Gdy śmierć zagląda w oczy, widzi się ponoć różne, dziwne rzeczy...
Siostra Isabelle omiotła szybkim spojrzeniem całą ekipę. Jedynie na sekundę dłużej zatrzymała wzrok na Ceres... ta sekunda... to była w sumie wieczność.
Dziecko było ostatnią nadzieją ludzkości. Była ważniejsza niż Zakonnica, niż ktokolwiek z nich, czy nawet wszyscy razem. Była... zbawieniem ludzkości.
Musiała żyć. Dorosnąć, znaleźć miłość, mieć dzieci. Odbudować świat, rozpocząć go na nowo. Nieważne jak. Czy na księżycu, czy na Ziemi, początek jaki będzie, taki będzie. I oby nowe pokolenie wyciągnęło błędy z poprzedniego. Oby nauczyło się szacunku dla własnej rasy, nie popełniało tego samego błędu...
- Już! Już ją podczepiamy! - Siostra krzyknęła w stronę sufitu.
Uśmiechnęła się. Miło, czule, sympatycznie. Miała jej jeszcze tak wiele do powiedzenia, do wytłumaczenia, do opowiedzenia o Bogu...
Owinęła rękę wokół liny, do tego i nogę.
- Wciągajcie! - Krzyknęła - Mała ma plecak! No dalej, szybko!
Plecak Zakonnicy leżał na dachu wagonika.
Sięgnęła w poły swojego habitu, i wydobyła... granat. Mrugnęła do pozostałych z zawadiackim uśmiechem. Obejmując go mocno w dłoni, kciukiem wyciągnęła zawleczkę... jeszcze kilka sekund.
Siostra miłosierdzia, Isabelle Gampiero Angelo.
Jakież to ironiczne.
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=GbfeH6Q8PzY[/MEDIA]
.