Jess obserwowała niepewnie poczynania zakonnicy. Ilość rzeczy, które mogły się nie udać nieco ją przytłaczały, ale cóż… mleko się rozlało. Chwyciła broń i zbliżyła się do zakonnicy gotowa ją osłonić, przed ewentualnym ostrzałem. Światło z góry oślepiało i utrudniało rozeznanie. Przepchnęła Cares za siebie, zbliżając się pomału do liny.

Człowiek na górze czekał bez ruchu, a kiedy Isabelle weszła do uprzęży, nie zareagował w żaden sposób. Czyżby kupił tę bajkę.

- Uwaga, wciągamy! - krzyknął, sięgając dłonią poza pole widzenia uwięzionych na dachu wagonika ludzi.

Ten ruch jednak obudził intuicję Wright i zaniepokoił komandoskę. Czyżby obcy wcale nie chwytał liny?

Szybko podbiegła do trzymającej się liny zakonnicy chcąc ją odepchnąć. Ufała swoim instynktom, a teraz czuła, że zaraz coś się spierdoli.

Za późno. Linka wystrzeliła w stronę Siostry Isabelle z prędkością pocisku, dodatkowo czyniąc przy tym niewielki hałas. Siłą rozpędu jednak Jess udało się zbić kobietę z linii strzału i przewrócić ją na metalowy dach. Tylko dzięki wyćwiczonemu przez ostatnie lata refleksowi (a może dzięki woli bożej) zakonnica utrzymała zarówno granat, jak i zawleczkę w rękach. Zostały jej może 2 sekundy, nim nastąpi wybuch.

Tymczasem Wright wciąż na niej leżała, a ciało weteranki dziwnie podrygiwało. Linka, którą wystrzelono z góry okazała się paralizatorem, a Jess oberwała nim odsłonięty kawałek szyi.

Ból który przeszył Wright był trudny do zniesienia. Czuła jak z każdą chwilą traci przytomność. Próbowała jeszcze wyrwać z siebie paralizator, ale nim udało się jej ruszyć ręką świat rozpłynął się w ciemnościach.

- Bez numerów! - krzyknął ktoś z góry - Dzieciak pierwszy. Potem wy.

Ceres, która w ciągu tej akcji kucała z boku, przylgnęła teraz do Ziggiego.