Von Czirn lewitował nad głową bogobojnego Olega próbując sprofanować jego czyste myśli, by nagle znalazł się w miejscu, którego nie znał ani nie rozumiał. Wciąż paliła go piekląca nienawiść, żądza mordu, dojmująca tęsknota za Lidką. Był jak wściekłe zwierzę, chciał tylko nieść cierpienie, wyżyć się, wypalić swój gniew i rozpacz przelewając krew swoich wrogów. Kiedy pojął za czyją sprawką znalazł w przedziwnym wymiarze, rzucił się na Kociebora, łapiąc go za fraki.
- SPROWADŹ MNIE Z POWROTEM DO GRUZDOWA ŚMIERDZĄCY KUNDLU! SŁYSZYSZ ŁACHUDRO!? JESZCZE Z NIMI NIE SKOŃCZYŁEM, COFNIJ CZAR ALBO WYPRUJĘ Z CIEBIE FLAKI I NAKARMIĘ NIMI TWOICH KUZYNÓW! - wyryczał mu w twarz.
Nie rozumiał dlaczego Kotowski to zrobił, dlaczego zdradził czeredę, próbował ratować życie Gabryłowiczowi i jego rozmodlonym kamratom. Nieznajomego, którego na początku się pojawił zupełnie zignorował. Po chwili jednak uznał, że to wcale może nie Kociebor sprowadził ich w to miejsce lecz tajemniczy jegomość.
- A ty czego chcesz przybłędo? Znowu ktoś o przysięgę żebrać zamierza!? Obietnice każe składać!? Czy tylko chcesz mnie sprowokować niewolnikiem nazywając? Jestem niewolnikiem Asmodeusza, jego córą albo synem Koryntu, pasuje?! Powiem ci wszystko ci chcesz usłyszeć, bo dla mnie słowa nie mają żadnego znaczenia. Jednej tylko obietnicy zamierzam dotrzymać, z gabryłowiczowej matki, żony jego i dzieci krwi się napiję, martwych ich uczynię, by pożałował nocy, gdy mnie spotkał i dnia kiedy chrzest przyjął. Wypuść mnie w tej chwili! Do Gruzdowa!