Kiedy wąpierz ocknął się, czuł się inaczej. Był głodny i spragniony, ale nie w taki sposób jak zazwyczaj, coś w jego fizjonomii się zmieniło. A może po prostu umysł mu płatał figle po nieprzyjemnej pobudce. Liczył, że niedługo wszystko wróci do normy. Ale czy na pewno? Do końca swych dni umierać będzie z tęsknoty za młodą czarownicą, za upojną nocą, która nigdy się nie wydarzyła, za prawdziwą miłością jaka mogła ich połączyć. To nie słońce go spali na popiół lecz rozpacz, złość na samego siebie. Resztkami sił trzymał się dogorywającej woli życia a w głowie kotłowała obsesyjna myśl.
Dopaść Urszulę Duniewiczówną, dopaść ją i oddać swemu panu.
Od wykonania zadania dzieliło go tylko parę żelaznych prętów zatopionych w litej skale. Ponieśli z panem Kocieborem druzgoczącą i upokarzającą porażkę, musieli dać nogi za pas, jak zlęknione parobki, marne tchórze. Nie pozostawało im teraz nic innego jak znaleźć ciotuchnę.
- Panie Kocieborze, zanim zacznie pan czarować, winny jestem podziękowania. Bo gdyby nie pan sam bym dołączył do świętej za życia dziewicy, albo skończył jeszcze gorzej. Proszę też przyjąć przeprosiny za wcześniejsze moje zachowanie i niegodne szlachcica epitety skierowane do was w gniewie. Choć twoja druga skóra, delikatnie to ujmując mierzi mnie, dobrym jesteś towarzyszem. Nie gadasz co ślina na język przyniesie, a ja lubię podróżować w ciszy.
Kończąc mówić Czarniewa dotknął broszki, którą w ręku trzymał jego towarzysz a potem przyłączył się do wspólnej inkantacji próbując wzmocnić czar lupina.
Broszku Urszuli, broszeczko śliczna.
Niech spłynie na mnie twa magia ustawiczna
Niech no teraz na me żądanie
Drogę do Ciotuchny Urszuli dostanę!