„Taki jesteś sprytny? Myślałeś, że się nam wymknąłeś? Jesteś mój, Włochu. Tylko dzięki mnie jeszcze jesteś na świecie. A może jesteś taki twardy, że twoi kumple mogą poznać prawdę o tobie? Jak myślisz? Jak zareagują? Na pewno z wyrozumiałością, w końcu to twoi kumple. Możesz na nich liczyć. Prawda? PRAWDAAAA?!”

Jebany huj. Czuł drżenie rąk kurczowo zaciśniętych na sznurze. Wciąż targała nim myśl aby w coś uderzyć. Zgnieść. Zmiażdżyć. Zgryźć. Bić. Kopać. Pluć. Marco! Oj jebany Marco. Cisza…

Bo właściwie czemu? Hm?

„No co? Milczysz Włochu? Taki jesteś słaby jak przyjdzie co do czego?”

Szminka i róż. Pomadka niedbale odłożona upada i turla się po podłodze. Szminka i róż. Zapach ciemnego pomieszczenia, pościeli, potu, namiętności. Szminka i róż.

Xavras poczuł ulgę. Ten sam trigger zawsze pomagał zapanować nad emocjami. Ostatnie wspomnienie ostatecznego bezpieczeństwa i spokoju. Szminka i róż.

Od pewnego czasu tabletki, ćwiczenia stabilizujące, techniki ograniczeń poznawczych… wszystko przestawało działać. I wtedy znów pojawił się On. Jak zwykle najgorszy ojciec świata, zwyczajowo nie zainteresowany wyrasta jak z pod ziemi i proszę! Skąd mógł wiedzieć? Zresztą od kiedy Gino Rubbia znał się na psychoterapii? Od niechcenia, nie odrywając się od swojej pracy podsunął go. Tak jakby wszystko wiedział. Jak zawsze. Stary dobry Gino. Na samo wspomnienie Ojca poczuł dziwne duszenie wewnątrz. Kochał skurwiela.

Szminka i róż. Znów w kanałach. I błogi spokój, kontrola. Zmysły wyostrzyły się na zapachach, dźwiękach i chropowatej linie w spoconych dłoniach. Głos do ucha szepczący gdzieś zniknął. Zresztą czy on naprawdę tam był? Warto sprawdzić.