami, oni będą udawać, że padają. Przebierzemy się w ich ubrania. Cały czas będziemy mieć na twarzach maski antytoksyczne, które będą chronić naszą tożsamość. Wsiądziemy w samochód i odjedziemy. To będzie nagranie, którym obronisz się przed ewentualnymi oskarżeniami. Będzie z niego jasno wynikało, że to nasz wspólny wróg, brytyjskie wojsko, przeprowadziło atak dywersyjny i zabiło Valeriusa. W ten sposób dodatkowo zjednoczymy Spokrewnionych Londynu przeciwko wspólnemu wrogowi. W rzeczywistości już na samej ulicy wyjdziemy z wozu, a twoi ludzie zajmą nasze miejsca. Pojadą po Valeriusa, a że on będzie ich znał... to nie będzie spodziewał się podstępu. Ufa ci. W białych rękawiczkach uzyskamy wszystkie nasze cele. Oficjalna wersja będzie taka, że wojsko pojmało Valeriusa do samochodu. Wieźli go na przesłuchanie, kiedy doszło do walki w samochodzie. Ventrue nie chciał dać się łatwo. Wtem niefortunny granat wypadł z dobytku jednego z żołnierzy... A może po prostu samochód zjechał z trasy i trafił w drzewo. Tak wiele możliwości...

Qwerty przestał bawić się zapalniczką i schował ją do kieszeni. Czekał, aż go wyśmieje. Tak właściwie nie spodziewał się innej reakcji. Był przekonany, że Anna odrzuci jego plan choćby dlatego, bo należał do jednego z Niższych Klanów. Ventrue byli paskudni i na to jedno akurat nie było lekarstwa.

Również starał się zignorować fakt, że jego plan zakładał celowe zamordowanie podległych jej szoferów. Nie zignorował jednak tego, że jeśli wybuchną w samochodzie z Valeriusem, to nikt ich nie będzie mógł przesłuchać. Na środku ulicy pozostaną jedynie zwęglone ludzkie szczątki, podłożona broń, spalone mundury... a także szczątki Valeriusa, jeśli wszystko dobrze pójdzie.

- To poezja - mruknął Qwerty. - Ten, kto zabił bombą niech od bomby zginie.

"Szukających zemsty Heroldów Mitry"

Indianin zastanawiał się nad słowami Anny. Czy naprawdę wierzyła, że jest to ich motywacja, czy dobrze to zagrała? Navaho mógł mówić co prawda tylko za siebie, ale to nie zemsta motywowała ich działania. Śmierć Wodza Słońce Mitry była oczywiście tragedią, ale jej okoliczności nie udało się w pełni poznać, by obrać za cel konkretną osobę. W szczególności, jeśli miałby to być sam Valerius...

Wychodziło jednak na to, że Utamukeeus był osamotniony w swoim pragmatycznym podejściu do sytuacji. Reszta Heroldów wskoczyła do pociągu zwanego "Vendettą" niemalże bez zastanowienia. Pawiowi, dokładnie jak przed kilkunastoma minutami na scenie, buzia znowu się nie zamykała, gdy wyjaśniał swój plan niemalże zerżnięty z, o ironio, czarno-białych westernów z kowbojami, indianami i wysadzaniem mostów. Żeby wykonać coś takiego, wymagane byłyby całe noce planowania, obserwacji terenu, analizy punkt po punkcie. Tymczasem oni mieliby się z tym wszystkim uwinąć jeszcze tej nocy. Najgorsze w tym wszystkim było jednak to, że nawet sam Navaho nie miał do zaoferowania żadnej alternatywy, oprócz kompletnego zignorowania tej prośby.

Coś dobrego jednak wynikło z tej całej fantazji Uiopa - dostęp do zbrojowni Anny. I tam, w oparciu o to, czym królowa dysponuja, Utamukeeus zamierzał przedstawić swoje, wcale nie drobne, korekty do planu Malkaviana. Jeśli już mają brnąć w to szaleństwo, to niech militarna przeszłość trapera na coś się przyda.

Indianin nie miał bladego pojęcia o etykiecie, ale zdrowy rozsądek podpowiadał, że czas ich audiencji pomału dobiegał końca. Oznaczało to, że jeśli teraz nie spyta się o inne nurtującego go kwestie, może nie zrobić tego w ogóle. Trzeba było przełamać swoje społeczne zacofanie, prawdopodobny brak savoir vivre i przemówić.

- Córo Słońca Anno, również chciałbym o coś spytać. Pytania będą konkretne i zapewne nietaktowne, ale to wskutek tego, że Mitrze służyłem głównie poza jego dworem. - zaczął nawet bardziej pewny siebie, niż sam się to podejrzewał.
- Wiemy, że dzisiejszej nocy mają zostać ogłoszone Krwawe Łowy na Brujah Gwen Arwyn. Wiemy, że od miesięcy szuka jej cały Londyn. Mój Lud zza Wielkiej Wody słynie ze swoich tropicieli i naszych metod. Mogę znaleźć ją dla Ciebie, ale potrzebuję odrobiny Twojej współpracy. Potrzebuję jedynie czegoś, co kiedyś należało do niej. Im bardziej personalne, tym lepiej. Jeśli nie posiadasz takiej rzeczy, to chociaż informację, a jej byłym schronieniu, które moglibyśmy przeszukać. Zapewniam, że mimo tych niespokojnych nocy, mimo mojego niedawnego przebudzenia, tej jednej rzeczy nie zapomniałem - jak odnaleźć tych, którzy nie chcą być odnalezieni.

W swoim własnym mniemaniu Utamukeeus nie przesadził ani trochę, nawet jeśli dla postronnego słuchacza takie zapewnienia brzmiały co najmniej jak przechwalanie się.

- Na sam koniec, i zaznaczę tutaj, że dostrzegam ironię, która za chwilę stanie się jasna, gdy porównać ją do moich poprzednich słów, chciałbym spytać o Richarda de Worde. Jedynego, jak dotychczas, które pozostaje dla mnie nieuchwytny. Czy masz z nim kontakt? Dlaczego zniknął?