Pieczyste uciekło z tatusiem w las i można było kontynuować podróż do tajemniczej wieży. Niestety jeszcze nie dane było podróżnikom tam dotrzeć. Tym razem na drodze stanęła banda dzikusów, których zwyczaje żywieniowe nie pokrywały się z gustami Zachariasza.

- Dzik i dzikusy. Pokrewieństwo widoczne jest nie tylko w nazwie – skwitował, kiedy okazało się, że banda obszarpańców z prymitywną bronią ma chęć na ludzinę. O sobie niziołek nawet nie pomyślał nawet w kategoriach pożywienia, chociaż z pewnością, gdyby okoliczności były bardziej sprzyjające podzieliłby się opowieścią o tym, jak jego znajomy Venzlik Pohlibka został niemalże pożarty przez wielkiego suma na jeziorze Runkeldsee.

Kanibale w większości kryli się jeszcze między drzewami, co mogło w dużym stopniu utrudniać celowanie. Czekać też nie było sensu, bo każda chwila przybliżała nieuchronne starcie. Oczywistym wyborem stawał się dobrze widoczny magik, właśnie zajmujący się konstruowaniem jakiegoś paskudnego zaklęcia. Pewnie mającego spowodować poprawę smaku mięsa, albo jego rozmiękczenie. Zachariasz nie planował dopuścić do uwolnienia magicznej mocy. Kusza powędrowała do ramienia, łoże oparło się na policzku, a przyrządy celownicze po chwili zrównały się z ciałem szamana. Zwiadowca wypuścił powietrze z płuc i równocześnie nacisnął na dźwignię spustową. Poczuł odrzut kiedy łęczysko wyprostowało się gwałtownie uwalniając masywny bełt. Nie patrzył na rezultat strzału, zajęty już przygotowywaniem kuszy do kolejnego strzału. Słyszał przed sobą dzikusów przedzierających się przez krzaki. Czasu ubywało...