Dom Olejów, późne popołudnie 2 lipca 2595
Abdel Sanguine nie bez powodu uchodził we własnych oczach za wybitnego znawcę ludzkiej natury, mistrza czytania w mowie ciała oraz posiadacza przenikliwego umysłu, w którym prym wiodła spostrzegawczość. Niektórzy z jego politycznych oponentów twierdziliby zapewne, że opinia dziedzica na temat jego własnej osoby brała się z jego buty i arogancji, ale świadomy tych plotek Abdel zbywał je z poczuciem pobłażliwej wyższości.
Dzieląc swoją uwagę pomiędzy Scirocco i jego towarzyszy, a własnych przybocznych, dziedzic natychmiast dostrzegł manipulującego palcami przy jakiejś skrzynce kuzyna. Leon zawsze przybierał tę samą minę, kiedy coś knuł, a przy tym chciał zachować dyskrecję. Cokolwiek go w tej chwili zainteresowało, mogło mieć istotne znaczenie dla powodzenia frankańskiej misji.
- Zaprawdę wielkimi łaskami Boga otoczony jest ten święty człowiek! – oznajmił gromkim tonem Abdel rozkładając szeroko ramiona w geście natchnionego mówcy i skupiając na sobie z miejsca uwagę wszystkich obecnych w Domu Olejów – Lecz każdy śmiertelnik posiada granice cielesnej wytrzymałości i nie powinniśmy waszego przywódcy już dłużej męczyć dzisiejszego dnia! Opatrzcie jego rany, by nie osłabił go upływ krwi! Jutro zaś przybędę w odwiedziny, aby rozpocząć uczony dyskurs na temat wiszącego nad Lucatore przekleństwa! Siostro, kuzynie! Panie Barthez! Pożegnajcie się proszę, albowiem przyszedłczas, abyśmy udali się do miejsca własnego spoczynku. Musimy przedyskutować pewne ważne kwestie.
Upewniwszy się, że Leon Thibaut zabrał z drewnianej skrzynki to, co wzbudziło jego niecne zainteresowanie, dziedzic klasnął donośnie w ręce, a potem skłonił się dwornie i ruszył w stronę wyjścia z Domu Olejów.