- Co?! - Tommy w pierwszej chwili nie zawierzył własnym uszom. - Co?! - powtórzył trochę głośniej. - Chyba sobie żartujesz! Myślisz, że będę sobie spokojnie siedział i wgapiał się w ścianę, wiedząc że ty walczysz z... z tym czymś?! - jego głos wciąż przybierał na sile i wkrótce już bardziej krzyczał niż mówił. Twarz zrobiła się czerwona, a ręce energicznie biły powietrze w kolejnych seriach gestów. - Chcesz iść sam z Q?! Z Q?! Jej nie można do końca zaufać! Jest w porządku, ale jej metody nie! Nie wiadomo co jej może strzelić do głowy!

- To przez to co zrobiłem, tak? - spytał już spokojniejszym tonem. Oczy zaszły mu łzami, chociaż z całych sił starał się nie płakać. - Tam w podziemiach... Przez to mnie odsuwasz. Myślisz, że jestem tacy jak oni? Ci, których próbujemy powstrzymać? Ja... Ci ludzie byli nie do uratowania, co miałem zrobić? Skazać ich na bycie marionentkami tych szajbusów? Wszystkich nigdy nie załatwimy, zawsze pojawi się ktoś nowy, kto będzie miał władzę nad tymi biedakami. Wtedy będę mógł z nimi walczyć? Dopiero wtedy mam ich zabić, gdy będą mnie atakować fala za falą? Ja... Zrobiłem to, co musiałem zrobić - chłopak pociągnął nosem. - I nie żałuję - skłamał. - I teraz też tak będzie. Prędzej ja pójdę sam, niż ty. Będzie tak, choćbym cię musiał wmurować w podłogę, rozumiesz?

Tommy odwrócił się tyłem, by potajemnie wytrzeć oczy.

- Po wszystkim będziesz mógł mnie odstawić. Ale po wszystkim - powiedział zwrócony do ściany.

Mama, tata, Zack, wszyscy prędzej czy później go opuszczali. Widać przyszła kolej na Franko...