Mimo właściwego podejścia Melissie nie udało się zbadać ludzi zdradzających objawy chorobowe. Nie byli wobec niej agresywni, raczej uprzejmi, ale ewidentnie bagatelizowali swój stan, nie dając się dotknąć (dzieci nie pozwolili tknąć rodzice) i zrzucając winę za kaszel na kurz podnoszący się z gościńca. Zatem medyczka nie mogła bezpośrednio zweryfikować, co im dolega, ale miała swoje podejrzenia, zwłaszcza że ich wymówki ewidentnie nie brzmiały zbyt wiarygodnie. Najprawdopodobniej obawiali się reakcji innych na wieść o tym, że mogą być schorzali. Nie bez powodu, ludzie w Imperium lękali się wszelkiej zarazy, a samych chorych poddawali agresywnemu ostracyzmowi i przymusowej alienacji. Wśród bardziej zapalczywych z nich rękoczyny też nie należały do rzadkości.

Von Sauber swoją odezwą nie odniósł żadnego skutku, ludzie zupełnie go zignorowali. Może miał na to wpływ jego wyczuwalny reiklandzki akcent, a może wynikało to z faktu, że nie był oficjalnym przewodnikiem grupy i nie miał nad nimi żadnej władzy. Kowal Reinhard wymówił się mętnie koniecznością pilnowania bezcennego kowadła i wiernego muła. Jedynie były kozak odniósł się do propozycji rajtara. Następnie obaj mężczyźni udali się do panny Blitz. Co szybko okazało się świetnym pomysłem, bowiem kobieta nie dość, że wykorzystała kredyt zaufania, który zdobyła rankiem, dokonując przemowy do zgromadzonych, to dodatkowo spożytkowała wiedzę na temat uchodźców zebraną podczas pierwszego dnia marszu. Nie wspominając o zastosowaniu odpowiedniej argumentacji, która zadziałała nad wyraz skutecznie na starannie wyselekcjonowanych przezeń podopiecznych. Potem, kierując się wytycznymi kislevskiego wiarusa, trójka poszukiwaczy przygód zorganizowała całkiem wydajny system wart. Wydawało się, że tej nocy wszyscy powinni spać spokojnie.