| - Nie dam rady…
- Maruda, o czym ty pierdolisz? - Zack odwrócił się i zamarł.
- Nie dam rady… bracie.
Zamiast Striena, zobaczył umęczonego brata, który chyba nie jadł od tygodnia i był poważnie ranny w bark, ale… przecież był tutaj!
- DUSTY! Do cholery ty żyjesz! Jakim cu.. - Wzruszenie zatkało mu usta. Duszę Zacka zalała fala potężnych emocji z całej gamy ich spektrum. Euforyczna radość, przerażenie stanem brata, niedowierzanie, zażenowanie że brat widzi go w krępującej sytuacji idącego po sznurku za małą dziewczynką. Na sznurku z zawiązanymi oczami i na wszelki wypadek z opaską na oczach, musiał wyglądać jak skończony..
Z opaską na..
Z zamkniętymi..
Więc jakim cudem...
- Bracie, pomóż mi… - wychrypiał Dusty, chwiejąc się na nogach.
...widział.
Triumf miał gorzki posmak i był podszyty potwornym rozczarowaniem. "Dusty" mówił coś jeszcze, zaklinał o pomoc, a Ziggi miał ochotę wykrzyczeć mamidłu w twarz, że nie żyje. Że nie może go tu być. Bo opaska na oczach. Bo ta która ich prowadzi jest silniejsza od niego. Zgasić upiora jakimś błyskotliwym jednolinijkowcem. "Prawdziwy Dusty, mówił mi Młody nie Bracie", "Pierdol się poczwaro", czy chociaż wykrzyczeć ikoniczne, przeciągłe "NIEEE".
Jedyne co wydostało się z przez zaciśniętą krtań chłopaka, gdy odwracał się do zjawy plecami, to nieartykułowany, niemal zwierzęcy jęk rozpaczy. Przygryzł wargę, poczuł jak ciasno zaciśnięty na górnej części twarzy materiał wilgotnieje. Zacisnął dłonie na linie. Jedynym przedmiocie, co do którego miał pewność że należy do prawdziwego świata. Iść. Dalej. Po pieprzonym sznurku przez ciemności za małą dziewczynką, w nadziei że to w jakiś sposób ocali świat. Zrobić to zanim dotrze do nich, że to zupełnie bez sensu.
__________________
Show must go on! |